-Σε τούτη τη χώρα άλλωστε όλα είναι φτιαγμένα έτσι που να μη σε αφήνουν να πονέσεις και πολύ. Το πιοτό, οι παρέες, οι γυναίκες των άλλων, οι προοδευτικές θεωρίες η τηλεόραση.
-...μια νέα γυναίκα που μόλις έφτασε στο νησί, βάζει σε δοκιμασία τον αντρισμό του και θέλει να δοκιμάσει.
–Όσο οι φλόγες είναι μαγευτικές τόσο τα απομεινάρια που αφήνουν σβήνοντας είναι άσχημα, αποκρουστικά.
–Μόνη της θα μείνει στο αλώνι, οχυρωμένη μια ανεξαρτησία απόρθητη βυθισμένη σε μια ομορφιά πανίσχυρη, ντυμένη μια γυμνότητα αδιαπέραστη
-Μήπως όλα όσα πέτυχε μοιάζουν μ΄ένα τεράστιο όγκο χρυσάφι βαρύ και ασήκωτο που χρεώθηκε και κουβαλά κατάκοπη και κατατσακισμένη μέσα σε μια ηλιοκαμένη έρημο, όπου το μόνο που χρειάζεται είναι ένας κουβάς νερό να ξεδιψάσει.
–Η ψυχή της είναι άγριος κάκτος που απόκαμε απ΄την ανδρεία, που υποσχέθηκε ν΄αντέξει, κι επιθυμεί ν΄ανοίξει πάνω του ο ουρανός τους κρουνούς του και να πλημμυρίσει ο κόσμος.
-Να λοιπόν που όλα αλλάζουν με τη διάθεσή σου και τα χρώματα και τ΄αρώματα, οι τόποι και οι χρόνοι.
–Η ωραιότητα σε κάποια δόση είναι καλή και σε μεγαλύτερη γίνεται απάνθρωπη...
-...υπήρξε και φιλάρεσκη γυναίκα, συνάντησε απόψε μέσα της εκείνη την ξεχασμένη της φιλαρέσκεια, λίγο να ερεθίζεται, λίγο να φουντώνει και ν’ αγανακτά.
-...μια μειονεξία του που τον έβαζε να επιτίθεται με κακία σ΄έναν κόσμο που δεν καταλάβαινε
-Είναι στην αρχή του έρωτα... Τώρα που ακόμα δεν πέρασε ο ένας μέσα στον άλλο με το κορμί του ή με το λόγο του, τώρα που το αίνιγμα εκείνου στέκει σε μια απόσταση απέναντί της σαν μυστικός τάφος που δεν συλλήθηκε, που η παρανόηση του έρωτα δεν άρχισε ακόμα να τους καταπονεί, που οι κατακτητικές επιχειρήσεις ανάμεσά τους αδρανούν ακόμα αναποφάσιστες, μπορεί να παραμένει στη μαγευτική αίθουσα της αναμονής του περιμένοντας από εκείνον τα πάντα όσα υπόσχεται η εικόνα του, , τα πάντα όσα ψάχνει η ζωή της.
-...τον ποθεί και τον φοβάται όπως ποθεί και φοβάται κανείς να μάθει τη μοίρα του.
–Ο πόθος που φυτεύει ζωές, που καταστρέφει ζωές και καταλύει τα σύνορα καλού και κακού, ψεύδους κι αλήθειας, με των σωμάτων τη ρομφαία.
-...γέρνει στον ώμο του, έχει ανακαλύψει πως μόνο τις αισθήσεις μας έχουμε. Ό,τι ως τώρα έλεγε ψυχή καταλαβαίνει πως μέσα σ΄αυτές τις αισθήσεις το συναντάς.
–Το πρόσωπό της είναι το πρόσωπο που βλέπει να καθρεφτίζεται στα δικά του μάτια, το βλέπει, το βρήκε και δεν θα το χάσει ποτέ πια.
-Πιστεύει πως μονάχα αν κάπου τη διηγηθεί θα πάρει υπόσταση και θα υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους.
–Τί ελευθερία είναι αυτή που μόνο μέσα από μια βαριά σκλαβιά βρίσκει; Δεν καταλαβαίνω, όμως ακολουθώ τους λαρυγγισμούς και τους πιστεύω... Δεν είναι έρωτας αυτός, είναι αρρώστια.
–Υπάρχει αγάπη που να αγαπούν κι οι δυο το ίδιο;... Είναι μια εξίσωση άδικη και σκληρή τούτη, μια λεόντεια συμφωνία με αληθινούς όρους ανομολόγητους.
-Τίποτα δεν είναι πιο αποκρουστικό από μια γυναίκα γκρινιάρα και καχύποπτη.
Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ντούλια» της Μάρως Βαμβουνάκη
