Μια εκπληκτική συλλογή από διάφορα μέρη του πλανήτη!

Ο Βέλγος φωτογράφος Pascal Mannaerts έχει εντυπωσιάσει με τις φωτογραφίες του, στη διάρκεια του ταξιδιού του σε όλο τον κόσμο, που κράτησε μια δεκαετία.

Όλα ξεκίνησαν μία βροχερή ημέρα που η μικρή, όμορφη πόλη που ζω είχε σκεπαστεί με το σύνηθες πέπλο υγρασίας.

Η μητέρα μου αποφάσισε να μη με στείλει σχολείο σήμερα, αν και ήταν τόσο κοντά μας, σχεδόν 50 βήματα μακριά από το σπίτι μας, με την πρόφαση μην αρρωστήσω.

Η αλήθεια είναι πως ήθελε να με έχει συντροφιά μαζί της στο σπίτι. Αγαπάει να μαγειρεύει με τη συνοδεία της λεπτής, άτσαλης μα τόσο μελένιας όπως την ονομάζει φωνής μου.

Και ξαφνικά προσγειώνεσαι στην ενήλικη ζωή, έχοντας μαζί σου μία αποσκευή. Είναι αυτή η αποσκευή που κουβαλάς από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου.

Τι περιέχει αυτή; Όνειρα, στόχους, προσδοκίες, γνώσεις, ικανότητες, επιτυχίες, απογοητεύσεις, φόβους, επιδοκιμασίες, επικριτικές φωνές και άλλα πολλά.

Για να γεμίσει αυτή η αποσκευή, χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια, αρκετές καταστάσεις. Έφτασες να είσαι από μικρό παιδί, έφηβος και από έφηβος τώρα ενήλικας.

Είναι ένας τίτλος που σίγουρα τους περισσότερους θα μας προβληματίσει, θα μας νευριάσει, θα μας μπερδέψει.

Μα πως γίνεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση να μας έχει διδάξει κάτι, πέρα από το να μην αγαπάμε και να μη αποδεχόμαστε τον εαυτό μας;

Από τα πιο συχνά αιτήματα ψυχοθεραπείας άλλωστε είναι αυτό της αγάπης και της θετικής εκτίμησης του εαυτού μας.

Ο έρωτας επιτρέπει να ζούμε στο πρόσωπο του άλλου τον δικό μας εσωτερικό κόσμο.

Εξομολογούμενοι τον έρωτά μας, αποδεχόμαστε όχι μόνον αυτόν που αγαπούμε, μαζί με το ενδεχόμενο της απόρριψης, αλλά και τον εσωτερικό μας κόσμο και τον κίνδυνο να συναντήσουμε τον εαυτό μας στη σχέση.

Οι συγγραφείς πάντοτε προκαλούν το δέος και το κύρος που συνοδεύει το φορτίο της ιδιότητάς τους.

Την ίδια στιγμή που ένας συγγραφέας αποκτά τη φωνή του, που αναγνωρίζεται για τη μοναδικότητά του και για όλους τους άλλους λόγους που διαφέρει από τους υπόλοιπους συγγραφείς, την ίδια στιγμή, λοιπόν, αντιπροσωπεύει κάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτόν.

«Το διάβασμα κάνει καλό», μια φράση που με ακολουθεί από τότε που ήμουν μικρή, ίσως να το επαναλάμβανα κι εγώ τώρα που μεγάλωσα, χωρίς ποτέ να αναρωτηθώ τον αληθινό λόγο.

Ο καθένας μπορεί να το αντιλαμβάνεται ως μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, όπως πράγματι είναι σύμφωνα με έρευνες. Όχι μόνο προσφέρει ευεξία, αλλά πρόκειται για ένα ελιξίριο μακροζωίας.

Είναι πολύ τρομακτικό να συνειδητοποιείς ότι η αυτή η μέρα, αυτό το απόγευμα, αυτό το καλοκαίρι δε θα επιστρέψει ποτέ, ότι μπορεί να μη ζήσεις ως του χρόνου για να αισθανθείς το αλάτι της θάλασσας να σου ψήνει το κορμί, και να διαπιστώνεις ότι πάλι δε βρήκες τρόπο να περάσεις καλά και να χαρείς τις ομορφιές της ζωής.

Ο Αμερικανός φωτογράφος Johnny Miller ήρθε αντιμέτωπος με την κοινωνική ανισότητα και τον διαχωρισμό ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, όταν μετακόμισε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής.

Η χώρα έχει μόλις ανακάμψει από το απαρτχάιντ, το οποίο αν και έληξε επίσημα πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, εξακολουθούν να υπάρχουν ίχνη φυλετικού διαχωρισμού με τη μορφή δρόμων, ποταμών, «ζωνών προστασίας» άδειων χωραφιών και άλλων εμποδίων που χωρίζουν τον πλούτο από τη φτώχεια, τους μαύρους από τους λευκούς.

Υπάρχει μία καθαρά συναισθηματική πλευρά στη σχέση παιδιού/γονέα που χτίζεται με στοργή και αυτοπεποίθηση. 

Ο γονέας και το παιδί, είναι γενετικά προορισμένα να αγαπούν ο ένας τον άλλον αλλά υπάρχει ένα στάδιο όπου ο γονεικός ρόλος γίνεται περισσότερο λειτουργικός παρά συναισθηματικός.