φωνή που αν φαίνεται έτσι ξένη
κι έτσι κλεισμένη στη χαρά,
μα σ’ όλα τα μεγάλα μπαίνει,
με τα μικρά της τα φτερά,

και σ’ όλα, γύρω, βρίσκει ταίρι,
και μ’ όλα τ’ άφθαστα μιλεί,
κι όλα τα ανείπωτα τα ξέρει
– κι ας είναι τόσο χαμηλή…

Κι αν, όμως, σ’ όλα βρίσκει ταίρι,
κι όλα τα βλέπει καθαρά,
μοιάζει καλύτερα να ξέρει
τον πόνο, παρά τη χαρά…

Μέσα στο κάθε μου τραγούδι,
Που μοιάζει πάντα να πονεί
– σαν το χυμό μες στο λουλούδι,
σαλεύει πάντα μια φωνή,

που ανίσως και το ζωντανεύει,

σαν το χυμό του λουλουδιού,
θαρρείς και δεν μπορεί ν’ ανέβει,
σα να’ ναι ανήμπορου παιδιού…

Γιατ’ είμαστε σαν κάποια ρόδα,
πεσμένα μες στην παγωνιά,
– ρόδα, που τά’ λιωσε μια ρόδα,
καθώς περνούσε στη γωνιά,

που αν και κομμένα, κι όλο χώμα,
και κυλισμένα καταγής,
δεν ξέρω τι θυμίζει ακόμα,
πως ήταν άνθη της αυγής…

Γραμμένο στις 23.5.1935, σύμφωνα με το χειρόγραφο, που προσθέτει ότι ήταν σχεδόν έτοιμο από πολύ καιρό. Δημοσιεύτηκε τον ίδιο χρόνο στη Νέα Εστία και συμπεριλήφθηκε στην έκδοση του 1939.

Πηγή: sarantakos.com

 CoverPhoto: Andrei Tarkovsky • 1975