Μια παλιά «καινούργια» φιλία, μια πανέμορφη γυναίκα, αρκετή παραπληροφόρηση, ακόμα μια ρετρό ιστορία, από εκείνες που θυμάται κάθε Τρίτη ο Μίλτος ο Νταλικέρης. Απολαύστε ανεύθυνα...
Έβρεχε έξω, αλλά σα να ΄βρεχε και μέσα... Καθόμασταν στον καφενέ του Μπάφα σιωπηλοί και κοιτάζαμε τα φλιτζάνια και τα ποτήρια. Εγώ το άδειο φλιτζανάκι του «τούρκικου» καφέ (έτσι λέγαμε τότε τον «ελληνικό»), ο Δεμπασκαλάς το μισοάδειο φλιτζάνι του νεσκαφέ που είχε φτιάξει για τον εαυτό του, ενώ ο Φώτης πάλευε με το καλαμάκι να μαζέψει και τους τελευταίους αφρούς από το ποτήρι του φραπέ του. Λες και παίζαμε ξανά, χρόνια μετά, εκείνο το παιχνίδι με τα «στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα», δεν μίλαγε κανείς, ούτε και γέλαγε, μέχρι κι οι κινήσεις μας περιορισμένες ήταν. Δεν είχαμε χωνέψει ακόμα μέσα μας το φευγιό του μακαρίτη φίλου μας, του Βαγγέλη του Πατούσα, ενώ δυο μέρες πριν ο Μαστρομανέλος είχε λιποθυμήσει μπροστά στα μάτια μας, μέρα μεσημέρι, μπροστά στο γκαράζι κι έκτοτε αγνοούσαμε τα ίχνη του, τα οποία έφταναν μέχρι το νοσοκομείο. Να χάναμε κι άλλο αγαπημένο πρόσωπο μέσα σε λίγους μήνες, δεν το χώραγε ο νους μας.
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του πρακτορείου Ρόιτερ του μαχαλά, της Δωροθέας της Ζαβής, ο Μαστρομανέλος είχε «το ξορκισμένο», ωστόσο όλοι διατηρούσαμε επιφυλάξεις για την αξιοπιστία της πληροφορίας επειδή η ρεπόρτερ παρουσίαζε αντικρουόμενες απόψεις. «Τον είδα εγώ πώς γυρίσανε τα μάτια του όταν του ήρθε ο ταμπλάς. Σα να του πήε το στόμα στ΄ αυτί, σα να έπαθε ...αποσυφόρεση», ισχυριζόταν η Δωροθέα η Ζαβή, η οποία ...δεν ήταν μπροστά στο περιστατικό, καθώς τα μεσημέρια ήταν ώρα σιέστας και για εκείνη και για το «πι» της. Άλλωστε, πώς γίνεται και να έχεις το «ξορκισμένο» και να πηγαίνεις από «αποσυφόρεση» (από συμφόρηση, όπως έλεγαν τότε τα εγκεφαλικά οι γιαγιάδες), με το στόμα σου να φτάνει ως το αυτί; (σε αυτές τις περιπτώσεις, αν ο παθών έτρωγε παγωτό, πιθανότατα θα πάθαινε και ωτίτιδα).
Η ουσία είναι, πως είτε για το «ξορκισμένο» είτε για την «αποσυφόρεση» είτε για κάτι άλλο σαφώς πιο σοβαρό όπως ένα πιθανό κρυολόγημα, ο Μαστρομανέλος ήταν από την Τετάρτη το μεσημέρι στο νοσοκομείο και είχε φτάσει Παρασκευή απόγεμα και νέα του δεν είχαμε, καθώς η γυναίκα του, η Πολυξένη, δεν έφευγε από το προσκεφάλι του. Το χειρότερο ήταν πως ο καλύτερος φίλος του Μαστρομανέλου, ο Πέτρος της Κουφής και ο βαφτιστήρας του και κολλητός μας, ο Πέτρος ο Αρμένης, είχαν δουλειά σε μια οικοδομή στη Φιλιππιάδα και είχαμε χάσει τα ίχνη τους από τη Δευτέρα. Οπότε, ούτε από το εναλλακτικό μας «κανάλι» είχαμε κάποια είδηση για την κατάσταση της υγείας του, με αποτέλεσμα να μονοπωλεί την ενημέρωση η Δωροθέα η Ζαβή, η οποία λίγες ώρες νωρίτερα μιλούσε για μια νέα σοβαρή ασθένεια, ονόματι «ντουβρουτζάς».
