Γιώργος Περάκης

Γιώργος Περάκης

Γεννήθηκα στην Αθήνα από Αιγυπτιώτη πατέρα και Νοτιοαφρικανή μητέρα. Μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη και από το 2007 ζώ και εργάζομαι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχω σπουδάσει ακουστικός μηχανικός και ασχολιόμουν για τέσσερα χρόνια με την έρευνα του θορύβου αεροσκαφών. Τα τελευταία τρία χρόνια εργάζομαι ως μηχανικός συστημάτων αεροσκαφών με ειδικότητα στην ενεργή απόσβεση θορύβου καμπίνας.

Είμαι συλλέκτης εμπειριών και απολάυσεων και αναζητώ κάθε ευκαιρία για ταξίδι με την σύντροφό μου για την αναζήτηση νέων γνωριμιών, γεύσεων, φυσικής ομορφιάς, τέχνης, ιστορίας, κ.α. Κύρια χόμπυ μου η μουσική, αναπαραγωγή και ακρόαση, το μαγείρεμα και η καλή τηλεόραση.

Πολιτικά, ανήκω στον κεντρώο φιλελεύθερισμό, πιστεύω στα ατομικά δικαιώματα και την εξίσωση αυτών στις μεινότητες, στις ίσες ευκαιρίες και στην επιβράβευση του ταλέντου και της δημιουργικότητας, στην προστασία του αδύναμου και μου αρέσει η πολυχρωμία στην κοινωνία. Είμαι άθεος, κοινωνικά ευαίσθητος και προοδευτικός και αλλεργικός στον συντηρητισμό, στις παλαιές αρχές και στον φανατισμό.

Έχοντας ζήσει και ταξιδέψει σε διάφορα μέρη της υφηλίου, παρατηρώ κάποια σταθερες στα μελη μιας παρεάς, ανθρώπους τους οποίους μοιραζόμαστε κάποια κοινά αλλά αρκετές φορές ευχόμαστε να εξαφανιστούν. Έφτασα στο συμπέρασμα οτι υπάρχουν πέντε βασικά είδη απο αυτούς και τους κατηγοροποιώ ως εξής:

Κάθε χρόνο προς το τέλος της Σαρακοστής, η χώρα μπαίνει σε ένα κλίμα κατάνυξης και πένθους, αρκετοί γίνονται προσωρινά χορτοφάγοι ή πεσκετέριαν, κοιτάνε λυπημένοι έναν περιφερόμενο ανθοκεντημένο φέρετρο και το δράμα κορυφώνεται με πολλαπλές λαμπάδες και όργια χοληστερίνης την επόμενη μέρα.

Είναι ένα συνταρακτικό και πολύχρωμο σόου με ήθη και έθιμα να ποικιλομορφούν στις διάφορες περιοχές της Ελλάδας το οποίο ολοκληρώνεται με μια γεμάτη κοιλιά και το εκάστοτε έμφραγμα του μυοκαρδίου.

Οι πιο σημαντικοί στόχοι καθε δυτικής και δημοκρατικής χώρας, είναι να αυξήσει το εγχώριο προιόν της και να μειώσει την ανεργία. Η ανεργία είναι ένα τοξικό πρόβλημα που προκαλεί αναταραχές, αποδιοργανώνει την οικονομία και προκαλεί μαζική μετανάστευση, κάνοντας την χώρα να χάνει την αίγλη της ως προορισμός επιχειρηματικής δραστηριότητας και πολιτικής σταθερότητας.

Στην Ελλάδα όμως περιέργως, η ανεργία αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον πρόβλημα, παρά το γεγονός ότι μαστίζει έναν στους τρεις ολικά και έναν στους δύο στους νέους.

Κυριακή, 15 Ιανουαρίου 2017 10:39

Ο κυνικός κ. Τσίπρας

Ο τρόπος με τον οποίο βαθμολογώ έναν πολιτικό στο μυαλό μου είναι να φανταστώ άμα μπορώ να πιω ένα καφέ μαζί του και να κάνουμε έναν ειλικρινή διάλογο, διασταυρώνοντας απόψεις με επιχειρήματα και το αν συμφωνούμε ή όχι, έρχεται δεύτερο.

Παραδείγματα τέτοια είναι ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Τζάστιν Τρυντώ, ο Γκι Φερχόφστατ και ο Νικ Κλεγκ. Αυτό δεν μπορώ να το φανταστώ να γίνεται με τον Αλέξη Τσίπρα. Τον έχω στον μυαλό ως κάποιος που δεν θα με κοιτάει στα μάτια, θα νιώθει άβολα με τον συνομιλητή του, θα αποφεύγει κάθε ερώτηση που θα τον κάνει να κάνει νευρικό και θα φύγει πριν τελειώσει η κουβέντα χωρίς να με χαιρετήσει.

