Ψυχές πιασμένες στο τσιγγέλι…

09.04.2014
Ψυχές πιασμένες στο τσιγγέλι…

"...Σε παρακαλώ, παππού Θεέ... α δεις να τριγυρνάει όξω απ΄ το παλάτι σου ένα μαυριδερό τουρκάκι, είναι ο φίλος μου ο Σουκρής. Πάρ΄ το μέσα. Σε περικαλώ και να το συχωρέσεις που έχει λίγο άσκημα χείλια και μην το κακοκαρδίζεις γι΄ αυτό. Σε περικαλάει ένας μικρός μικροπουλητής του σταθμού που δρόσιζε τον κόσμο. Αν ήσουνα καμιά φορά περαστικός από κει θα τον θυμάσαι. Ήταν ένα κουτσό αγόρι. Σ΄ ευχαριστώ..." Μενέλαος Λουντέμης.

 Ξανακοιτώντας απόψε παλιές φωτογραφίες από τις αποστολές για ένα αφιέρωμα που ετοιμάζουμε στα εικοσιτρία χρόνια των Γιατρών του Κόσμου σταμάτησα σε μια από αυτές.

eyes2

Τραβηγμένη κάπου στο Σεράγεβο τις δύσκολες μέρες του εμφυλίου.

Κόλλησα στο βλέμμα της μικρής. Το είχα δεί τόσες φορές. Το ίδιο ακριβώς βλέμμα. Ξανά και ξανά.

Το θυμάμαι στη Βαγδάτη στο παιδιατρικό ογκολογικό νοσοκομείο στη μικρούλα που μου χάρισε πριν σβήσει τη μοναδική της κούκλα.

Στη Αιθιοπία στα μάτια ενός μικρού αγοριού που προσπαθούσε να μαζέψει νερό από μια λακούβα.

Στη Πρίστινα στη Ελενα με τα κομμένα πόδια.

Στη Μαριούπολη, στο Σάσα που ψαχούλευε τα σκουπίδια.

Στο Βουκουρέστι στα μάτια δυό χαμινιών που αναζητούσαν λίγη ζεστασιά χωμένα σε έναν αεραγωγό.

Στην Ινδία στο πιτσιρικά που προσπαθούσε να ξεπλακώσει με τα χεράκια του από τα συντρίμια του σεισμού τη μάννα του.

Εδώ στην Αθήνα στα μάτια της Λουκίας όταν γλύτωσε από τους βασανιστές της.

Το βλέπω στα μάτια της Μαρίας που πουλάει χαρτομάντηλα στο φανάρι της δουλειάς μου.

Το θυμάμαι στο Μελινάκι όταν με πρωτοκοίταξε στη Καμπάλα.

Το συναντάω κάθε μέρα όλο και περισσότερο στα Πολυιατρεία μας στα δεκάδες παιδιά που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους να πάρουν λίγα τρόφιμα. Το βλέπω τα κρύα βράδυα σαν και απόψε να στοιχειώνει πολλές φορές τον ύπνο μου.

''...Ψυχές πιασμένες στο τσιγγέλι...''

Δεν τα καταφέρνω πιά να κλάψω. Ούτε καν να δακρύζω.

Αλλά θυμώνω.

Κάθε φορά και περισσότερο.

Για αυτά που δεν έχω καταφέρει να κάνω.

Γιατί δεν προσπαθώ περισσότερο. Και θέλω να ενώσω το δικό μου θυμό με τον θυμό όλων μας.

Γιατί θέλω να μεγαλώσω παιδιά σε έναν κόσμο που δεν θα υπάρχει κανείς μα κανείς που δεν θα μπορεί να επιβιώνει με αξιοπρέπεια.

Είναι άραγε τόσο πολύ δύσκολο;

Νικήτας Κανάκης

Πηγή: apenantioxthi.blogspot.gr