Η Δωροθέα, στο ίδιο μεσημβρινό «δελτίο» μας ενημέρωσε πως μέσα στις επόμενες μέρες θα έρθει να μείνει μόνιμα στο χωριό και ο ...«αντιμονάρχης», ο οποίος δεν ήταν ο υποδιοικητής κάποιου ...μονάρχη, κάποιος αντιβασιλέας, αλλά ένας νομαρχιακός σύμβουλος, που η μοίρα και κάποιες κομματικές καραμπόλες τον ξαπόστειλαν στα μέρη μας (τότε δεν υπήρχαν νομαρχιακές εκλογές και οι αντίστοιχες διοικήσεις αποφασίζονταν από την κυβέρνηση με δημοκρατικά κριτήρια και αντίστοιχες «κολλεγιές» στο κόμμα). Όπως μας είπε η Δωροθέα η Ζαβή, ο «αντιμονάρχης» θα ερχόταν με την οικογένειά του, την οποία αποτελούσαν «η γυναίκα του κι ένα παιδί... μάλλον όχι παιδί, κορίτσι»! Και τότε μπήκε στον καφενέ ένα ...παιδί! Παιδί αγόρι κι όχι παιδί κορίτσι...
Ένας χαμογελαστός τύπος στην ηλικία μας, που παλιά πρέπει να τον χαρακτήριζαν ξανθό, αλλά τώρα ήταν ελαφρώς καράφλας, με αποτέλεσμα να πάρει φωτιά ο Φώτης, αμέσως μετά τις απαραίτητες συστάσεις.
- «Πώς σε λένε του λόγου σου;».
- «Χρόνη».
- «Πόσοι χρόνοι;».
- «Χρόνη από το Πολυχρόνη».
- «Πόσο πολλοί χρόνοι;».
Όταν καταφέραμε να ξεκολλήσουμε τον Φώτη από τη ετυμολογία του ονόματος του Χρόνη, η πλάκα χόντρυνε: «Τα μαλλιά σου γιατί δεν τα έφερες μαζί; Τις Παρασκευές τα αφήνεις στο σπίτι;», ρώτησε τον «νέο» ο Φώτης κι εκείνος, αντί να αρπαχτεί, απάντησε με μια ατάκα που έγραψε ιστορία και μας έκανε να τον συμπαθήσουμε: «Μη με βλέπεις έτσι. Δεν έχω αραιά μαλλιά. Έχω χαμηλά μάτια και δείχνω ...ευρυμέτωπος»! Γελάσαμε, ολοκληρώσαμε τις συστάσεις, μας ενημέρωσε πως είναι ...η κόρη του «αντιμονάρχη», ξαναγελάσαμε όταν τον ενημερώσαμε για το «αποκλειστικό» της Δωροθέας της Ζαβής και τον προσκαλέσαμε στο τραπέζι μας. Το οποίο ήταν και το μοναδικό με κόσμο στον καφενέ. «Χαρτιά ξέρεις, ρε καράφλα, που μοιάζεις με τον παππού μου;», τον ρώτησε ο Φώτης. Ήξερε...
