Τα χέρια σου μοιάζουν
σαν ένας λαός συναγμένος που σκέφτεται
πάνω στο στήθος σου. Μια κολόνα ο λαιμός σου
που στηρίζει ένα αέτωμα. Μια κατασκήνωση
ειρήνης το γέλιο σου. Στ’ ορθό μέτωπό σου,
προσγειώνεται ο ήλιος παράξενα.
Είναι τα μαλλιά σου
Μια ημερωμένη καταιγίδα. Και τα μάτια σου είναι
η σοφία της σιωπής, η αρμονία της θύελλας,
το «αγαπάτε αλλήλους».

Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) του Νικηφόρου Βρεττάκου