Σαν σήμερα, πριν από 142 χρόνια, κυκλοφόρησε η πρώτη καθημερινή εφημερίδα στην Ελλάδα κι ο Μίλτος ο Νταλικέρης θυμάται άλλες εφημερίδες στις ρετρό ιστορίες του...
Ήταν 1η Οκτωβρίου του 1873 όταν δύο 23χρονοι(!), ο ιδρυτής εκδότης Δημήτριος Κορομηλάς (θεατρικός συγγραφές που θεωρείται ανανεωτής της νεοελληνικής δραματουργίας - φωτό) και ο αρχισυντάκτης Ιωάννης Καμπούρογλου (Φαναριώτης λόγιος, δημοσιογράφος και μεταφραστής, γνωστός με το ψευδώνυμο «Φλοξ»), «υπέγραψαν» το 1ο φύλλο της πρώτης καθημερινής εφημερίδας στην Ελλάδα. Πώς την ονόμασαν; Προφανώς ...«Η Εφημερίς»!
Όπως μπορούμε να πληροφορηθούμε με ένα γκουγκλάρισμα, «η εφημερίδα παρουσίαζε τις νέες κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές τάσεις της εποχής αποφεύγοντας την εμπλοκή σε κομματικές διαμάχες» και μαζί της «συνεργάστηκαν γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων και της πολιτικής, όπως ο Παπαδιαμάντης, ο Παλαμάς, ο Κονδυλάκης, ο Σοφούλης και άλλοι». Ο κύκλος της ολοκληρώθηκε 28 χρόνια αργότερα, καθώς το 1901 ανέστειλε την κυκλοφορία της...
Με αυτή την αφορμή κι επειδή -κακά τα ψέματα- αφορμή έψαχνα, θα γυρίσω πίσω, στη δεκαετία του ΄80 και τη γνωστή παλιοπαρέα της, για να θυμηθούμε με ποιο τρόπο ενημερωνόμασταν τότε, στην προ ίντερνετ και ιδιωτικής τηλεόρασης εποχή. Απλά ήταν τα πράγματα. Ή κρατική τηλεόραση με ό,τι αυτό συνεπαγόταν (μόλις δύο -και αργότερα τρία- κανάλια, κατά κανόνα φερέφωνα της κυβέρνησης) ή εφημερίδες. Στη δεύτερη περίπτωση, είχαμε επιλογές. Κυρίως στις πολιτικές εφημερίδες, οι οποίες παραδοσιακά καλύπτονταν από κομματικές ομπρέλες και είχαν φανατικό κοινό σε μια σαφώς πιο πολιτικοποιημένη Ελλάδα. Αυτές τότε πουλούσαν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα, καθώς αποτελούσαν μοναδική πηγή ενημέρωσης, πέρα από την κρατική ραδιοτηλεόραση.
Στον αθλητικό Τύπο οι επιλογές δεν ήταν τόσο πολλές. Πανελλαδικής κυκλοφορίας φύλλα αρχικά ήταν μόνο η «Αθλητική Ηχώ» (τις Δευτέρες κυκλοφορούσε ως «Αθλητική Φωνή») και το «Φως των σπορ».
Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός από τότε, αλλά όχι με την ...αγριάδα των ημερών μας. Ήταν πιο πολιτισμένα τα πράγματα, έστω κι αν από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων περνούσαν διαρκώς ...ακραία καιρικά φαινόμενα όταν κέρδιζαν οι ομάδες που «συμπαθούσαν» οι εκδότες. «Τυφώνας», «Αστροπελέκι», «Μπουρίνι», «Καταιγίδα» και άλλα τέτοια μονολεκτικά και τρομακτικά διαβάζαμε εκείνη την εποχή.
