Όμως ο Μπρασένς λέει στο τραγούδι του «Η ομπρέλλα»:

Κάτω απ' τη σκέπη μιας μικρής ομπρέλλας
τι τρυφερό που είναι το τραγούδι της βροχής.

Αυτό το περιβόητο τραγούδι της βροχής την ώρα που τ' ακούς, βάζεις εσύ τις λέξεις - όποιες διαλέγεις, όποιες ταιριάζουν με τα αισθήματά σου εκείνης της στιγμής.

Αν είσαι λυπημένος, γίνεται το τραγούδι της βροχής θλιμμένο.

Αν είσαι θυμωμένος, γίνεται θυμωμένο.

Κι αν είσαι αισιόδοξος, χαρούμενος, το ίδιο κι η βροχή.

Ένα τραγούδι που διαρκεί όσο τ' ακούς, όσο το σχηματίζεις.

Μετά εξαφανίζεται μες στη βροχή.

Η λέξη παύει να υπάρχει μετά τη στιγμή που πραγματοποιείται το τραγούδι.

Το ίδιο κι ο ήχος ο ειδικός που ταίριαξε στις λέξεις που γεννήθηκαν με τη βροχή.

Δηλαδή η ίδια η βροχή.

Ποιός είναι ο ιδιοκτήτης της πνευματικής ιδιοκτησίας αυτού του αποτελέσματος;

Ποιοί θα εισπράξουν ποσοστά απ' την δημόσιά του εκτέλεση την ώρα της βροχής;

Και σύμφωνα με του καιρού μας το σκεπτικό, δεν υπάρχει τραγούδι αν δεν υπάρχουν δικαιούχοι.

Ας λέει ο Μπρασένς: «Κάτω απ' τη σκέπη μιας μικρής ομπρέλλας, πόσο τρυφερό είναι το τραγούδι της βροχής».

Αυτό το τραγούδι, γεννήθηκε απ' τη βροχή και πήγε στη βροχή. [...]

Μάνος Χατζιδάκις, "Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι", "Η λιποθυμία των λέξεων πάνω σε πέντε γραμμές" -απόσπασμα