Πάρτυ ή ...Φέρτη; (vids)

Από την εποχή του πιτσιρίκου. Κάθε μέρα, ακόμα μια μέρα. Κι από σήμερα, ακόμα ένας χρόνος απόστασης. Σύμφωνα με την ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ, έκλεισα τα 95, ωστόσο εδώ θα πρέπει να ενημερώσω για ένα ληξιαρχικό λάθος. Είχε καθυστερήσει να με δηλώσει ο ...προπάππος μου, οπότε είμαι ακόμα μεγαλύτερος. Σκεφτείτε πως όταν παρουσιάστηκα στο στρατό, ο εκατόνταρχος μόλις είχε παραλάβει την πρώτη παρτίδα βέλη, που θα αντικαθιστούσαν τα δόρατα (το δόρυ, πληθυντικός τα δόρατα, όπως το βούτυρο, πληθυντικός τα βουτύρατα). Τα δόρατα, με τη σειρά τους, μπορούσαμε στο εξής να τα χρησιμοποιούμε για να σκαλίζουμε τα ...μπλογκ μας σε βράχους και μαρμαροκολόνες. Τα μπλογκ εννοείται πως τα κουβαλούσαν σκλάβοι και τα περιέφεραν ...δια δικτύου σε ολόκληρο τον τότε γνωστό πλανήτη (βαριά μέχρι τη Μεσοποταμία), στην πρώτη εκδοχή του διαδικτύου. Είμαι ηλικιωμένος, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε, είμαστε άντρες και το λόγο μας τον κρατάμε...

Η αλήθεια είναι πως όταν ξύπνησα το πρωί, δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου το -ας πούμε- ιδιαίτερο της ημέρας. Ιδιαίτερο για μένα και για κανέναν άλλον πιθανότατα, αλλά το πρόβλημα του καθενός είναι το μεγαλύτερο, οπότε εγώ έχω το μεγαλύτερο (πρόβλημα)! Ακόμα μια επέτειος από την πρώτη μου ανάσα, που αν είχα οικολογική συνείδηση, μπορεί και να μην την έπαιρνα ποτέ. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσες ανάσες ακολούθησαν την πρώτη σας; Πόσο οξυγόνο έχετε καταναλώσει; Από ένα δάσος του Αμαζονίου έκαστος. Σα δεν ντρέπεστε λέω εγώ που δεν ντρέπομαι!

Το πρωί, λοιπόν, πίνοντας τον πρώτο από τους -μούμπλε, μούμπλε- 6-8 καφέδες της ημέρας ένιωσα το κινητό μου να δονείται, μετά να κάνει «γκλίνγκι-γκλίνγκι» και ...πήρα το μήνυμα. Μια παλιά, καλή φίλη, μου ευχόταν να πάρω το ...«νόμπελ λογοτεχνίας»! Πάνω που ετοιμαζόμουν για το νόμπελ αστροφυσικής, μου έθεσε το δίλημμα «ποιο από τα δύο να πάρω;». Αυτές οι αμφιβολίες θα με φάνε και δεν θα πάρω κανένα στο τέλος, να το δείτε...

Μετά από λίγο, νέα δόνηση, αλλά αυτή τη φορά με κουδούνισμα «ντριν-ντριν». Με τόσες δονήσεις πρωί πρωί, ή σεισμός θα γινόταν ή θα ...ερεθιζόμουν. Ήταν ο παλιόφιλός μου, γνωστός από τις ρετρό ιστορίες και από το πρώτο μου μυθιστόρημα, ο περίφημος Παππούς. «Χρόνια πολλά», μου είπε, «πού το θυμήθηκες, γέρος άνθρωπος;» τον ρώτησα, «ξεχνιούνται αυτά;», μου ανταπέδωσε την ερώτηση και επειδή δεν θεωρώ τα γενέθλιά μου κάτι τόσο σοβαρό που να μην ξεχνιέται, προχώρησε και στην εξήγηση: «Μα κάθε χρόνια τέτοια μέρα έκανες στο σπίτι σου το αποχαιρετιστήριο πάρτι του καλοκαιριού». Ότι το έκανα, το έκανα...

«Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ γενέθλια», του είπα, θέλοντας ουσιαστικά να δικαιολογηθώ για το γεγονός (ή τη γαϊδουριά;) ότι ποτέ δεν τον έχω πάρει τηλέφωνο για τα δικά του. Η αλήθεια είναι πως παρότι έχω πολύ καλή μνήμη και θυμάμαι λεπτομέρειες ιστοριών εδώ και πάνω από 30 χρόνια, αυτή είναι μάλλον επιλεκτική. Προτιμώ να τη χαρακτηρίζω «αδυναμία να θυμηθώ ημερομηνίες» ή, απλώς, «γεροντική άνοια», ωστόσο μάλλον είναι καραμπινάτος «γραψαρχιδισμός». «Δεν τα θυμάμαι ποτέ», επέμεινα κι ο Παππούς μου έφτιαξε τη μέρα, νομίζοντας πως ισχυριζόμουν ότι δεν θυμάμαι τα δικά μου γενέθλια. «Πώς να τα θυμάσαι; Αφού ήμασταν τύφλα...». Ότι ήμασταν, ήμασταν...

