Νότα Γυδάκου
Ονομάζομαι Νότα, είμαι 26 ετών και προέρχομαι τον Πειραιά. Αγαπώ την θάλασσα γιατί μεγάλωσα δίπλα σε αυτή και γιατί συμβολίζει την ελευθερία. Διδάσκω, από επιλογή και αγαπώ τα παιδιά γιατί συμβολίζουν και αυτά την ελευθερία, την αλήθεια και καθημερινά μου δείχνουν πόσο απλό είναι να δώσουμε και να δεχτούμε την αγάπη αλλά και την αλλαγή. Και ακόμα περισσότερο αγαπώ τους εφήβους καθώς και εγώ θεωρώ τον εαυτό μου “αιώνια έφηβη” και μου αρέσει να τα ζω όλα στην υπερβολή τους και που και που να κάνω την επανάσταση μου. Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ποιηματάκια μικρά, που μιλούσαν για το πως θα σταματήσουμε τον πόλεμο. Μεγαλώνοντας βέβαια συνειδητοποίησα πως καθημερινά δίνουμε πολλές μάχες και πως ο πόλεμος είναι μέσα στην κοινωνία μας και εκεί άρχισα να πιστεύω στον άνθρωπο και στο τι μπορεί να κάνει, καλό και κακό. Αυτά καταγράφω συνέχεια, γράφω για τον άνθρωπο, και τις σκέψεις του και τις πράξεις του. Πράγματα που όλοι μπορεί να σκεφτόμαστε ή να έχουμε βιώσει. Μου αρέσει να τα δημοσιεύω γιατί έτσι δεν είναι μόνο δικές μου οι σκέψεις αλλά αυτομάτως χάνουν κάθε ταυτότητα, εκτεθειμένες σε κάθε κριτική, να αλλάξουν, να διαψευστούν, να επιβεβαιωθούν.
Κορίτσια όμορφα και γλυκά. Με τα λουλουδάτα τους φορεματάκια, με ροζ κραγιόν και με τακουνάκια. Τόσο γλυκά, σαν ζάχαρη. Τόσο εύθραυστα. Αυτή είναι η άποψη της ελληνικής (και όχι μόνο) κοινωνίας μας σχεδόν πάντα όταν βλέπει μια γυναίκα. Πόσο μάλλον όταν αυτή η γυναίκα αναδεικνύει την θηλυκότητα όπως αυτή ορίζεται από τα στερεότυπα και από τα social media.
Η ελευθερία είναι μεγάλη υπόθεση. Μαζί με την αγάπη αποτελούν δύο ιδέες που μια ζωή προσπαθούμε να τις ορίσουμε, να τις υποτάξουμε, να τις βιώσουμε. Υπάρχει καλύτερο ιδανικό από το να είσαι ελεύθερος και να αγαπάς κατα βούληση άλλωστε ; Νομίζω ότι όλες οι λέξεις του κόσμου δεν φτάνουν για να την αναλύσουν. Πως μπορεί άλλωστε κάποιος τόσο αναρχικές έννοιες να τις υποβάλλει στο μαρτύριο των λέξεων ;
Ήταν Δεκέμβρης του 2008. Θυμάμαι ότι ήμουν μαθήτρια γυμνασίου. Και ξέρετε πως είναι οι έφηβοι. Τα έχουν όλα μέσα τους στην υπερβολή. Αγαπάνε με όλο τους το είναι και μισούν με ακόμα περισσότερο. Αυθόρμητοι. Έχουν μια επανάσταση μέσα τους πάντα έτοιμη.
Ζούμε σε μία εποχή που έχουμε εκλογικέψει τα πάντα. Καλούμαστε να δώσουμε απαντήσεις και εξηγήσεις για όλα. Για τις επιλογές μας, για τις συναναστροφές μας. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει τους καλύτερους κριτές και σχολιαστές. Είναι σαν να είσαι σε έναν διαγωνισμό που έχει την καλύτερη κριτική επιτροπή αλλά οι διαγωνιζόμενοι… δεν.
/Kintsukuroi/ είναι μια ιαπωνική λέξη που σημαίνει «επιδιορθώνω κάτι χρησιμοποιώντας χρυσό»
Ένας ιδιωματισμός που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα γιατί συνδέεται βαθιά με την ιαπωνική κουλτούρα ωστόσο όμως πρεσβεύει μια στάση ζωής η οποία είναι άξιο να σχολιαστεί και αν μη τι άλλο να υιοθετηθεί από όλους μας.
Με αφορμή τις εγγραφές στα πανεπιστήμια και αφού ήρθα αντιμέτωπη με αυτό που έρχονται (φαντάζομαι) όλοι οι φοιτητές, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα: κόμματα, οργανώσεις. Ήξερα τι να περιμένω, η αλήθεια είναι, ήξερα ότι θα με προσεγγίσουν και τους περιμένω και στη δική μου εγγραφή. Έχοντας λοιπόν τον γνωστό κάλο στον εγκέφαλο, αυτό το φαινόμενο με έβαλε σε τρελές σκέψεις. Σκέφτηκα πως όλοι κάπου θέλουμε να ανήκουμε, όλοι θέλουμε κάποιου είδους αποδοχή, μία κατεύθυνση, ένα χρώμα, έναν μπούσουλα. Και αυτό τι μας χαρίζει; Μας χαρίζει σίγουρα μια άνεση και μια ασφάλεια. Έχοντας ως δεδομένο όμως ότι στοχεύουμε στην ευτυχία, κατά πόσο γινόμαστε ευτυχισμένοι με άνεση και ασφάλεια;
Μιας και πλησιάζει η μέρα της εγγραφής μου στο πανεπιστήμιο, γράφω το πρώτο μου άρθρο εδώ, σκέφτηκα πως τι καλύτερο, η πρώτη μου δημοσίευση να αναφέρεται στα ξεκινήματα που κάνουμε στη ζωή μας.
