Όταν το παιδί, ήταν παιδί..

Περπατούσε με τα χέρια ανοιχτά

Ήθελε το ρυάκι νάναι ποτάμι, το ποτάμι χείμαρρος καί η λίμνη θάλασσα.

Μια στρίγκλα, σου λέω, που τη λάτρεψα έντεκα χρόνια και με τυράννησε άλλα τόσα. Τόσο όμορφη όμως που σου κοβόταν η ανάσα. Το πρώτο πλάσμα που μ’ έκανε κυριολεκτικά ό,τι ήθελε. Μια φορά όλη κι όλη, μια φορά σ’ τ’ ορκίζομαι, αποφάσισα ν’ αντισταθώ στην αδυναμία μου και να λείψω πέντε μέρες χωρίς να την πάρω μαζί μου, και ξέρεις πώς μ’ εκδικήθηκε; Μπορείς να φανταστείς πώς; Πέθανε!

(….) Περιέγραψα νωρίτερα τέσσερις έσχατες έγνοιες, τέσσερα θεμελιώδη δεδομένα της ύπαρξης –το θάνατο, την απομόνωση, την έλλειψη νοήματος, την ελευθερία– τα οποία, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι μαζί τους, προκαλούν βαθύτατο άγχος. Αυτό που συνδέει την «ελευθερία» με το άγχος δεν είναι διαισθητικά προφανές, γιατί με την πρώτη ματιά η ελευθερία φαίνεται να περιέχει μόνο θετικές συνυποδηλώσεις.

Η υπερβολή της εποχής μας συνοψίζεται στο άπιαστο όνειρο: όλα σε ένα ή τα θέλω όλα. Ένα και μοναδικό πλάσμα πρέπει να συμπυκνώνει όλες μου τις προσδοκίες.

Ποιος μπορεί να ανταποκριθεί σε τέτοια απαίτηση; Η ιλιγγιώδης αύξηση των διαζυγίων στην Ευρώπη δεν οφείλεται στον εγωισμό μας αλλά στον ιδεαλισμό μας: είναι αδύνατο να ζήσουμε μαζί, απέναντι στο είναι δύσκολο να μείνουμε μόνοι.

«Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου, πού θέλει να βγει, αλλά ρίχνω πάνω του ουίσκι και εισπνέει τον καπνό του τσιγάρου μου».

Το animation της Monika Umba βασισμένο στο ποίημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι «Bluebird».

Με το που αντικρίζει κανείς αυτό το ημι-πυραμιδωτό οίκημα στην άκρη ενός βράχου, απροσπέλαστο, εξωπραγματικό, σχεδόν σουρεαλιστικό στη σύλληψή του, δίνει την εντύπωση ότι κρέμεται στο τέλος του κόσμου, τα σκαλιά που αποτελούν και μέρος της στέγης ανοίγουν προς τον ουρανό... η ανάβαση για την θυσία ή την εξιλέωση;

Από τη φύση του σύμπαντος (αν υπάρχει μόνο ένα) μέχρι το σκοπό των ονείρων, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν γνωρίζουμε ακόμα - αλλά μπορεί να γνωρίζουμε σύντομα. Ένα καινούργιο βιβλίο προσπαθεί να δώσει κάποιες απαντήσεις. 

Δύο φωτογραφικές ιστορίες για τις υπεργυναίκες στα γιαπωνέζικα ψαροχώρια. Στο βιβλίο του The island of the fisherwomen ο Fosco Maraini έγραφε το 1962 την ιστορία των «Γιαπωνέζων γοργόνων», δηλαδή για την πολύ δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά των γυναικών που ζουν στα ψαροχώρια, οι οποίες φουσκώνουν τα πνευμόνια τους με αέρα και βουτούν βαθιά στον Ειρηνικό Ωκεανό για να βγάλουν μαργαριτάρια.