Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, το σίριαλ «Οι Απαράδεκτοι», με την τετράδα Δήμητρας Παπαδοπούλου, Σπύρου Παπαδόπουλου, Γιάννη Μπέζου και Βλάση Μπονάτσου, ήταν θεσμός.
Κυρίως για την πιτσιρικαρία και γενικά τις νεότερες ηλικίες, που έμπαιναν πιο εύκολα στο νόημα, «πιάνοντας» το προχωρημένο χιούμορ του σεναρίου και τις «φονικές» ατάκες των πρωταγωνιστών. Εννοείται πως κι εμείς, όσοι από την παλιοπαρέα των έιτις παραμέναμε εντός των τειχών του μαχαλά, μαζευόμασταν σε ένα σπίτι (συνήθως στο καμαράκι στην αυλή του πατρικού μου) για να δούμε πρώτα το επεισόδιο και μετά να πούμε τα δικά μας και να πιούμε τα ποτά μας βλέποντας ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή καμιά ταινία αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης.
Η ταινία, όταν την έφερνε ο Δεμπασκαλάς ήταν συνήθως κάποιο «αριστούργημα» -όπως ισχυριζόταν- σοβιετικής παραγωγής («τερατούργημα», το χαρακτήριζε ο Φώτης). Όταν την έφερνε ο Πέτρος ο Αρμένης ήταν ...περιπετειώδης περιπέτεια, από εκείνες που ο Μάικλ Ντάντικοφ, ο Ντολφ Λούντγκρεν ή κάποια Σίνθια Ρόθροκ, με ένα εξάσφαιρο ...μαχαίρι καθάριζαν μια στρατιά από κακούς, συνήθως Βιετναμέζους.
Όταν δεν την έφερνε κανείς και την είχα νοικιάσει εγώ, ήταν «κουλτούρα να φύγουμε» ή καμιά «σεξοκωμωδία για να θυμηθούμε τα παλιά». Εκείνα τα «Πόρκις», «Γρανίτα από λεμόνι» και «Μπόμπος γιατρός στο Ίκα» τα είχαμε λιώσει. Τέλος, όταν την έφερνε ο Φώτης, στην καλύτερη περίπτωση ήταν η «Εμανουέλα Νο334» ή απλώς κάποια τσόντα! Ο Παππούς εκείνη την περίοδο σπούδαζε στην Αθήνα κι όταν ερχόταν δεν έφερνε ταινίες ούτε καθόμασταν σπίτι. Δεν βλέπαμε τηλεόραση. Εκείνον βλέπαμε, κι αυτός εμάς ερχόταν να δει. Οπότε ...κοιτιόμασταν!
Το βράδυ που παίχτηκε για πρώτη φορά το επικό επεισόδιο των «Απαράδεκτων» με την «Παπαρήγα την καλή», η Αλέκα ήταν ακόμα φρέσκια Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (κουράστηκα να το γράψω) και ο Δεμπασκαλάς παρεξηγήθηκε. Μόλις είδε τον Φώτη να πέφτει κάτω από τα γέλια με το αστείο σε βάρος της συντρόφισσας (η κεντρική ιδέα του αστείου ήταν ότι η «Παπαρήγα η καλή» ήταν κωδική ονομασία για τις τσόντες στο βιντεοκλάμπ), ο κουκουές φίλος μας του είπε «δεν πας καλά» και απείλησε να αποχωρήσει σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Ήταν της μόδας οι αριστερές «διασπάσεις» εκείνη την εποχή!
Οι υπόλοιποι, αφού καταφέραμε μετά κόπων και βασάνων να τον κρατήσουμε στην παρέα, καθίσαμε να δούμε το επεισόδιο υπό τις διαρκείς ενστάσεις του. Αν κάποιος τολμούσε να γελάσει, ο Δεμπασκαλάς θεωρούσε πως γελούσε σε βάρος της γενικής γραμματέα και δεχόταν άμεσα την επίπληξη «δεν πας καλά», ενώ στις διαλείμματα ακολουθούσε κήρυγμα - κασέτα περί Αμερικανών, ιμπεριαλισμού και άλλων κακοποιών στοιχείων. Όταν τελείωσαν οι «Απαράδεκτοι» ρωτήσαμε τον Φώτη πώς παράγγελνε ο ίδιος τσόντες στο τοπικό βιντεοκλάμπ, τον «Πελαργό»:«Ζητάω τον κατάλογο με την εκπαιδευτική τηλεόραση»!
Κάποια άλλη φορά, λίγο καιρό αργότερα και αφού πρώτα είδαμε τους «Απαράδεκτους», ο Φώτης, χαμογελώντας χαιρέκακα προς τον Δεμπασκαλά, έβγαλε από τη βαθιά εσωτερική τσέπη του μπλουτζίν μπουφάν του το αριστούργημα που είχε αποφασίσει να παρακολουθήσουμε. «Το ρώσικο κολέγιο», ήταν ο τίτλος και αποτελούσε ακόμα μια από τις πρώτες επιθέσεις του ιμπεριαλισμού στη μετά περεστρόικα εποχή. Ο παραγωγός επισκεπτόταν τη Μόσχα ως τουρίστας και με όπλο το δολάριο έπειθε άμαθες και ανυποψίαστες Ρωσίδες καλλονές να συμμετάσχουν σε ...εκπαιδευτικό κάστινγκ για τις επόμενες ταινίες του (νάτη η εκπαιδευτική τηλεόραση - στο κολέγιο των πορνοστάρ πήγαιναν τα κορίτσια)! Ο Δεμπασκαλάς είχε μείνει με το στόμα ανοικτό. Ένας κόσμος γκρεμιζόταν μπροστά στα γουρλωμένα μάτια του. Και γκρεμιζόταν στα τέσσερα...
«Δεν πας καλά...»!
Μέχρι να πας καλύτερα και να ξεχάσω την «Παπαρήγα την καλή», εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Τους πρωταγωνιστές της ρετρό ιστορίας, μπορείτε να τους γνωρίσετε καλύτερα στο μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications.gr) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου. Για αυτό και ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
