Τάισα τα λουλούδια κίτρινο * βουκόλισα τους λόφους
Επυροβόλησα την ερημιά * με κόκκινο!
Είπα: δε θα ‘ναι η μαχαιριά * βαθύτερη από την κραυγή
Και είπα: δε θα ‘ναι το Άδικο * τιμιότερο απ’ το αίμα!
Το χέρι των σεισμών * το χέρι των λιμών
Το χέρι των εχτρών * το χέρι των δικών
Μου, εφρένιασαν εχάλασαν * ερήμαξαν αφάνισαν
Μία και δύο * και τρεις φορές
Προδόθηκα κι απόμεινα * στον κάμπο μόνος
Πάρθηκα και πατήθηκα * σαν κάστρο μόνος
Το μήνυμα που σήκωνα * τ’ άντεξα μόνος!

Μόνος απέλπισα * το θάνατο
Μόνος εδάγκωσα * μες στον Καιρό με δόντια πέτρινα
Μόνος εκίνησα * για το μακρύ
Ταξίδι σαν της σάλ * πιγγας μες στους αιθέρες!
Ήταν στη δύναμή μου η Νέμεση * το ατσάλι κι η ατιμία
Να προχωρήσω με τον κορνιαχτό * και τ’ άρματα
Είπα: με μόνο το σπαθί * του κρύου νερού θα παραβγώ
Και είπα: με μόνο το Άσπιλο * του νου μου θα χτυπήσω!
Στο πείσμα των σεισμών * στο πείσμα των λιμών
Στο πείσμα των εχτρών * στο πείσμα των δικών
Μου, ανάντισα κρατήθηκα * ψυχώθηκα κραταιώθηκα
Μία και δύο * και τρεις φορές
Θεμελίωσα τα σπίτια μου * στη μνήμη μόνος
Πήρα και στεφανώθηκα * την άλω μόνος
Το στάρι που ευαγγέλισα * το ‘δρεψα μόνος!

Οδυσσέας Ελύτης - Το άξιον εστί «Άσμα γ΄» / Μόνος κυβέρνησα τη θλίψη μου