Στρατιές μοναχικών δημίων
τους πειρατές των εφτά σκουπιδότοπων
με τις λιγδιάρικες στολές τους
να λαμπυρίζουν
στη διάταξη των μικρών και των μεγάλων φαλλών.

Αναλογίσου όλους εμάς
που καρτερούμε τυλιγμένοι σε μολυσμένες ρόμπες
με παντοφλες και κέρατα
ρίχνοντας χαμόγελα νάρκες στους καχύποπτους γείτονες
όλους εμάς
που φτυαρίζουμε αποκαμωμένοι το σκοτάδι
με υπεριώδη βλέμματα
και στρώνουμε δείπνα συντροφικά
και μοιραζόμαστε ψίχουλα μπαγιάτικιας διόξας
και μουχλιασμένους μύθους.

Αναλογίσου μας και φανερώσου
με το επίσημό σου ένδυμα
με τα δόντια σου τα κοφτερά τα δίκαια
ροκάνισε το θάνατο
που καρφιτσώθηκε στα κόκαλά μας
και ξαναβάφτισέ μας γιους σου.

Φανερώσου
μητέρα θλίψη,
δεν την αντέχουμε πια
τόση ορφάνια.

Από τη συλλογή “Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;”, εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Λιβάνης

CoverPhoto: _tyedied