Η αλήθεια είναι πως εκείνα τα πάρτι, τα παλιά τα χρόνια, τότε που ακούγαμε μουσική από δίσκους βινυλίου και κάποιοι έπιναν «Σάουθερν Κόμφορτ με σπράιτ», «Ούζο πορτοκάλι», «Ουίσκι Ντραμπούι» ή -ακόμα χειρότερα- «Μπακάρντι Κίουι», ήταν ιστορικά. Εκείνη που σίγουρα δεν τα ξέχναγε ποτέ ήταν η μάνα μου, που έπρεπε κάθε φορά να μαζεύει μισό τόνο γυαλικών από το πάτωμα ή το δρόμο(!!!) και την επομένη να «αντικαθιστά» (σικ λέξη) τα σετ των ποτηριών της. Αν ήθελε, ας μην τα αντικαθιστούσε, να δούμε πώς θα έπινε μετά νερό από χούφτες...

Ένα από αυτά τα πάρτι ήταν αποχαιρετιστήριο μιας άλλης ζωής, μιας ταραγμένης αλλά απολαυστικής εφηβείας. Πήγαινα φαντάρος. Λίγο πριν το τέλος της βραδιάς, λίγο πριν χαράξει δηλαδή, μαζί με τα κεφάλια από τα ποτά, είχε βαρύνει κι η ατμόσφαιρα. Θυμάμαι πως χόρεψα δύσθυμα το «Απόψε σιωπηλοί», αυτό το διαμάντι του Νίκου Παπάζογλου. Μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Και νομίζω πως από εκείνο το βράδυ, αρκετοί ακόμα δεν θυμούνται, παρότι αν τους ρωτήσεις τι θυμούνται θα πουν πως ήταν ...«αξέχαστο»! Ο Παππούς πρώτος απ΄ όλους...

Έχω χρόνια να κάνω πάρτι. Ίσως και γιατί δεν ξέρω πια τι άλλο να αποχαιρετίσω. Τότε είχαμε καλοκαίρια (να αποχαιρετίσουμε) και χειμώνες (να υποδεχτούμε), είχαμε και Μητροπάνο με «Καλοκαίρια και χειμώνες», είχαμε και τον Παπάζογλου με τα διαμάντια του, είχαμε ο ένας τον άλλον κι ας μην τα είχαμε ο ένας με τον άλλον.

Μετά, απλώς μεγαλώσαμε. Αλλάξανε οι υποχρεώσεις, οι προτεραιότητες, τα «θέλω» και τα «πρέπει». Αλλάξανε και οι δικαιολογίες. Ή, μάλλον, ανακαλύφθηκαν. Τότε δεν χρειαζόταν να δικαιολογήσουμε τίποτα. Τώρα δικαιολογούμαστε ακόμα και στην πιο απλή -εκείνη την ενοχλητική και αγενή- ερώτηση «πού είσαι;» που μας θέτουν όταν απαντάμε στο κινητό μας τηλέφωνο. Όπου θέλω είμαι, ό,τι θέλω κάνω και δεν έχω στην πραγματικότητα καμιά δικαιολογία που έκοψα εκείνα τα πάρτι, που έχω πάνω από 15-20 χρόνια να καλέσω όλους τους φίλους μου στο σπίτι, να το φορτώσω μια κάβα ποτά, να χορέψω ένα βαρύ ζεϊμπέκικο και να αλλάξω την επόμενη μέρα το σερβίτσιο!

Η αλήθεια είναι πως ούτε απόψε θα κάνω πάρτυ. Το πολύ πολύ να κάνω ...Φέρτη (Γιάννη), σε καμιά ταινία στο Οτέ σίνεμα τρίω. Ωστόσο, θα το προγραμματίσω. Κι ας μην είναι στα γενέθλιά μου. Και θα είστε όλοι καλεσμένοι. Κι αν δεν βρούμε κάτι να αποχαιρετίσουμε, θα αποχαιρετίσουμε ο ένας τον άλλον -μέχρι την επόμενη συνάντησή μας- κι ας μην τα έχουμε ο ένας με τον άλλον.

Μέχρι εκείνο το πάρτι της ζωής μας, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications.gr) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.