Ὅσο πιὸ σπάνιο τὸ πρᾶγμα, τόσο καὶ πιὸ πολύτιμο. Εἰδικά τὸ μηχάνημα πού λέμε, ἴσως καὶ νὰ μὴν ἦταν καλὸ νὰ ὑπῆρχε ἐν ἀφθονίᾳ, γιατί θὰ ἐκαθιστοῦσε τὴν καθημερινὴ ζωὴ ἐπαναστατικὴ καὶ ἀβίωτη, μὴ διαμορφώσιμη κοινωνικά. Ἀλλὰ εἶναι ἀλήθεια πώς χωρὶς τὸ μηχάνημα αὐτό ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲν θὰ εἶχε κὰν νόημα. Σοφὴ λοιπὸν ἡ φύση ἔδωσε αὐτό πού ἐχρειαζόταν καὶ ὅσο ἐχρειάζονταν, δηλαδὴ πάρα πολὺ φειδωλὰ καὶ σὲ ὁρισμένους μόνο ἀνθρώπους.
Ἔτσι ὀμόρφηνε τὴν ζωὴ γιὰ τοὺς πολλούς, τοὺς ἐπέτρεψε νὰ ζοῦν μὲ μικρὲς καὶ πραγματοποιήσιμες ἐλπίδες,νὰ βρίσκουν σύντομα τὸ νόημά τους στὴν οἰκογένεια καὶ νὰ δοξάζουν κάθε κυριακὴ τὸν Θεὸ ἤ νὰ πηγαίνουν ἐκδρομή μὲ τὸ αὐτοκίνητό τους. Βέβαια τους φόρτωσε κι ἕνα βάρος, νὰ σηκώνουν τὰ ἔξοδα τῆς πολιτειακῆς των ὑπάρξεως. Μιὰ χρέωση καλὴ ἤ κακὴ κατὰ περίπτωση, ἀλλά αὐτό δὲν εἶναι θέμα πού μπορεῖ νὰ μᾶς ἀπασχολήση τώρα.
Τὸ ἀεικίνητον λοιπὸν μηχάνημα περὶ οὗ ὁ λόγος εἶναι προφανῶς τὸ μυαλό. Καὶ εἶναι πράγματι…ἀεικίνητο, γιατί ὅσο πιὸ πολὺ ἐνέργεια ἀποκτᾶ ὁ ὀργανισμὸς τόσο λιγώτερο αὐτό δουλεύει. Δὲν θὰ εἶναι πειστικός ἂν ἰσχυρισθεῖ κανείς, ὅτι μπορεῖ νὰ σκεφθεῖ – δὲν λέμε καλά, ἀλλά τὸ παράπαν – ἂν λ.χ. ἔχει ρίξει μέσα του τρία σπληνάντερα,δύο κοκορέτσα καὶ πέντε μπουκάλια μπύρα. Γιὰ τὸ μόνο πού μπορεῖ νὰ μᾶς πείσει, εἶναι ὅτι μετὰ θὰ κοιμηθεῖ. Ἡ τέτοια ὑλική ἐνέργεια ἐναποθηκεύεται ὁπουδήποτε ἀλλοῦ ἐκτὸς ἀπ’ τὸν ἐγκέφαλο. Αὐτόν μάλιστα ὁλικά τὸν παραλύει.
Ἐπιστημονικῶς διαπιστωμένη σχέση μεταξὺ εὐφυῒας καὶ σωματικοῦ ὄγκου δὲν ἔχει βρεθεῖ. Αὐτό πού γνωρίζομε εἶναι ὅτι οἱ ἐναπόθεσεις ἰδιαίτερων ποσοτήτων θερμοδυναμικῆς ἐνέργειας διὰ τοῦ στομάχου ἐλάχιστα συντελοῦν πρὸς κίνηση τοῦ «ἀεικινήτου».
Οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἀσκητές π.χ. φύσεις ὀλιγαρκεῖς καὶ λιτοδίαιτες, ἦσαν ἄνθρωποι πού ὑπῆρχαν κατ’ ἐξοχήν μὲ τὸ μυαλό. Διότι ξεχάσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἐνέργεια πού χρειάζεται τὸ μυαλὸ γιὰ νὰ κινηθεῖ εἶναι φύσεως ἀῢλου. «Ἀῢλου» πάει νὰ πεῖ Ψυχική. Εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ ἄνθρωπου πού βάζει τὸ μυαλὸ σὲ κίνηση, πού τὸ κάνει νὰ ἀναζητεῖ ἰδέες καὶ ἐρωτηματικὰ στὸν κόσμο. Τώρα τὸ πρόβλημα, γιατί δὲν ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὴν ἀπαιτούμενη ψυχικὴ ἐνέργεια γιὰ νὰ βάζουν τὸ «‘ἐργαλεῖο» σὲ κίνηση, τὸ ἐξετάσαμε ἤδη : γιατί δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πάντα χειμώνας ἤ πάντα καλοκαίρι. Τὸ γιατί δὲν τὸ ξέρομε, ξέρομε μόνο ὅτι ἔτσι ὑπηρετεῖται ἡ οἰκονομία τῆς φύσης. Κάπως ἀνάλογα φαίνεται νὰ ὑπηρετεῖται καὶ ἡ οἰκονομία τῶν κοινωνιῶν.
Βέβαια ἀνέκαθεν προσπαθοῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ κάνουν κάτι γιά…τὸ ἀεικίνητο πού διαθέτουν, ἔφτιαξαν σχολεῖα, μαζικὴ ἐκπαίδευση κάποιο σύνολο τεχνικῶν γνώσεων τουλάχιστον (γιατί αὐτό ἀποκομίζει κανεὶς τελικῶς ἀπὸ τὸ ὁποιοδήποτε σχολεῖο), ἀλλά φαίνεται πώς ἐπί του σημείου τούτου ἡ φύση δὲν παραβιάζεται : τὸ ποσοστὸ βλακείας μένει ἀνά τους αἰῶνες σταθερό.
Μάλιστα κατὰ τοὺς τελευταίους καιρούς, μὲ τὰ μέτρα «καθολικῆς παιδείας» καὶ τὴν «καταπολέμηση τοῦ ἀναλφαβητισμοῦ», ἀπεδείχθη ὅτι κάθε ἄλλο παρὰ τὸ ποσὸ τῆς συνολικῆς κοινωνικῆς βλακείας ἐμειώθη. Καὶ ἐπειδὴ ἀνέκαθεν εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ κοινωνικὴ βλακεία εἶναι παράγων σταθερότητος (συναφῶς μὲ τὸ θέμα παρ’ ἡμῖν ἔχει ἀσχοληθεῖ ὁ Εὐάγγελος Λεμπέσης μὲ τὴν κλασσικὴ μονογραφία του «Ἡ κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν ἐν τῷ συγχρόνω βίῳ » ) μποροῦμε βασίμως νὰ ὑποθέσομε ὅτι τὸ ἔργο τῆς πολιτικῆς στοὺς καιροὺς μας ἔχει καταστεῖ ἀρκούντως ἀκοπώτερο.
Εὐτυχέστατη πάντως μὲ τὶς καταστάσεις τοῦ «ἀεικίνητου» ὑπῆρξεν ἐκ γενετῆς τοῦ κράτους ἡ «ἐθνική» σχολικὴ παιδεία : πεπεισμένη περὶ τοῦ ματαίου βελτιώσεως τῶν πραγμάτων, ἔφκιαξε μὲν μερικὰ σχολεῖα ὡς πρόκριμα γιὰ μιὰ βιομηχανία πτυχίων (τὸ πρᾶγμα δὲν εἶναι τωρινὸ καὶ οὔτε στὴν Ἑλλάδα μόνο ἀφορᾷ. Εἶναι τὸ γενικὸ χαρακτηριστικὸ – ἰδίως στὸν χῶρο τῶν Βαλκανίων – ὅλων τῶν «ἐθνικῶν κρατῶν » πού ἐκάθησαν στὶς κοινωνίες των σὰν ξένα σώματα ), φροντίζοντας ἀποφοιτῶν κανένας νὰ μὴν ἔχει ἀνασκαλευθεῖ καθόλου ψυχικά.
Μιὰ καὶ τὸ «ἐθνικόν κράτος» θὰ ἔκοβε τὴν κοινωνία στὰ δύο, ἀναλόγως προέκυψαν καὶ οἱ ἀπαραίτητες «σχολές». Τρεῖς γιὰ τὰ κρατικὰ πόστα μὲ «διπλώματα» καὶ μιὰ μεγάλη ἄνευ ἐξετάσεων.
Πρώτη καὶ καλύτερη ἡ σχολὴ τῶν Εὐελπίδων (σὺν τὰ παρακλάδια της), πού ἔβγαζε τροφίμους λίαν κατάλληλους γιὰ πραξικοπήματα ἀλλά ποτὲ γιὰ τὰ πεδία τῶν μαχῶν.