Η οριστική λύση ενός προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο όταν έχει βρεθεί και εξουδετερωθεί η πηγή του προβλήματος. Όταν υπάρχει μια γενικευμένη άρνηση και η λαϊκή συναίνεση σπαταλά όλη την ενέργειά της μόνο στην άρση του προβλήματος, τότε το πρόβλημα δεν φεύγει. Έξι χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται σε μια καταστροφική στασιμότητα όπου, με αστείρευτη εμμονή, οι πηγές των τωρινών προβλημάτων της χώρας μετατοπίζονται συνέχεια προς εξωτερικούς παράγοντες, βάζοντας τους λόγους της δυσοίωνης κατάστασης σε μια κοινή λήθη που με το πέρασμα του χρόνου η λήθη μεγαλώνει δίνοντας τόπο στον λαϊκισμό και την άρνηση.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια ιδιαίτερη σύγχυση στην χρήση του όρου, αρκετοί νομίζοντας ότι βρίσκεται είτε απέναντι από την αριστερά (οικονομικές ελευθερίες) είτε απέναντι από την δεξιά (ατομικές ελευθερίες). Και οι δύο ερμηνείες είναι λάθος διότι, και όπως διαφαίνεται από την ίδια η λέξη, το κύριο πρόσημο της ιδεολογίας αυτής είναι η ελευθερία.

Άρα απέναντι από τον φιλελευθερισμό δεν βρίσκεται ούτε η αριστερά ούτε ή δεξιά, αλλά η απολυτοκρατία, η οποία μπορεί να εμφανιστεί είτε από τα δεξιά (δικτατορία) είτε από τα αριστερά (κολεκτίβα). Άμα μου λέει κάποιος ότι δεν είναι φιλελεύθερος, τότε αυτόματα φοβάμαι αυτόν τον άνθρωπο αλλά σε περίπτωση που δεν έχει καταλάβει τι πρεσβεύει, μιας και υπάρχει μια γενικευμένη σύγχυση στην χρήση του όρου αυτού, πάντα δίνω το προτέρημα της αμφιβολίας.

Η γενίκευση, δηλαδή η εξάπλωση μιας συγκεκριμένης θεματολογίας σε άλλα θέματα μέχρι να γίνει ένας απροσδιόριστος χυλός επιχειρημάτων και ιδεών, είναι το εργαλείο με τον οποία πλάθεται και μεταδίδεται ο λαϊκισμός. Το τελευταίο μου άρθρο «Γιατί δεν κατεβαίνουν στο δρόμο οι ελεύθεροι επαγγελματίες» διάβασα μερικά σχόλια που προέτρεπαν να κατέβουμε «όλοι» μαζί στους δρόμους. Ακριβώς εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.

Ένα ποίημα για το πως να ζεις την ζωή σου χωρίς να σου υπαγορεύει πως να την ζεις.

Ίσως τα πιο γλυκά, τρυφερά και όμορφα λόγια της ανθρωπότητας και άμα απουσίαζε η θρησκεία ίσως να ήταν οι καλύτερες «δέκα εντολές» του σύγχρονου κόσμου. Σε ελεύθερη μετάφραση, απολαύστε.

Μίλησα πρόσφατα με ένα φίλο μου που είναι ελεύθερος επαγγελματίας στον τομέα της τεχνολογίας. Η αλήθεια είναι ότι, ως μετανάστης στο εξωτερικό, για το περισσότερο της ενήλικης ζωής μου δεν γνώριζα τις ακριβείς λεπτομέρειες για το πως φορολογείται ένας αυτοαπασχολούμενος στην Ελλάδα. Όταν λοιπόν μου εξήγησε με νούμερα και ποσοστά την φορολογία και εισφορολογία που υπόκειται κάποιος ή κάποια που συντηρεί ατομική επιχείρηση, στην αρχή δεν τον πίστευα.

Τρίτη, 02 Αυγούστου 2016 09:44

Για ποιό ένδοξο παρελθόν μιλάμε;

Έχω βαρεθεί να ακούω την γνωστή αντίδραση μερικών προς την σύγχρονη εποχή «να ξαναγυρνούσαμε στα παλιά καλά χρόνια».

Για ποιά καλά χρόνια μιλάμε; Γιατί να νοσταλγούμε ένα ένδοξο παρελθόν που υπήρξε μόνο στο μυαλό μας; Να ξαναγυρίσουμε σε ποιά εποχή ακριβώς;

Σελίδα 1 από 3