Oι λέξεις και τα πρόσωπα και τα πράγματα.
H βαθύτερη, η κρυφή σχέση που έχουν μεταξύ τους.
Φύσει ή θέσει;
Aυτή ήταν η αρχαία έριδα, από την εποχή του Aριστοτέλη.
Aυτό είναι το βαθύ και επίμονο ερωτηματικό.
H σχέση με τις λέξεις είναι η σχέση με τους ανθρώπους, με τα πράγματα, είναι η σχέση με τη ζωή».
* * *
«Δεν θυμάμαι να αισθάνομαι σαν παιδί, περισσότερο σαν κουρελάκι, από μετάξι ή βελούδο, που πιάστηκε για λίγο στ’ αγκάθια της Γης.
Κι όπου να ‘ναι θα το πάρουν οι άνεμοι του χρόνου.
Καμιά φορά, μου φαίνονται ότι ο δικός μου Θεός ήταν ένας τρελός γεωμέτρης, που σχημάτιζε με το δάχτυλο, πάνω στην κόκκινη άμμο του πλανήτη του, μια μυστική καταδίκη.
Μέσα στη σπηλιά του έκαιγαν μυρωδικά μπροστά σε μια καταραμένη εξίσωση»
* * *
«Τα πουλιά από τότε τα φοβούμαι.
Διαισθάνομαι ότι διαγράφουν με τις τροχιές τους, σπανίως ευφρόσυνες, συνήθως δυσοίωνες, παραγράφους από ιστορίες.
Ναι! Τα ζηλεύω για την πτήση τους, τα φοβούμαι για την πτώση τους, για την άπειρη γνώση που χωράει μέσα στο κουκούτσι μυαλού τους.
Και αφορά την δική μας επίγεια διαδρομή.
Αν τύχει να μπουν στα σπίτια μας, χτυπιούνται στους τοίχους τρελαμένα, προσπαθώντας να εφεύρουν παράθυρα.
Καμιά φορά, πετώντας πάνω από τα κεφάλια μας, ξαφνικά σταματάνε κι αιωρούνται.
Τότε μας στέλνουν μηνύματα.
Χαιρετίσματα από ψυχές, ή στήνουν εναέριες παγίδες για τη σκέψη μας, ή απλά μας κοροϊδεύουν – που – πετάει – πετάει – το μυαλό μέσα στο κλουβί του σώματός του.»
* * *
«Το καινούριο υπάρχει πια μόνο στην επιστήμη, σε αυτό τον τομέα έχουν βρεθεί πράγματα που έχουν ξεπεράσει αυτά που εγώ διάβαζα ως επιστημονική φαντασία.
Στη λογοτεχνία ίσως δεν έχει τόση σημασία το καινούριο.»
* * *
«Ο γραμμικός χρόνος στον οποίο ζούμε είναι μια «βιτρίνα» της απλουστευτικής λειτουργίας του νου»
Μαρία Μήτσορα, «Με λένε λέξη», εκδόσεις Πατάκη-αποσπάσματα
Η Μαρία Μήτσορα γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Παρίσι (Σορβόννη και Vincennes), όπου κατέθεσε μια εργασία της πάνω στη δυναμική των μικρών ομάδων. Έχει ταξιδέψει από τον Πολικό Κύκλο έως την Αϊτή, από το Πεκίνο έως τη Νικαράγουα των Σαντινίστας, τον Ορινόκο και τη Σάντα Φε ντε Μπογκοτά. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων "Άννα, να ένα άλλο" (Άκμων, 1978, β' έκδ. Πατάκης, 2007), "Από τη μέση και κάτω" (Πατάκης, 2014) και τα μυθιστορήματα "Σκόρπια δύναμη" (Οδυσσέας, 1982), "Περίληψη του κόσμου" (Κέδρος, 1985), "Ο ήλιος δύω" (Οδυσσέας, 1996), "Καλός καιρός/μετακίνηση" (Πατάκης, 2005), καθώς και το αυτοβιογραφικό αφήγημα "Με λένε λέξη" (Πατάκης/σειρά "Η κουζίνα του συγγραφέα", 2008). Διηγήματά της και ταξιδιωτικά της κείμενα έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες.