Ἀσφαλῶς θὰ εἶναι ἀθεράπευτος βλὰξ καὶ πλήρως ἀνίδεος τῆς διπλωματικῆς ἱστορίας τῆς Ἑλλάδας ὅποιος ἰσχυρισθεῖ -στρατιωτικὸς ἤ μὴ – ὅτι ἀπό τοῦ 1826 καὶ ἐντεῦθεν ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἐκέρδισε μία καὶ μόνο μάχη ἤ ὅτι ἦταν σὲ θέση νὰ κερδίσει. «Ἐκέρδισε» μόνο τὶς μάχες πού εἶχαν προγραμματισθεῖ στὰ συμβούλια τῶν μεγάλων δυνάμεων νὰ «κερδίσει», ὥσπου νὰ διευθετηθεῖ ἡ Ἑλλάδα σὰν κράτος. Καὶ ἐπειδὴ θὰ ἦταν καὶ ἕνα τεχνολογικῶς ἐξαρτώμενο ἐργαλεῖο τοῦ «ἐθικοῦ κράτους» (πῶς θὰ ἔπαιρνε ὁ στρατὸς ὄπλα ἂν δὲν ὑπάκουε στοὺς ὁρισμούς τοῦ προμηθευτῆ του;…) θὰ ἦταν καὶ ὁ χειρότερος ἐχθρός τῆς «ἐθνικῆς ἰδεολογίας» ὑπέρ τῆς ὁποίας ὑποτίθεται θὰ «ἐμάχετο» διὰ τῶν ὅπλων. Μποροῦμε δηλαδὴ νὰ ποῦμε, χωρὶς ὑπερβολή, πώς ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς εἶναι τὸ πιὸ ἀντεθνικὸ πρᾶγμα πού ὑπάρχει.
Δύο παραδείγματα ἀρκοῦν γιὰ νὰ μᾶς δείξουν τὴν κωμικοτραγικὴ διάσταση τῶν πραγμάτων. Κωμική, γιατί ὅλοι οἱ νεοσύλλεκτοι ὁρκίζονται στὸ ὄνομα τῆς…πατρίδος, χωρὶς τέτοιο πρᾶγμα νὰ ὑπάρχει, καὶ τραγικὴ γιὰ τὴν ἐπὶ δύο αἰῶνες κατάντια τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, πού ζητάει νὰ κρατηθεῖ μὲ θούρια καὶ ψευτιὲς : ἡ ἐθνική μας λέξη «καριοφίλι » εἶναι ἡ μάρκα «CARLO E FILIO» ( Κάρολος καὶ υἱὸς ) τῶν μεταχειρισμένων τουφεκιῶν ἑνός ἰταλικοῦ ἐργοστασίου πού ἐπρομηθεύονταν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ ’21. Καὶ ὅταν ἀργότερα οἱ μεγάλες δυνάμεις ἀγνοῶντας τὰ ἑλληνικὰ καριοφίλια ἔφκιαξαν ὅπως-ὅπως ἕνα ἑλληνικὸ κράτος καὶ ἄρχισαν γιὰ τοὺς πρώην ὀρεσίβιους καὶ νῦν «στρατηγοὺς» τὰ «ἐθνικά ὁράματα» καὶ οἱ «ἱστορικοὶ προορισμοί», νἄσου καὶ ἡ λέξη «κωλάθρα».
Πρόκειται βέβαια γιὰ λέξη ἀρχαιοπρεπῆ τοῦ λεξικοῦ, ἐπί τῆς ὁποίας ἐπενδύθηκαν μεγάλες ἐθνικές προσδοκίες. Κωλάθρες ὀνόμασαν τὰ πρῶτα μεγάλα πυροβόλα τοῦ περασμένου αἰῶνα, τὰ ὁποῖα προμηθεύθηκε ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς γιὰ νὰ πάρομε τὴν Κων/πολη. Κωλάθρες λοιπὸν ἀπὸ ἐδῶ, κωλάθρες ἀπὸ ‘κεῖ, Κων/πολη ὅμως τίποτα. Ὡστόσο ἡ λέξη ἔμεινε.