Εκείνο που δεν ήξερε είναι πως κάπου εκεί απέκτησε ένα παρατσούκλι που θα τον συντρόφευε σε όλη του τη ζωή: «Παππούς»! Τον συμπαθήσαμε αμέσως. Ήταν σαν ένα θεόσταλτο δώρο σε μια δύσκολη στιγμή. Ο αντικαταστάτης του αναντικατάστατου Πατούσα, που θα ζούσε πάντα στις καρδιές μας. Και ήξερε και χαρτιά. «Ξερή», όπως είπε. Και τάβλι ήξερε. Και -το κυριότερο- να κουβαλάει ξύλα ήξερε κι εκείνο το απόγευμα δεν κουβάλησε κανένας άλλος, καθώς ο Φώτης τον έζεψε και τον έστελνε συνέχεια αγγαρεία, λες κι ήταν νεοσύλλεκτος κι ήθελε να του σπάσει τον τσαμπουκά. Ο Παππούς επί ώρες έπαιζε μαζί μας ξερή και κουβάλαγε μόνος του ξύλα για το τζάκι. Κι όταν έβλεπε τον Φώτη να τσαντίζεται που έχανε στα χαρτιά, ο Παππούς που κατάλαβε με τι τύπο είχε να κάνει, έχανε από μόνος του για να μην τον στεναχωρήσει! Κάποια στιγμή εμφανίστηκε στην πόρτα του καφενέ κι ο Πέτρος ο Αρμένης, που είχε τελειώσει τη δουλειά με το νονό του στη Φιλιππιάδα. Αντί να τον ενημερώσουμε για τον Μαστρομανέλο, μας ενημέρωσε εκείνος. Κατά την επιστροφή τους, είχαν σταματήσει με τον Πέτρο της Κουφής στο νοσοκομείο να τον δουν: «Μια χαρά είναι. Να κόψει το φαΐ και το πιοτό χρειάζεται, γιατί του έχουν ανέβει όλες οι εξετάσεις στα ύψη. Χοληστερίνες, τριγλυκερίδια, ζάχαρα, βαγγελίστρες, χριστούγεννα, όλα στα κόκκινα. Τον βάλανε σε δίαιτα οι γιατροί και μέσα στην άλλη βδομάδα θα γυρίσει σπίτι». Να κι άλλο καλό νέο. Ο Μαστρομανέλος, παρά τις ασφαλείς πληροφορίες της Δωροθέας της Ζαβής περί «ξορκισμένου» και «αποσυφόρεσης», απλώς χρειαζόταν ...μάζεμα.
Μετά τις συστάσεις με το νέο μέλος του μαχαλά μας και -εν τέλει- της παρέας, ο Πέτρος γύρισε σπίτι του να ξεκουραστεί, εμείς συνεχίσαμε την ξερή κι όταν ο Δεμπασκαλάς αποφάσισε να κλείσει τον καφενέ, ο Παππούς μας προσκάλεσε σπίτι του: «Αύριο θα λείπουν οι δικοί μου. Δεν έρχεστε σπίτι να πιούμε καφέ και να δούμε καμιά ταινία στο βίντεο;». Πήγαμε...
Και την ταινία την έφερε ο Φώτης. Ήταν η «Άγρια Ορχιδέα» με τον Μίκι Ρουρκ και την Κάρε Ότις, καθώς ο φίλος μας πρόσβλεπε σε ένα δεύτερο ημίχρονο των «Εννιάμισι εβδομάδων». Καμία σχέση, αν και δεν θυμάμαι πολλά. Άλλωστε, το μυαλό μου αντί στην πλοκή της ταινίας, ταξίδευε τότε στις τροπικές θάλασσες των ματιών μιας άλλης πρωταγωνίστριάς της, της ασύγκριτης Ζακλίν Μπισέ, η οποία αν και στα 45 της τότε, παρέμενε υπέροχη και κλασάτη. Ήταν μακράν η αγαπημένη ηθοποιός της εφηβείας μου και σίγουρα η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ εκείνη την εποχή. Αναλογικά, μπορεί το ίδιο να ισχύει και μέχρι σήμερα...
Πάντως, τη Ζακλίν δεν την κέρδισα ποτέ (πώς θα μπορούσα άλλωστε;), ωστόσο εκείνη τη φορά που την είδα στο βίντεο στο σπίτι του Παππού, σίγουρα κέρδισα έναν φίλο!
Μέχρι να ξεχάσω την ...άλλη γνωριμία μου με τον ευρυμέτωπο Παππού με τα χαμηλά μάτια, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Τους πρωταγωνιστές της ρετρό ιστορίας, μπορείτε να τους γνωρίσετε καλύτερα στο μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications.gr) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου. Για αυτό και ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
