Μονάχα το πηγαίο, καθαρότατο γέλιο μπορεί, όχι βέβαια να νικήσει (αυτή δε νικιέται ποτέ) μα να εξουδετερώσει όσο ζούμε τη φρίκη της ζωής.

Η τραγωδία δεν μπορούσε να γεννηθεί (θα 'ταν αβάσταχτη για τον άνθρωπο), χωρίς να γεννηθεί, την ίδια στιγμή, κι η κωμωδία.

Είναι δίδυμες αδερφάδες.

Μονάχα όποιος ένιωσε την τραγικότητα της ζωής, αυτός μπορεί να νιώσει την απολυτρωτική δύναμη του γέλιου...»

. . .

«Κάπνιζα την πίπα μου ολομόναχος, ευτυχισμένος.

"Ευτυχία, συλλογίζουμουν, καθημερινό θάμα, απλό κάθε στιγμή συναπάντημα, που πολύ λίγα μάτια το βλέπουν!

Ευτυχία, που σε ζητούν υπερβολικά αψηλά ή υπερβολικά χαμηλά, και συ πατάς το χώμα που πατούμε και στέκεσαι δίπλα μας σά γυναικούλα και φτάνεις ίσια με την καρδιά μας!"»

. . .

«Την ανία, να τί ξέχασε ο σκοτεινός Φλωρεντίνος να βάλει στον πάτο του Άδη.

Τις μασέλες που ανοίγουν και χασμουριούνται.

Γιατί ο αδάμαστος εξόριστος ήταν γιομάτος πάθη, μισούσε, αγαπούσε, πεθυμούσε, ήταν σε ακατάπαυτο, ανήλεο οργασμό, και δε γνώρισε ποτέ του την ανία.

Δηλαδή την ουσία της Κόλασης.

Ο αληθινός διάβολος είναι το βουρκιασμένο πνέμα της ανίας...»

Νίκος Καζαντζάκης, «Ταξιδεύοντας: Ιαπωνία - Κίνα»