Δυο τσαμπιά κάθονται στη φούχτα μου,

δυο πέρδικες, τριανταφυλλένια μου.

Κι ύστερα, με τον Τρυγητή, λαγούτα και ντουφέκια –

Πίνει ο πατέρας το κρασί, και το μωρό το γάλα.

XXIV

Μες στ’ αμπέλι/ χίλιες δυο μικρές γροθιές

το βαθύ/ το μαβί σταφύλι.

Έτσι το κρασί κι έτσι το μέλι

για να γίνει θέλει

πάλεμα κι οργή, μαθές/ να γλυκάνουνε τα χείλη.

XL

Άσπρα σπίτια, κάτασπρα,

τα βερικοκιά τα κεραμίδια

γαλανά παραθυρόφυλλα,

τ’ άλογα τα κανελιά μες στον αυλόγυρο,

τ’ άσπρα μες στο πράσινο,

τα μπαλκόνια μάλαμα και θάλασσα.

Τα μουλάρια στον ανήφορο της πέτρας,

και τα γαϊδουράκια μες στ’ αγκάθια,

ψάθες και μαχαίρια και καλάθια

μες στ’ αμπέλια

γέλια.

Δάχτυλα και γόνατα,

στήθια και σαγόνια

μες στο μούστο ματωμένα,

κόκκινες φωτιές κι ιδρώτας

στις κατηφοριές

το χρυσό κακάρισμα της κότας.

Κι όπως γαλανίζει

το βραδάκι

το μαβί, το βιολετί/ να κι η Παναγιά

στη δημοσιά

πλάι στα κάρα, στα κουδούνια

στα σταμνιά

και στα κλαδωτά μαντίλια,

να τη η Παναγιά

να κρατά στην ασημένια της ποδιά

πέντε οκάδες κόκκινα σταφύλια.

Και μονάχα εσύ

κυπαρισσοπέρφανε,

άρχοντα των σκοτεινών, των νερένιων κάστρων,

κάθεσαι παράμερα,

στα καμπαναριά κατάγναντα,

στην κορφούλα της σπλαχνιάς,

της μοναξιάς,

και κορφολογάς/ τα χοντρά τσαμπιά

των άστρων.

Γ. Ρίτσος, «Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού», εκδ. Κέδρος