1. Οι άνθρωποι είναι παράλογοι, αδικαιολόγητοι και εγωκεντρικοί (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος). Αγάπα τους, έτσι κι αλλιώς......

2. Αν κάνεις το καλό, θα κατηγορηθείς ότι το έκανες για εγωιστικούς λόγους, για κατώτερα κίνητρα. Κάντο, έτσι κι αλλιώς.

Το ζήτημα του φόβου είναι από εκείνα που σε όποιο πλαίσιο κι αν αναδυθεί –ακόμα και στο θεραπευτικό- το προσεγγίζουμε με περισσή επιφυλακτικότητα και δισταγμό.

Μιλώντας για το φόβο είναι σημαντικό να τον διαχωρίσουμε από τις φοβίες ή λοιπές νευρώσεις, καθώς οι δεύτερες είναι αντιμετωπίσιμες και συχνά αποτελούν εκφράσεις βαθύτερων φόβων, υπαρξιστικής χροιάς, η ρίζα των οποίων δεν έχει να κάνει απλά με παθολογία σε ψυχολογικές διεργασίες αλλά με την ίδια την ανθρώπινη φύση και νομοτέλεια.

Η Φιλόσοφος, Κοινωνιολόγος και Ψυχαναλύτρια Alice Miller στο βιβλίο της "Το Σώμα δεν ψεύδεται ποτέ", που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί, υποστηρίζει ότι το σώμα μας διατηρεί ακέραιη την ανάμνηση όλων όσων έχουμε βιώσει συμπεριλαμβανομένης όμως και της ψυχολογικής και σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης που ενδεχομένως έχουμε υποστεί από τους γονείς μας κατά την παιδική μας ηλικία.

Αναφέρει ότι:

«Η σφοδρή επιθυμία πολλών γονιών να τους αγαπούν και να τους τιμούν τα παιδιά τους νομιμοποιείται πλήρως με την Εντολή: Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου...» (σ. 35).

Πόσα παιδιά έχουν νιώσει αυτό για τον γονιό τους, αλλά ποτέ δεν το είπαν; Ή ακόμη χειρότερα το είπαν, αλλά ποτέ δεν εισακούστηκαν;

Ποτέ δεν ήσουν εδώ για μένα... Και δεν αναφέρομαι στη φυσική σου παρουσία. Δεν ήσουν εδώ συναισθηματικά, να αφουγκραστείς τις ανάγκες μου, να ακούσεις τα αιτήματά μου, να αναλύσεις τα συναισθήματά μου, να με καθησυχάσεις στους φόβους και τις ανησυχίες μου, να μου μιλήσεις, να μου χαμογελάσεις, να με στηρίξεις, να μου δώσει συναίσθημα, να με νοιαστείς...

Αν ο καιρός που περνά φθείρει τον ενθουσιασμό, σ αντάλλαγμα σου προσφέρει ζεστασιά κι ανθρώπινη έγνοια, κι είναι φορές που τίποτα δεν συγκρίνεται μ αυτά τα τελευταία.

Είναι οι λεπτομέρειες που δένουν ένα ζευγάρι που θέλει να δεθεί.

Η επιθυμία να μας καταλαβαίνουν είναι από τις πιο επιτακτικές και αβασάνιστες επιθυμίες μας.

«Aν δεν δώσεις σε ένα παιδί τέχνη και ιστορίες και ποιήματα και μουσική, η ζημιά δεν είναι τόσο εύκολα ορατή. Είναι εκεί όμως» -Φίλιπ Πούλμαν

Ο Φίλιπ Πούλμαν είναι Βρετανός συγγραφέας που έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη δέκατη επέτειο του βραβείου Astrid Lindgren Memorial Award που είναι αφιερωμένο στην Άστριντ Λίντγκρεν (την συγγραφέα της θρυλικής «Πίπης Φακιδομύτης» και δεκάδων άλλων παιδικών βιβλίων).

Για να ξέρουμε τι μας γίνεται!

Υπάρχει κανένας άνθρωπος που δεν θέλει διαρκώς και επιμόνως να ερμηνεύει την πραγματικότητα, να εξηγεί καθετί που βλέπει γύρω του και να προοικονομεί το αποτέλεσμα μιας πράξης του ή και να σχεδιάζει το μέλλον του;

Σχέσεις οικογενειακές, φιλίες, ερωτικούς δεσμούς, συνεργασίες, συνοδοιπορίες και όλων των ειδών τα πάρε δώσε.

Δεν αρκεί όμως να οδηγείς εσύ προσεχτικά και σωστά το αμάξι σου για να φτάσεις στον προορισμό σου, πρέπει να μη σου έρθει ο άλλος κόντρα καταπάνω σου από την απέναντι λωρίδα του δρόμου.

Κάποιοι στο πίσω μέρος του κεφαλιού σκέφτονται: Καλύτερα χωρίς σχέση παρά με κακή σχέση. Και άλλοι σκέφτονται: Καλύτερα σε κακή σχέση παρά χωρίς σχέση.

Είναι δυο άνθρωποι.

Ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλο: "Θα σε σκοτώσω".

Φωτογράφοι από όλο τον κόσμο συρρέουν στην παραλία Γιοκούλσαρλον (Jökulsárlón), στη νοτιοανατολική Ισλανδία, για να απαθανατίσουν τα κομμάτια από παγόβουνα, που βγαίνουν στη στεριά.

Οι τυρκουάζ αποχρώσεις τους έρχονται σε τρομερή αντίθεση με την παραλία, η οποία καλύπτεται από μαύρη άμμο. Και όχι μόνο αυτό. Οι πάγοι μοιάζουν με διαμάντια λόγω της διάβρωσης που έχουν υποστεί, από το νερό και τον αέρα.