«Στην δεκαετία του 1970, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όργωνε τις Ευρωπαϊκές χώρες για ναπετύχει την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, του πρότειναν να πάρει μαζί του κι έναν υψηλόβαθμο διπλωμάτη και πολιτικό επιστήμονα επειδή, συν τοις άλλοις, μιλούσε εφτάγλώσσες. Ο έμπειρος πολιτικός, που γνώριζε τον προτεινόμενο, αγρίεψε (δεν ήθελε πολύ): “Τι να τονκάνω αυτόν; Και στις εφτά βλακείες θα λέει”.»
«Η βλακεία είναι απρόβλεπτη. ‘Εχει τόση ποικιλία εκδηλώσεων, όσοι και οι βλάκες που ο καθένας ξεχωριστά είναι μια αστείρευτη πηγή εμπνεύσεων.»
«Ο ηλίθιος όταν καυλώσει νομίζει ότι ερωτεύτηκε και η χαζή πιστεύει ότι όσοι θέλουν να την πηδήξουν θέλουν να την παντρευτούν.»
«Το χαρτί δεν είναι πιστοποιητικό ευφυίας. Αν το μυαλό κάποιου φτάνει για να πάρει δίπλωμα οδήγησης, κατά πάσα πιθανότητα φτάνει και για να πάρει ένα δίπλωμα σπουδών. Τα νοητικά απαιτούμενα είναι περίπου ισοδύναμα...
«Δεν είναι σπάνιο το ενσταντανέ του Μπούλη να ποζάρει με την τήβεννο του Χάρβαρντ και το πτυχίο ρολό στα χέρια του να μην ξέρει που να το βάλει.»
«Ο πολιτισμός ευνοεί τον βλάκα. Στην πρωτόγονη κατάσταση τα πράγματα ήταν απολύτως ξεκαθαρισμένα. Αυτόν που αργούσε να καταλάβει γιατί τρέχουν οι άλλοι τον είχε αρπάξει η αρκούδα. Στην εποχή μας ο κάθε καθυστερημένος μπορεί να είναι κυβερνητικό στέλεχος ή αυτός που σε έχει ναρκωμένο στο χειρουργικό κρεβάτι...»
«Η χοντρή βλακεία είναι ομαδική. Αυτό που ενώνει μιά ομάδα ανθρώπων είναι το ίδιο που ενώνει κι ένα πλήθος: Τα συναισθήματα και οι πεποιθήσεις (θρησκεία, ιδεολογία, ηθική, εχθροί, φίλοι, σύμμαχοι), ενώ ο ρόλος της νοημοσύνης τείνει να εξαφανιστεί. Σε μια επαναστατική ή θρησκευτικήοργάνωση συμμετέχουν εξίσου ο καθηγητής και ο αχθοφόρος και σε μια αντροπαρέα ο τεχνοκράτηςμε τον μποέμ και το ρεμάλι...»
«Η ομαδική τύφλωση είναι δεδομένη. ‘Ενας χαρισματικός ομιλητής, προβάλλοντας τα δικά του συναισθήματα, μπορεί να μεταδώσει στο πλήθος ενθουσιασμό, οργή, λύπη, με τον ίδιο τρόπο πουμεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο το γέλιο, η δυσθυμία ή το χασμουρητό... Γι’ αυτό θα πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά επιφυλλακτικός με τις ομαδικές μαρτυρίες για κάποιο γεγονός. ‘Οσο πιο μεγάλος ο αριθμός των ομοφωνούντων τόσο μικρότερο καλάθι να κρατάς...»
«Λένε πως “εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει ο στρατός”, κάτι που κάλλιστα ισχύει και για άλλα μεγάλα συστήματα, εκκλησιαστικά, κομματικά, γραφειοκρατικά, ακαδημαϊκά...»
«Ο νεοδιορισμένος δημόσιος υπάλληλος πιθανόν να είναι έξυπνος και με διάθεση προσφοράς, όμως αφομοιώνεται τάχιστα από το ηλίθιο γραφειοκρατικό περιβάλλον και μετά το πρώτο διάστημα συμπεριφέρεται ακριβώς όπως οι παλιές καραβάνες...
«Το θέαμα των κομματικών ομάδων στο κοινοβούλιο είναι οικτρό: οι εντυπωσιοθηρικές αγορεύσεις,τα μεγάλα λόγια, οι εξυπνακισμοί, οι λoιδωρίες και οι θεαματικές αντιπαραθέσεις είναι παράστασηάνευ νοήματος.»
«"όσοι δεν σκέπτονται συσκέπτονται” λένε οι λαϊκοί. Το σίγουρο είναι ότι καμία νέα ιδέα δεν γεννήθηκε σε επιτροπή, ενώ πολλές καλές θάφτηκαν εκεί.»
«Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η κοινωνία, του βλάκα είναι η ομάδα, η συσπείρωση με άλλους βλάκες.»
