Από καμάρες πέρασα και γέφυρες διαβήκα,

ήμουν γεμάτος ζωή και αυτήν εζητούσα.

Στη σάλα της σελήνης

αιμορραγεί το φως. Άνθρωποι ψάρια

ανταλλάσσουν ψυχρούς στοχασμούς.

Ήμουν ζωή γεμάτος και αντίκρισα

φαντάσματα πολλά,

όλα με σάρκες και οστά κι άπληστα όλα.

Πύργος τοπάζι και αίμα,

μαύρες πλεξούδες και στήθη κεχριμπάρι,

η υπόγεια δέσποινα.

Τίγρη, δαμάλα, χταπόδι, φλογισμένος κισσός:

μου έκαψε τα κόκαλα μου ρούφηξε το αίμα.

Κρεβάτι, πλανήτης πεθαμένος

οφθαλμαπάτη η νύχτα και το σώμα,

κι η δέσποινα, μία στήλη από αλάτι.

Να φας το λείψανό μου, ήλιε του οροπεδίου:

ήμουνα ζωντανός και πήγαινα το θάνατο γυρεύοντας.”

Οκτάβιο Παζ, Η πέτρα του ήλιου κι άλλα ποιήματα, εκδ. Ίκαρος

Ο Οκτάβιο Λοσάνο Πας ήταν Μεξικανός ποιητής και διπλωμάτης. Για το συνολικό έργο του, βραβεύθηκε με το βραβείο Θερβάντες, με το Διεθνές Βραβείο ογοτεχνίας Neustadt και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα και από τους μεγαλύτερους ισπανόφωνους ποιητές όλων των εποχών.

CoverPhoto: Jerry Uelsmann, Untitled, 1966