Ήταν στον κόσμο ένας γιος

Και μια μέρα πήγε στη Καλαβρία:

Ήταν καλοκαίρι, και ήσαν

Αδειανά τα χαμόσπιτα,

Καινούρια, σαν από ζαχαρωτό ψωμί,

Από παραμύθια με νεράιδες στο χώμα

Των περιττωμάτων. Αδειανά. Σαν χοιροστάσια χωρίς χοίρους,

Στο κέντρο κήπων χωρίς πρασινάδα χωραφιών χωρίς χώμα,

Καναλιών χωρίς νερό. Καλλιεργημένες από το φεγγάρι οι πεδιάδες.

Βλαστάρια μεγαλωμένα μέσα από στόματα σκελετών. Ο άνεμος

Απ’ το Ιόνιο ανακάτευε άχυρα μαύρα

Όπως στα όνειρα τα προφητικά:

Και η σελήνη, στο χρώμα των περιττωμάτων,

Καλλιεργούσε χωράφια

Που ποτέ δεν αγάπησε το καλοκαίρι.

Και ήταν η εποχή του γιου

Που τούτη η αγάπη μπορούσε

Ν’ αρχίσει, και δεν άρχισε.

Ο γιος είχε μάτια

Από καμένο άχυρο, μάτια

Χωρίς φόβο, και τα είδε όλα

Όσα ήταν στραβά: τίποτε

Δε γνώριζε από γεωργία,

Από μεταρρυθμίσεις, από τους

Συνδικαλιστικούς αγώνες, από τα Κοινωφελή Ιδρύματα,

Αυτός. Είχε όμως εκείνα τα μάτια…

Ο Αλή με τα Γαλάζια Μάτια,

Ένας από τους τόσους γιους των γιων,

Θα κατεβεί από το Αλγέρι, πάνω σε καράβια

Με πανιά ή κουπιά. Θα είναι

Μαζί του χιλιάδες άνθρωποι

Μικρόσωμοι και με τα μάτια

Των φτωχών σκύλων των πατεράδων

Πάνω στις βάρκες τις φτιαγμένες στα Βασίλεια της Πείνας.

Θα φέρουν μαζί τους τα μωρά,το ψωμί και το τυρί, στα λαδόχαρτα της Δευτέρας του Πάσχα.

Θα φέρουν τις γιαγιάδες και τα γαϊδούρια,

Πάνω στις τριήρεις τις κλεμμένες στα αποικιακά λιμάνια.

Θα ξεμπαρκάρουν στον Κρότωνα, στο Πάλμι,

Κατά εκατομμύρια, ντυμένοι με ασιάτικα

Κουρέλια και με αμερικανικά πουκάμισα.

Μεμιάς οι Καλαβρέζοι θα πουν

Όπως αλήτες σε αλήτες:

«Να οι παλιοί αδερφοί,

Με τους γιους και με το ψωμί και το τυρί!».

Από τον Κρότωνα και το Πάλμι θ’ ανεβούν

Στη Νεάπολη, κι από κει στη Βαρκελώνη

Στη Θεσσαλονίκη και στη Μασσαλία,

Στις Πολιτείες της Διαφθοράς.

Ψυχές και άγγελοι, ποντίκια και ψείρες,

Με σπέρμα της Αρχαίας Ιστορίας,

Θα πετάξουν μπροστά στους νέγρους.

Αυτοί πάντα ταπεινοί

Αυτοί πάντα αδύναμοι

Αυτοί πάντα φοβισμένοι

Αυτοί πάντα κατώτεροι

Αυτοί πάντα ένοχοι

Αυτοί πάντα υπήκοοι

Αυτοί πάντα μικροί,

Αυτοί, που δε θέλησαν ποτέ να γνωρίσουν,

Αυτοί που είχαν μάτια μόνο για να παρακαλούν,

Αυτοί που έζησαν σα ληστές,

Στο βάθος της θάλασσας, αυτοί που έζησαν σαν τρελοί

Στη μέση τ’ ουρανού,

Αυτοί που φτιάξανε

Νόμους έξω από το νόμο,

Αυτοί που προσαρμόστηκαν

Σ’ έναν κόσμο κάτω από τον κόσμο

Αυτοί που πίστεψαν

Σ’ έναν θεό δούλο του θεού,

Αυτοί που τραγούδησαν

Στις σφαγές των βασιλιάδων,

Αυτοί που χόρεψαν

Στους πολέμους των αστών,

Αυτοί που προσευχήθηκαν

Στους εργατικούς αγώνες

καταθέτοντας την τιμιότητα

Των χωριάτικων θρησκειών,

Ξεχνώντας την τιμή

Του υποκόσμου,

Προδίνοντας την ειλικρίνεια

Των βαρβαρικών λαών

Πίσω από τους δικούς τους Αλή με τα Γαλάζια

Μάτια – θα βγουν κάτω από τη γη για να ληστέψουν –

Θ’ ανέβουν από το βάθος της θάλασσας για να σκοτώσουν –

Θα κατεβούν από τα ύψη του ουρανού

Για ν’ αρπάξουν – και για να μάθουν στους συντρόφους

Εργάτες τη χαρά της ζωής –

Για να μάθουν στους αστούς

Τη χαρά της ελευθερίας –

Για να μάθουν τους χριστιανούς

Τη χαρά του θανάτου

Θα καταστρέψουν τη Ρώμη

Και πάνω στα ερείπιά της

Θα καταθέσουν το σπόρο

Της Αρχαίας Ιστορίας.

Ύστερα με τον Πάπα και με το κάθε άγιο μυστήριο

Θα πάνε σαν τους τσιγγάνους

Τον ανήφορο προς τη Δύση και το Βορρά

Με τις κόκκινες σημαίες

Του Τρότσκι να κυματίζουν…

Πιερ Πάολο Παζολίνι, Προφητεία (απόσπασμα)

Μετάφραση: Ανδρέας Ριζιώτης
Από το βιβλίο: Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου, Τυπωθήτω, 2004