Με ρωτάς πως γίνηκα τρελός.

Να το πως: Μια μέρα, καιρό πριν γεννηθούν πολλοί θεοί, ξύπνησα από βαθύ έναν ύπνο κι ανακάλυψα πως όλες μου οι μάσκες είχαν κλεφτεί -κι οι εφτά μάσκες που είχα φτιάξει και που είχα φθείρει μες σ’ εφτά ζωές.

Η ζωή είναι παράξενη.

Συμβαίνουν τόσα πράγματα εκεί που δεν τα περιμένεις και δεν λύνεις κανένα πρόβλημα με το να αντιστέκεσαι σ' αυτά.

Χρειάζεται να έχεις τεράστια ευλυγισία και σταθερή καρδιά.

Ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά, στη μέση ηλικία, υπάρχει χρόνος για ριζικές αλλαγές στη ζωή μας και για έναν αληθινό έρωτα, υποστηρίζει με σθένος ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος, προσκεκλημένος της Βίκυς Φλέσσα στην εκπομπή «Στα Άκρα».

Καμιά λέξη δεν είναι πιο ασταθής όσο το «ποτέ» και το «πάντα» στα ανθρώπινα.

Ειδικά στον έρωτα, ένα «πάντα» καλύπτει με ειλικρίνεια μονάχα την ώρα που προφέρεται. Είναι στα μυστήρια δικαιώματα του μυστήριου έρωτα κι αυτό.

Νύχτα ακόμη, ήμουνα στο πόδι. Τσακιστή ποδιά, άσπρο γυαλιστερό γιακά, μια σάκα άδεια και βαθιά σαν μπαούλο.

Στο βάθος ένα μολύβι ξυμένο του σκασμού, μια κόλλα με γραμμές. Το σπίτι ροχαλίζει.

Έτσι μασκαρεμένη, κατεβαίνω τις σκάλες, σιγά, για να μην ξυπνήσει η οικογένεια.

Η ένωσή τους ελεύθερη. Άντρες και γυναίκες χαίρονταν την παρέα τους, αλλά είχαν πάντα περιορισμένο χρόνο ζωής στο ερωτικό τους σύμπαν.

Μονάχα η Σιμόν είχε το δικαίωμα να μοιραστεί με τον Σαρτρ τον ίδιο τάφο. Αυτή υπήρξε η συνεργός του στην αγάπη, άλλωστε. Αυτή και καμία άλλη.

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τώρα τὸ καλοκαίρι πάει ... ἐπέρασε ...
Κ᾿ εἶνε καιρὸς νὰ φύγουμε γιὰ πέρα.
Δυὸ μῆνες ἐπεράσαμε ἔτσι ἄσκοπα
ἂν κ᾿ εἴχαμε πολλὲς ἰδέες στὸ νοῦ μας.

Mία σύντομη ιστορία για τη μοναξιά που βιώνουν οι άνθρωποι, από την Καναδή καλλιτέχνη Laura Stewart. Ένας άνδρας ξυπνά κάθε πρωί και συμβιώνει με μια άμορφη, γκρι μάζα. Πώς είναι, άραγε, να ζεις έτσι;

Το “Blobby” έχει τιμηθεί με το βραβείο Best Academic Film, Montreal Stop Motion Film Festival 2014.

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά... και αγαπούσε ένα αγοράκι. Κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε τον βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό...κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.