Ίσως το θέμα να έχει σχέση με το σώμα: Αγγίζω τον υπολογιστή με τις άκρες των δακτύλων μου, η ενέργειά μου παραμένει εξωτερική, είναι κάτι που περνάει από ένα μηχάνημα και μία οθόνη.

Καμία σχέση με αυτούς τους τοίχους τους γεμάτους βιβλία που τα ξέρω –σχεδόν– απέξω.

Στη μια περίπτωση έχω την εντύπωση ότι βρίσκομαι στο χειριστήριο ενός θαυματουργού αρθρωτού βραχίονα που είναι ικανός για τα πάντα, κινούμενος με ευχέρεια στο εξωτερικό αστρικό κενό, στην άλλη σε μια μήτρα με τα τοιχώματά της όλο ράφια και πιθανό μυθιστορηματικό αρχέτυπο τον Ναυτίλο.

Καθώς βλέπουμε, το ζήτημα υπερβαίνει σαφώς τα όρια του ορθολογισμού.

Jacques Bonnet, «Βιβλιοθήκες γεμάτες φαντάσματα» -απόσπασμα

Ο Ζακ Μποννέ υπήρξε ιδρυτής των εκδόσεων Pandora και κατόπιν επιμελητής εκδόσεων στο Flammarion και γενικός γραμματέας στις εκδόσεις Albin Michel, πρώην συνεργάτης των σελίδων για το βιβλίο στο περιοδικό Express, συγγραφέας ενός μυθιστορήματος ("A l' enseigne de l' amitie", 2001, εκδόσεις Liana Levi) και μέχρι πρόσφατα αρχισυντάκτης των Cahiers du Syndicat de la librairie francaise.