«Ο γελοίος είναι άλλου είδους ταραχή. Είναι βλάκας με έπαρση. Η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτόν του τον χαντακώνει και γίνεται φαιδρός, γραφικός, καβαλημένος, δήθεν, ψώνιο.»
«Η εξουσία είναι το αφροδισιακό της γελοιότητας. Μια καλή αμερικάνικη κουβέντα λέει πως όποιον θέλει να κυβερνήσει πρέπει πρώτα να τον δει ψυχίατρος.»
«Η αλήθεια είναι ότι όποιος ανέβει στη σκηνή πρέπει να υποδυθεί, αλλιώς το κοινό θα του γυρίσει την πλάτη: Άλλος παίζει φυσαρμόνικα, άλλος χορεύει καταδεκτικά “τοπικούς χορούς”, άλλος κουβαλάει τη θαυματουργή εικόνα στην περιφορά, άλλος φωτογραφίζεται καμαρωτός με τη σκούπα στο χέρι και “κάθε βλάκας έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη χώρα”.»
«Μια μασκαράτα γελοίων είναι οι κοσμικοί... Οι κοσμικοί διάλεξαν από μόνοι τους το φουαγιέ, εκεί όπου δεν συμβαίνει τίποτα, αλλά θα τους δουν όλοι.»
«Αν γυρίσουμε το μέσα έξω του παλιανθρώπου, κατά πάσα πιθανότητα, θα βρούμε κρυμμένο ένανάξεστο ηλίθιο.»
«Ο πιο πονηρός βλάκας είνα ο σοβαρός. Το υστερικά τυπικό και λιγόλογο ανθρωπάκι πουοχυρώνεται καχύποπτο προς όλους πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας.... ‘Ενας τέτοιος έφτασε να γίνει και πρωθυπουργός...»
«Αλησμόνητη είναι η σκηνή του εν λόγω όταν μετά τους σεισμούς του1999 πήγε με τις κάμερες να επισκεφθεί τους καταυλισμούς των σεισμοπλήκτων. Κοίταξε ξινά ταπαιδάκια που πλατσούριζαν ξυπόλητα στις λάσπες ανάμεσα στα κοντέϊνερ και, κάνοντας προσπάθεια να φερθεί ανθρώπινα, τα ρώτησε: Πού είναι πιο καλά, εδώ ή στο σπίτι;”.»
«Μια μικρή δόση παραλογισμού είναι απαραίτητη για την κοινωνική ισορροπία. Είναι η λίπανση πουδιευκολύνει τα γρανάζια, όπως οι νόμοι της οικονομίας λειτουργούν καλλίτερα με ένα μικρό ποσοστόπαραοικονομίας. Το είπε και ο υπεράνω υποψίας πρόεδρος Λίνκολν: “Οι σοβαρές αρχές μπορούν και πρέπει να είναι εύκαμπτες”.»
«Το λειψό μυαλό “πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει;” Δεν μπορεί να δώσει ούτε να δεχτεί εξηγήσειςγια το πεπερασμένο της ύπαρξης και συνήθως αγκιστρώνεται σε κάτι που υπερβαίνει την εγκόσμιατάξη, σε κάποιο Θεό, σε μια ανώτερη δύναμη ή στο σύμπαν που συνωμοτεί για χάρη του. Η ευπιστίατου κουφιοκεφαλάκη είναι παροιμιώδης: Γοητεύεται, αναπαράγει και εφευρίσκει ο ίδιος θρησκευτικάθαύματα, οράματα, εξωγήινα όντα, μετεμψυχώσεις, μεταλλαγμένους, λείψανα αγίων, τσαγιέρες πουπεριστρέφονται στο Διάστημα, προϊστορικούς γίγαντες, νεράϊδες, λυκανθρώπους, ψυχές πουβουρλίζονται γύρω μας. Και βέβαια είναι πρώτος πελάτης για κάθε είδους τσαρλατάνους και απατεώνες που ρίχνουν τα χαρτιά, βλέπουν το φλιτζάνι, διαβάζουν τα άστρα, κάνουν μαγιολίκια, λένετη μοίρα (μέλλον), ρυθμίζουν τα φενγκ σούι, δίνουν θετική ενέργεια, διαβάζουν ευχές και μυστικάβιβλία, αλλά στην πραγματικότητα διαβάζουν τη φάτσα του ηλίθιου που έχουν απέναντί τους.»
«ο καλλιεργημμένος δεν περιορίστηκε στην ύλη των όποιων σπουδών του και στα χρηστικά για νακερδίσει χρήματα ή κοινωνικό κύρος, αλλά έκανε το μεγάλο ποιοτικό άλμα: ξέφυγε από το αναγκαίο.Με πάθος. μελέτη και αγάπη “ψάχτηκε” εντός του και γύρω του και απόκτησε ευρύτερη παιδεία και “δική του” πρωτογενή σκέψη, ώστε να βλέπει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων, να εντοπίζει ταβαθύτερα αίτια...»
«Εγχειρίδιο Βλακείας» του Διονύση Χαριτόπουλου - αποσπάσματα
