Τρεις μέρες, αφού είχα γεννηθεί, κι όπως ήμουν ξαπλωμένος στη μεταξόστρωτη κούνια μου, θωρώντας με κατάπληκτη δυσαρέσκεια τα του καινούργιου κόσμου, τριγύρνα μου, η μητέρα μου μίλησε στην παραμάνα, λέγοντας: «Πώς τα πάει το παιδί μου;».

Κι η παραμάνα απάντησε: «Καλά τα πάει, κυρία, το τάισα τρεις φορές, και δεν έχω ξαναδεί ποτέ άλλο μωρό τόσο μικρό να ‘ναι τόσο χαρωπό».

Όπως ο άγιος και ο δίκαιος δεν μπορεί να υψωθεί πάνω πάνω από το πιο ψηλό σημείο που βρίσκεται στον καθένα από σας, έτσι και ο πονηρός κι ο αδύνατος δεν μπορούν να πέσουν πιόο χαμηλά από το χαμηλότερο σημείο που βρίσκεται πάλι μέσα στον καθένα σας.

Κι όπως το ένα μόνο φύλλο δεν κιτρινίζει παρά μονάχα με τη βουβή γνώση όλου του δέντρου, έτσι και ο παραβάτης δεν μπορεί να κάνει αδίκημα χωρίς την κρυφή θέληση όλων σας.

Με ρωτάς πως γίνηκα τρελός.

Να το πως: Μια μέρα, καιρό πριν γεννηθούν πολλοί θεοί, ξύπνησα από βαθύ έναν ύπνο κι ανακάλυψα πως όλες μου οι μάσκες είχαν κλεφτεί -κι οι εφτά μάσκες που είχα φτιάξει και που είχα φθείρει μες σ’ εφτά ζωές.

Η ζωή είναι παράξενη.

Συμβαίνουν τόσα πράγματα εκεί που δεν τα περιμένεις και δεν λύνεις κανένα πρόβλημα με το να αντιστέκεσαι σ' αυτά.

Χρειάζεται να έχεις τεράστια ευλυγισία και σταθερή καρδιά.

Ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά, στη μέση ηλικία, υπάρχει χρόνος για ριζικές αλλαγές στη ζωή μας και για έναν αληθινό έρωτα, υποστηρίζει με σθένος ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος, προσκεκλημένος της Βίκυς Φλέσσα στην εκπομπή «Στα Άκρα».

Καμιά λέξη δεν είναι πιο ασταθής όσο το «ποτέ» και το «πάντα» στα ανθρώπινα.

Ειδικά στον έρωτα, ένα «πάντα» καλύπτει με ειλικρίνεια μονάχα την ώρα που προφέρεται. Είναι στα μυστήρια δικαιώματα του μυστήριου έρωτα κι αυτό.

Νύχτα ακόμη, ήμουνα στο πόδι. Τσακιστή ποδιά, άσπρο γυαλιστερό γιακά, μια σάκα άδεια και βαθιά σαν μπαούλο.

Στο βάθος ένα μολύβι ξυμένο του σκασμού, μια κόλλα με γραμμές. Το σπίτι ροχαλίζει.

Έτσι μασκαρεμένη, κατεβαίνω τις σκάλες, σιγά, για να μην ξυπνήσει η οικογένεια.

Η ένωσή τους ελεύθερη. Άντρες και γυναίκες χαίρονταν την παρέα τους, αλλά είχαν πάντα περιορισμένο χρόνο ζωής στο ερωτικό τους σύμπαν.

Μονάχα η Σιμόν είχε το δικαίωμα να μοιραστεί με τον Σαρτρ τον ίδιο τάφο. Αυτή υπήρξε η συνεργός του στην αγάπη, άλλωστε. Αυτή και καμία άλλη.

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τώρα τὸ καλοκαίρι πάει ... ἐπέρασε ...
Κ᾿ εἶνε καιρὸς νὰ φύγουμε γιὰ πέρα.
Δυὸ μῆνες ἐπεράσαμε ἔτσι ἄσκοπα
ἂν κ᾿ εἴχαμε πολλὲς ἰδέες στὸ νοῦ μας.