Μὴν βλέποντας ἐκπλήρωση τῶν ἐθνικῶν ὀνείρων ὁ ἑλληνικὸς λαός, δὲν μποροῦσε νὰ ἀφήσει νὰ τοῦ διαφύγη ἡ λέξη γιὰ τὴν ὁποία πλήρωσε τόσα ἀπὸ τὸ ὑστέρημά του. Τῆς ἔδωσε λοιπὸν τὸ γνωστὸ νόημα πού ξέρομε καὶ πού δὲν γράφουν τὰ λεξικά, ἀξιολογῶντας ἔτσι καὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ ἀντιστοίχου » ἐθνικοῦ ὁράματος»…
Οἱ ἄλλες δύο σχολὲς ἦταν οἱ σχολὲς τῆς κρατικῆς βιτρίνας, δηλαδὴ σχολὲς «μεγάλου» κοινωνικοῦ κύρους, πού θὰ ἐδικαιολογοῦσαν τὰ ἀξιώματα καὶ τὶς ἀπολαβὲς : ἡ Ἰατρικὴ καὶ ἡ Νομική.
Τὸν ρόλο τους αὐτόν τὸν κρατοῦν μέχρι σήμερα. Οἱ δικηγόροι μάλιστα τὸν σύλλογό τους τὸν ὀνομάτισαν καὶ «πρῶτο ἐπιστημονικὸ σωματεῖο » τῆς χώρας, χωρὶς φυσικὰ διευκρινίσεις σὲ τί εἴδους κρατικὴ δικαιακὴ κατάσταση εἶναι «πρῶτο» αὐτό τὸ σωματεῖο. Περιττὸν βέβαια νὰ ποῦμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα ὡς «ἐθνικό» κράτος κανένα δίκαιο δὲν εἶχε, παίρνοντας καὶ ράβοντας ἀπὸ δεξιὰ κι ἀριστερά.
Οἱ παντὸς εἴδους ἐξήγησεις ὅμως θὰ καθίσταντο ἐκ τῶν πραγμάτων περιττές, ἀφοῦ ἡ τετάρτη σχολὴ θὰ ἐλειτουργοῦσε ἄνευ ἐξετάσεων.Τοὺς πολλοὺς λοιπόν, μὴ στρατηγούς, γιατροὺς καὶ δικηγόρους, τοὺς παρέλαβε ἡ μεγάλη του ἑλλαδικοῦ γένους σχολὴ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Πέριξ τῶν τριῶν πρώτων πάντες οἱ ἡμέτεροι οἱ ἀπομυζῶντες ἀπὸ τὸ κράτος -μιὰ ἐργολαβία κολοσσιαίων διαστάσεων ἐπὶ σοσιαλισμοῦ -, τῶν ὑπόλοιπων ἀρκούμενων εἰς ἀπασχόληση τοῦ ὑποτυπώδους «ἀεικινήτου» τους ἄνευ καμιᾶς ἀπολύτως ἐνέργειας, δηλαδή ἀποκλειστικῶς μὲ τὴν ἐπιβιωτικὴ κομπίνα. Καθόλου τυχαῖο συνεπῶς ὅτι ἀντὶ μυαλοῦ στὴν νεοελληνικὴ ἱστορία συναντᾶ κανεὶς μόνο πολιτικὰ προγράμματα.
Στὴν Ἑλλάδα οὐδέποτε κατανοήθηκε -καὶ ὁμολογουμένως κάτι τέτοιο δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο -, πώς γίνεται καὶ οἱ πτωχεύσεις νὰ συμβαίνουν σὲ περιόδους «ἀναπτύξεως», ὅπως π.χ. ἐπὶ Τρικούπη. Οἱ «ὑποδομὲς» καὶ ἡ «ἀνάπτυξη» εἶναι πλέον ἀταβιστικὰ περίπου περασμένα στὸ πετσί μας, ἐξ οὗ καὶ γιατί κανένας δὲν προβληματίζεται μ’ αὐτά. Καὶ ἐπειδὴ σήμερα τοὺς «προγραμματισμοὺς» καὶ τὰ νούμερα τὰ κάνουν οἱ κομπιοῦτερ ἀπὸ τὶς ἀντίστοιχες περιοχὲς ἔχει ἐξοβελισθεῖ πλήρως καὶ τὸ ἐλάχιστο ἴχνος ἀναγκαιότητος μυαλοῦ. Ὁ κάθε πολιτικὸς μπορεῖ νὰ πατήσει μερικὰ κουμπιὰ ἑνός κομπιοῦτερ καὶ νὰ βγάλει τὸν πιὸ βαρύγδουπο λόγο στὴν Βουλὴ περί…΄»ἀναπτυξιακῆς πολιτικῆς». Κοντὰ στὰ μεγάλα «προγράμματα», ἀκολουθοῦν καὶ τὰ μικρά. «Ἀνάπτυξη» ἄνευ ἀποτελέσματος ἐπὶ δεκαετίες στήν Ἑλλάδα, «ὑπερανάπτυξη» ἄνευ νοήματος καὶ στὴν Λευκάδα. Πάντα φταίει ἡ ἀνεπάρκεια τῶν «ὑποδομῶν». Ποτὲ τὸ μυαλό.