Παράλληλα διαβάζαμε και τις αθλητικές σελίδες των πολιτικών εφημερίδων. Εγώ, που έπαιρνα «Ελευθεροτυπία» γιατί μου άρεσε να διαβάζω Φρέντυ Γερμανό, άρχισα σιγά σιγά να «ψάχνω» τα στοχευμένα σχόλια του Φίλιππου Συρίγου και του Κώστα Γεωργιάδη.
Ο Βαγγέλης ο Πατούσας έπαιρνε «Ελεύθερο Τύπο», γιατί είχε αθλητικό ένθετο, άρα και «καλύτερα αθλητικά», όπως ισχυριζόταν ο μακαρίτης φίλος μου. Ο Δεμπασκαλάς διάβαζε ...αντιιμπεριαλιστικά αθλητικά στον «Ριζοσπάστη», ενώ με την «Ομάδα» την έβρισκε ο Πέτρος ο Αρμένης στα «Νέα».
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, ένα μικρό «ευαγγέλιο» για τους ποδοσφαιρόφιλους αποτελούσε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό, η «Ομάδα σπόρτσμαν», που κυκλοφορούσε μεσοβδόμαδα, με στατιστικά, συνεντεύξεις, θέματα και αναλύσεις. Δυστυχώς, η πορεία της στο χώρο του ελληνικού Τύπου δεν είχε πολύ μεγάλη διάρκεια.
Και μετά ήρθε ο «Φίλαθλος». Άλλη ματιά, άλλη γλώσσα και κυρίως ...άποψη. Αυτό που έλειπε από τα άλλα, παραδοσιακά φύλλα. Το σχόλιο, η αμεσότητα της γραφής, η γλώσσα της πιάτσας. Και, φυσικά, ο «Αποδυτηριάκιας». Ο οποίος μας κέρδιζε φύλλο το φύλλο, χρόνο το χρόνο, μέχρι που φτάσαμε στην απόλυτη κορύφωση της περιόδου κατά την οποία βρισκόταν σε εξέλιξη η διοργάνωση των Μεσογειακών Αγώνων του 1991 στην Αθήνα.
Τότε μαζευόμασταν όλοι μαζί στον καφενέ του Μπάφα, παραγγέλναμε φραπόγαλα στον Δεμπασκαλά και ένας απ΄ όλους αναλάμβανε να μας ...απαγγείλει τις σεξουαλικές περιπέτειες που περιέγραφε ο «Αποδυτηριάκιας» από το Μεσογειακό Χωριό στον Άγιο Ανδρέα. Γλέντι, πουλματζήδες που έκαναν «τον πάτο βάζο»(!!!) σε αθλητές και αθλήτριες, λεωφορεία που κουνιούνταν στο ρυθμό του έρωτα, αμέτρητα προφυλακτικά, ατέλειωτα γέλια!
Έκτοτε, η ιστορία του ελληνικού Τύπου ακολούθησε νέους δρόμους. Η ιδιωτική τηλεόραση, τα ραδιόφωνα, το ίντερνετ που μπήκε στη ζωή μας μετά το 1995, τα αμέτρητα αθλητικά -και τα πολλά οπαδικά- φύλλα που κυκλοφόρησαν, άλλαξαν τελείως τον χάρτη. Αν ήταν για καλό ή για κακό, δεν πρόκειται να το δείξει καμιά ιστορία. Άλλωστε, αυτή η ιστορία γράφεται καθημερινά, φύλλο το φύλλο. Το μόνο που μπορεί να κρίνει μέσα του ο καθένας μας, είναι το συναίσθημα. Η γεύση που του μένει από το καθετί. Και τι δεν θα ΄δινα τώρα να είχα στο στόμα τη γεύση του φραπόγαλου που ρουφούσα όταν ο Παππούς ή ο Πέτρος ο Αρμένης μας διάβαζαν τις περιπέτειες των Μεσογειακών Αγώνων...
Μέχρι να ξεχάσω εκείνα τα φύλλα, εκείνες τις «γεύσεις» κι εκείνα τα συναισθήματα, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications.gr) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
