Ιστορική μέρα η σημερινή

25.01.2015
Ιστορική μέρα η σημερινή

Η Αριστερά (με, ή χωρίς «») πέτυχε μια μεγάλη νίκη. Χρέος όλων να της ευχηθούμε καλή επιτυχία. Πάμε τώρα στην ουσία. Δεν κέρδισε ο Σύριζα τις εκλογές, τις έχασε η συγκυβέρνηση. Αυτή η συγκυβέρνηση που πήρε την εντολή από τον λαό το 2012 να φέρει εις πέρας μια ιστορική αποστολή: να σταθεί η χώρα στα πόδια της και να προχωρήσει μπροστά.

Είχε πρόγραμμα και πλάνο η συγκυβέρνηση; Είχε. Άψογα όλα στη θεωρία. Και αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί μπορεί να ήξερε που θέλει να πάει (ευρωπαϊκή προοπτική-μεταρρυθμίσεις) αλλά δεν είχε τη σθεναρή βούληση. Με μια κουβέντα: αποδείχθηκαν ανίκανοι.

Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν με την ΕΡΤ. Είχα πει και παλιότερα ότι η δημόσια ραδιοτηλεόραση ήταν η μικρογραφία του κράτους και της λειτουργίας του. Γι’ αυτό και κατάπιαμε το άτσαλο "μαύρο" που έπεσε. Το αποτέλεσμα έδειξε (σε όσους το είδαν) όχι μόνο την απουσία προγραμματισμού για την επόμενη μέρα, αλλά (κυρίως) την επιδίωξη να ξανακτίσουν μια απ’ τα ίδια. Πάλι κομματικό μαγαζάκι. Πάλι «οι δικοί μας». Πάλι στα τσακίδια η αξιοκρατία και η σοβαρότητα. Κάπου εκεί κατάλαβα πλήρως τι παιζόταν. Ωστόσο, πολλοί θεωρήσαμε ότι το συμφέρον της χώρας ήταν να στηριχτεί η ευρωπαϊκή προοπτική της. Να μην χάσει το τρένο, έστω και μπουσουλώντας. Κατάπιαμε πολλά: από τους μπαλτάκους και τη Βούλτεψη, μέχρι τον Ντινόπουλο την Παναγιωταρέα και τους άδικους φόρους. (Κατάπιαμε, αλλά δεν σιωπήσαμε)

Για τους τελευταίους, μια παρένθεση: ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι προκειμένου να σωθεί μια χώρα, ο πολίτης οφείλει να υπομένει την αδικία (κλασική πλατωνική θεώρηση). Με μια διαφορά: να την υπομένει στο βαθμό που ο κυβερνήτης ξεπερνάει τον εαυτό του, δίνει το παράδειγμα της ανιδιοτέλειας, επιστρατεύει τους άριστους, τιμωρεί τους φαύλους, δείχνει, με δυο λόγια, ξεκάθαρα στο λαό ότι δεν παλεύει για τις επόμενες εκλογές, αλλά για τις επόμενες γενιές. Ακριβώς γιατί δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση διαχείρισης της ευημερίας (δεν είμαστε Δανία). Η χώρα καταρρέει. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είδε ο λαός, γι’ αυτό και δεν πείστηκε από την εκστρατεία φόβου. Ήταν ήδη φοβισμένος (έχετε δει φοβισμένο να φοβάται; Είναι ήδη!)

Πικρή αλήθεια: Σαμαράς και Βενιζέλος θα κατηγορηθούν από την Ιστορία ότι παρέδωσαν την εξουσία σε ένα πρόγραμμα από θολό και επικίνδυνο, έως ανύπαρκτο. ΔΙΚΗ τους είναι η ευθύνη. ΑΥΤΟΙ έφεραν την παιδική χαρά του Σύριζα στην εξουσία. Και μαζί το όνειδος της ΧΑ στη τρίτη θέση και την πολιτική απάτη-ανέκδοτο των ΑΝΕΛ σε θέση να κουνάνε το δάκτυλο (τεράστια βέβαια η ευθύνη των λαϊκιστών της Αριστεράς, αλλά και των ίδιων των ψηφοφόρων). Ένας λαός σε κατάσταση απόγνωσης που έχει θητεύσει στη σχολή του «δώσε», δεν ελέγχεται. Πάει όπου χτυπούν τα ταμπούρλα της οργής και της εκδίκησης. Και μαζί πάνε περίπατο οι περισπούδαστες αναλύσεις της… πνευματικής ελίτ και των φιλελεύθερων της ιδεολογικής καθαρότητας.

Υπό αυτή την έννοια, η άνοδος του Σύριζα στην εξουσία έχει χαρακτηριστικά ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ. Αν ο εργολάβος δεν κτίσει σωστά ένα σπίτι, θα έρθει ο επόμενος με τον μανδύα του "καλύτερου". Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι μπορεί να το κάνει καλύτερα. Θα έρθει όμως, θέλουμε δε θέλουμε. Πρέπει να έρθει. Έτσι γίνεται στις δημοκρατίες.

Πικρός επίλογος: 

Κυβέρνησε (επιτέλους!) Τσίπρα. Δεν έχεις 4 χρόνια για να αποδείξεις ότι η ελπίδα έρχεται… Μόνο λίγους μήνες. Όσους και η πατρίδα.

 

Από τον τοίχο facebook του Δημήτρη Αλικάκου