Ἰδοὺ ὅμως μιὰ μικρὴ εἴδηση ἀπὸ τὴν «Καθημερινή» τῆς 7ης Μαῒου, πού ἔρχεται νὰ διαψεύσει τὰ πράγματα:
«ΔΑΝΙΑ : χίλια ἑπτακόσια ποδήλατα τέθηκαν ἀπὸ χθὲς δωρεὰν στὴ διάθεση τῶν κατοίκων καὶ τῶν ἐπισκεπτῶν τῆς Κοπεγχάγης, ἀνακοίνωσε ὁ Ὅλε Βεσούγκ, ἐκπρόσωπος τῆς ὀργάνωσης bycyclen. Πρόκειται γιὰ τὴ δεύτερη συνεχόμενη χρονιὰ πού ἡ ὀργάνωση προχωρεῖ στὴν ἐνέργεια αὐτή, ἡ ὁποία ἔχει ὡς στόχο νὰ μειώσει τὴ ρύπανση καὶ τὸ θόρυβο στὴ δανικὴ πρωτεύουσα.»
Ἡ Δανία εἶναι χώρα πού ἔχει τὶς ὑποδομές. Δὲν θέλει ὅμως, λέει, ἄλλη χρήση δρόμων καὶ οὔτε μεγαλύτερους δρόμους. Θέλει νὰ καταργήσει κι αὐτούς πού ὑπάρχουν καὶ τοῦτο ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας τοῦ μεγάλου τουριστικοῦ ρεύματος πού ἔχει. Οὔτε ἡ Ἀγγλία, ἡ Σουηδία, ἡ Φινλανδία καὶ πολλὲς ἄλλες χῶρες ἐννοοῦν νὰ «ἀναπτύξουν» μὲ «ὑποδομὲς» καὶ δρόμους τὶς τουριστικὲς περιοχὲς των. Στὸ «LAND DISTRICT» στὴν Ἀγγλία, μιὰ ἐξαίρετη περιοχὴ φυσικοῦ κάλλους, ὅπου βρίσκεται τὸ σπίτι τοῦ RASKIN, οἱ δρόμοι εἶναι κατάλληλοι σχεδὸν μόνο γιὰ μοτοσακά. Ἀλλὰ φαίνεται πώς οἱ ἄκρατοι καπιταλιστὲς Ἀγγλοι δὲν ἐννοοῦν νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν νοοτροπία τῶν ἑλλήνων ἀναπτυξιολόγων.
Μιὰ ἀπέραντη θάλασσα ποδηλάτων κατακλύζει τὶς πόλεις τῆς Ὀλλανδίας. Ἕνα ὡραῖο θέαμα χάους, ὅπου ἂν δὲν προσέξεις τὴν θέση πού ἀφήνεις τὸ ποδήλατό σου, εἶναι μᾶλλον ἀδύνατο νὰ τὸ ξαναβρεῖς. Καὶ στὴ Γερμανία μπορεῖς νὰ πᾶς ὁπουδήποτε μὲ ποδήλατο, χωρὶς νὰ χρειασθεῖ νὰ κατέβεις οὔτε μιὰ φορά. Γιὰ τὴν Κοπενχάγη τώρα οἱ δανοὶ ἀναπτύσουν πιὸ προχωρημένα συστήματα, οὐσιαστικὰ ἡ προσπάθεια ἀριθμεῖ ἡλικία κάποιων χρόνων. Ποδήλατα μὲ παρκόμετρα καὶ μὲ μικρὰ ὑπόστεγα γιὰ τὸ κρύο, ὅπου μπορεῖς νὰ νοικιάσεις ἕνα ποδήλατο ἀπὸ τὸ ἕνα παρκόμετρο καὶ νὰ τὸ ἄφησεις σὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο θέλεις. Μικρὸ πρόβλημα ἂν δὲν τὸ ἀφήσεις, δηλαδή μὲ τὶς κλεψιές, καὶ τοῦτο ὅμως μὲ τὶς σύγχρονες κάρτες θὰ λυθεῖ. Αὐτά οἱ ἔχοντες τὶς ὑποδομές.
