Δεν είναι εξ ορισμού ακατανόητος. Αντίθετα, μπορεί να αισθάνομαι τόσο οικεία μαζί του, κι εκείνος τόσο οικεία μαζί µου, ώστε µου δημιουργείται η εντύπωση ότι τον ήξερα από παλιά, κι ότι µε γνωρίζει καλύτερα απ' ό,τι εγώ ο ίδιος γνωρίζω τον εαυτό µου. Η τρίτη «υπερφυσική» αποκάλυψη του έρωτα είναι ότι υπάρχει κάποιος απέναντι στον οποίο δεν χρειάζεται αυθόρμητα να είμαι δύσπιστος.
Η κατάσταση της αθωότητας επέστρεψε! Ανάμεσά µας δεν υπάρχει καμιά σκιά ούτε δεύτερες σκέψεις, δεν κρύβεται ούτε φόβος ούτε ντροπή. Ο ένας αγαπάει τον άλλο όπως είναι...
Αυτά λέει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Le Point» ο γάλλος φιλόσοφος Νικολά Γκριµάλντι, που το τελευταίο του βιβλίο τιτλοφορείται «Οι μεταμορφώσεις του έρωτα» (Εκδ. Grasset).
Κατά την άποψή του, ο άνθρωπος που έχει περιγράψει τον έρωτα µε τη μεγαλύτερη διαύγεια και ακρίβεια, αλλά και µε το μεγαλύτερο πάθος, είναι ο Ζορζ Σιμενόν. Αντίθετα µε αυτό που συμβαίνει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, ο έρωτας στον Σιµενόν δεν γεννιέται από την αναζήτηση της τελειότητας, αλλά από τη δυστυχία, τον κατατρεγμό και τη στέρηση.
Αντί να ερωτευόμαστε χάρις σ' αυτό που μπορούμε να λάβουμε, ερωτευόμαστε, ίσως μάλιστα κι ακόμη συχνότερα, χάρις σ' αυτό που μπορούμε να δώσουμε. Με άλλα λόγια, ο έρωτας ίσως να μην έχει τις ρίζες του σ' έναν πρωταρχικό ναρκισσισμό, αλλά σε μια αυθόρμητη ζωτική γενναιοδωρία.
Απ' όλα τα παιδιάστικα πράγματα που έχουν πει οι φιλόσοφοι για τον έρωτα – τονίζει ο 78χρονος επίτιμος καθηγητής της Σορβόννης – το πιο αστείο είναι ότι έχει λογικά αίτια. Ότι δηλαδή η ακατανίκητη έλξη που αισθάνεται ένας άνδρας για μια γυναίκα οφείλεται στην ομορφιά της και τα τέλεια χαρακτηριστικά της.
Στην πραγματικότητα, αγαπάμε κάποιον προτού καν να τον γνωρίσουμε, και όχι επειδή τον γνωρίζουμε!
Ο έρωτας δεν αποτελεί το συμπέρασμα που βγάζουμε από τις παρατηρήσεις µας. Αν ήταν έτσι, ο αγώνας δεν θα τελείωνε ποτέ, θα προσφέραμε τον έρωτά µας ως το μικρότερο κακό, περιμένοντας ένα καλύτερο σκορ.
Κάτι τέτοιο, όμως, βρίσκεται στον αντίποδα του έρωτα. "...Ο έρωτας δεν είναι κάτι ήρεμο, δεν είναι λεπτότητα, εμπιστοσύνη, παρηγοριά. Ο έρωτας δεν είναι κατανόηση, συμμετοχή, ευγένεια, σεβασμός, πάθος που αγγίζει την ψυχή ή μολύνει τα σώματα.
Ο έρωτας δεν είναι σιωπή, ερώτηση, απάντηση, σφραγίδα αιώνιας πίστης, κατακερματισμός άλλοτε κοινών προθέσεων, προδοσία ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, ναυάγιο ονείρων στο ξύπνημα. Ο έρωτας είναι ν' αγγίζεις τα όρια του ανθρώπου..." συμπηρώνει ο ψυχαναλυτής Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι.
Ο έρωτας όπως μας διδάσκει ο Πλάτωνας είναι μια έξοδος από τον τόπο, όπου συνήθως εξελίσσεται η ζωή, δημιουργεί μια μετέωρη κατάσταση, όπου ο χώρος και ο χρόνος χάνουν τις διαστάσεις και τη διάρκειά τους. Ξένος προς την τακτική πορεία και ροή της καθημερινότητας, ο έρωτας είναι άτοπος, είναι εκτός τόπου.
Ο έρωτας είναι για τον Γκριµάλντι ένα βίωμα του απόλυτου. Κι αυτό ισχύει κατ' εξοχήν για την ηδονή. Γιατί η σεξουαλική απόλαυση είναι η μόνη εμπειρία που δικαιολογεί τον εαυτό της, που είναι απολύτως αυτάρκης. Αναιρώντας την ταυτότητά µας, και προσέχοντας περισσότερο τον άλλο απ' ό,τι τον εαυτό µας, φτάνουμε μαζί στα όρια του απόλυτου.
