Σ' εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου

αγαπημένη μου.

Της ανθρώπινης ζωής ο χρόνος είναι μια στιγμή, η ουσία της ρευστή, οι αισθήσεις αμυδρές, του κορμιού η σύσταση φθαρτή, η ψυχή μια σβούρα, η τύχη ανεξιχνίαστη κι η φήμη προϊόν ακρισίας.

Με δυο λόγια, όλα του σώματος είναι ρευστά σαν ποταμός, ενώ της ψυχής είναι όνειρο και ψευδαίσθηση· η ίδια η ζωή είναι πόλεμος και ταξίδι σε ξένο τόπο, κι η υστεροφημία είναι λήθη.

Αὐτὸς ποὺ αὐτοκτονεῖ γιατὶ τοῦ ἦρθε μιὰ μεγάλη λύπη στὴ ζωή, αὐτὸς εἶνε ἕνας ἀνάξιος τῆς ζωῆς, δὲν ἔπρεπε νὰ τὸν ἔχῃ δεχτῆ καθόλου. Εἶνε ἕνας μικρόψυχος.

Ἑξαιρῶ ὅσους αὐτοκτονοῦν γιατί εἶνε ἄρρωστοι, εἴτε σωματικά, εἴτε ψυχικά.

Πώς μπορούμε να έχουμε μία καλή σχέση με τον εαυτό μας;

Η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας είναι αδιαμφισβήτητα η πιο σημαντική σχέση της ζωής μας. Η σχέση αυτή είναι το θεμέλιο για πολλές αρετές, ακόμα και για τον αλτρουισμό.

Ποια είναι τα ευάλωτα σημεία που ταλαιπωρούν ψυχικά τον σύγχρονο άνδρα, πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος που αυτά εκφράζονται σε σύγκριση με τις γυναίκες και τι μπορεί να κάνει ένας άνδρας για να βοηθηθεί

Μια ταινία μικρού μήκους που απευθύνεται στα συναισθήματα μας, υπενθυμίζοντάς μας έστω και με σκληρό τρόπο, την ανάγκη να συμμετάσχουμε όλοι στη δημιουργία ενός πιο ειλικρινούς κόσμου.

Οι περισσότεροι από εμάς γεννιόμαστε σε μια οικογένεια με δυο γονείς που κουβαλάνε τη δική τους ιστορία, τα δικά τους τραύματα, τις δικές τους αντιλήψεις και συμπεριφορές.

Τι γίνεται λοιπόν όταν αρκετοί γονείς δεν ξέρουν σωστούς κι αποτελεσματικούς τρόπους να εκφράσουν την αγάπη τους στα παιδιά τους;

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Εκείνο που με εξόργιζε ήταν ότι ένα απλό «πρέπει… δεν πρέπει…» μπορούσε να γκρεμίσει, μέσα σε μια στιγμή, ό,τι είχα αρχίσει να δημιουργώ καθώς και τη χαρά που μου προκαλούσε η δημιουργία.

Η αυθαιρεσία των διαταγών και των απαγορεύσεων αποδείκνυε ότι δεν ευσταθούσαν.

Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.

Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.

Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.