Καὶ τί θέαμα ἀντικρύζει ὁ τουρίστας μπαίνοντας στὴν Λευκάδα; Ἕνας σωρὸς μεταχειρισμένων παληοσίδερων μὲ ὑψηλή τοξικότητα τὸν ὑποδέχεται στὴν παραλία καὶ πού καὶ πού κάποια ψυχολογικὰ ἀτυχήματα μὲ βαρύγδουπες BMW καὶ μερτσεντές. Τέτοια βαρύγδουπα αὐτοκίνητα γιὰ ἕνα νησὶ μήκους τριανταπέντε χιλιομέτρων, μὲ κλῖμα μεσογειακὸ καὶ μιὰ ἐπίπεδη ἐπιφάνεια, ὅπου μ’ ἕνα σύγχρονο ποδήλατο μπορεῖ νὰ πάει κανεὶς ἄνετα ὡς τὸ Βλυχὸ καὶ τὸν Ἅγιο Νικήτα.
Δύσκολα θὰ πεισθεῖ ὁ τουρίστας πώς ἔρχεται σ’ ἕναν χῶρο ὑψηλῆς τουριστικῆς εὐαισθησίας. Προσέχοντας μάλιστα καὶ τὶς φρεσκοκλεισμένες λακκοῦβες στοὺς δρόμους γιὰ τοὺς δύο μῆνες πού θὰ εἶναι αὐτός ἐδῶ, δὲν θὰ δυσκολευθεῖ νὰ καταλάβει πού ἔρχεται. Τοὺς ἄλλους δέκα μῆνες οἱ λακκοῦβες πρέπει νὰ ὑπάρχουν γιὰ τοὺς ἰθαγενεῖς, γιὰ ν’ ἀναπτύσσεται καλύτερα ἡ ὑπηρετική τους συνείδηση. Νὰ πέφτουν μέσα μὲ τ’ αὐτοκίνητά τους καὶ νὰ σκοτώνονται, νὰ τὰ βάζουν μέ…τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν τύχη, τὸ ἔργο τῆς πολιτικῆς ὑποδούλωσης νὰ ὑπηρετεῖται ὑποσυνειδήτως καλύτερα. Μέθοδοι κοινωνικῆς καταπίεσης καὶ εὐτελισμοῦ πρὸς ἐξασφάλιση τῶν ψήφων.
Καὶ ἂν μάλιστα ὁ νοήμων τουρίστας μας πάει ὓστερ’ ἀπ’ αὐτά μιὰ βόλτα στὸ Πόρτο Κατσίκι καὶ ἰδεῖ νὰ διανοίγονται λεωφόροι τῶν εἴκοσι μέτρων, εὔκολα θὰ καταλάβει γιατί ὁ κ. Παπανδρέου ἀπὸ τὰ 50 δὶς πού παίρνει ἐπιδότηση ἀπ’ τὴν ΕΟΚ , τὰ μισὰ τὰ δίνει στὸν «χῶρο τοῦ βιβλίου», δηλαδή σ’ ἕνα χῶρο πού δὲν ἐλέγχει. Γιὰ τὴ μόρφωση καὶ τὴν «ἄνοδο τοῦ λαοῦ» βέβαια. Ποτὲ γιὰ τὶς ἐκλογές καὶ τὴν κατοχύρωση τῶν πόστων.
Ὁ τουρίστας μας θὰ φύγει γεμάτος ἥλιο καὶ νοσταλγία καὶ μὲ τὴν ἀπόλυτη βεβαιότητα πώς εἴτε Τρικούπης, εἴτε «λῆντερ» τὰ πράγματα μὲ τὶς «ὑποδομὲς» στὴν Ἑλλάδα παραμένουν τὰ αὐτά. Καὶ μὲ τὴν κρυφὴ βέβαια σκέψη, πώς τὸ μόνον κινοῦν στὴν ζωὴ ὅσο καὶ στὸν τουρισμό, παραμένει δυστυχῶς πάντα τό…ἀεικίνητον.
***
Γεράσιμος Κακλαμάνης – Λευκαδίτικος Λόγος 18/6/1996
Πηγή: katotokerdos
