Με αφορμή τη δίκη της Χρυσής Αυγής, ο Μίλτος ο Νταλικέρης θυμάται μια παλιά ιστορία, με ένα κυριολεκτικό -και όχι πολιτικό- ναυάγιο...
Όταν άκουσα το όνομα του συγκεκριμένου πολιτικού(;) κόμματος(;;), τον τίτλο «Χρυσή Αυγή», η πρώτη σκέψη που ήρθε στο νου μου ήταν ένα ναυάγιο. Τυχαίο; Την απάντηση μπορεί να τη δώσει το σλόγκαν μιας πολυπαιγμένης τηλεοπτικής διαφήμισης των προηγούμενων ετών.
Σε μια εποχή που η Ελλάδα ναυαγεί καθημερινά σε ωκεανούς από κουταλιές νερού, σε μια περίοδο εξελισσόμενης παρακμής κατά την οποία βουλιάζει και δεν αλλάζει παρά τις περί του αντιθέτου παλαιότρες πολιτικές υποσχέσεις, οι περισσότεροι κοιτάξαμε γύρω μας μπας και πιαστούμε από καμιά σανίδα σωτηρίας. Από «σανίδες» που σε πολλές περιπτώσεις ήθελαν βρεγμένη σανίδα (όπως και εμείς - μη γελιόμαστε), που αποδείχθηκαν κούτσουρα ή ξύλα απελέκητα, αλλά τουλάχιστον ...ήταν σανίδες.
Ωστόσο, κάποιοι εξ ημών γραπώθηκαν -πάνω στην απελπισία, την άγνοια, την ανοησία ή και την επιθετική φύση τους- από βαρίδια κι από τις παλιές, ανακυκλωμένες, σάπιες λαμαρίνες πλοίων που είχαν βουλιάξει χρόνια νωρίτερα, παρασέρνοντας μαζί τους στον πάτο ολόκληρες γενιές ανθρώπων, εκατομμύρια ψυχών, εξαιτίας μιας τρέλας που κάποιοι πίστεψαν και ασπάστηκαν χωρίς -στις περισσότερες των περιπτώσεων- να φαντάζονται τι θα επακολουθούσε. Σε όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα επ΄ αυτού κι επειδή το θέμα μας είναι ένα κυριολεκτικό ναυάγιο κι όχι μια πολιτική θεώρηση των πραγμάτων, θα (ξανα)πρότεινα να διαβάσετε το βιβλίο του Έρικ Λάρσον, «Στον κήπο με τα θηρία: Ένα συναρπαστικό χρονικό της ανόδου του Τρίτου Ράιχ». Το ανησυχητικό χρονικό της εξέλιξης του ναζισμού σε κάτι που ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν τότε, σε κάτι που εν τέλει κανείς νοήμων άνθρωπος δεν θέλει να ξαναζήσει...
Στο θέμα μας... Πριν από 32 χρόνια και κάτι, στις 23 Φεβρουαρίου του 1983, η Χρυσή Αυγή μας είχε απασχολήσει μαζικά για πρώτη φορά. Ήταν ένα επιβατικό πλοίο που κατασκευάστηκε το 1970 στην Ιαπωνία για λογαριασμό της εταιρίας του Αυγούστου Πολέμη και βυθίστηκε εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ στην περιοχή του Κάβο Ντόρο. Όπως διαβάζουμε στη «γουικιπίντια» αλλά και σε δημοσιεύματα της εποχής, το βαπόρι «αναχώρησε από το λιμάνι της Ραφήνας κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες με προορισμό τα νησιά Άνδρο-Πάρο-Νάξο μεταφέροντας εννιά βυτιοφόρα οχήματα με φορτίο υγρών καυσίμων και 4 φορτηγά. Στις 23/2/83 και ώρα 18:30, 2 μίλια μακριά από τη νησίδα "Μαντήλι" και ενώ έπνεαν άνεμοι 8 μποφώρ, το πλοίο πήρε απότομα κλίση εξαιτίας της μετατόπισης των οχημάτων στο γκαράζ με αποτέλεσμα να αρχίσουν διαδοχικές εκρήξεις εξαιτίας της μετατόπισης των καυσίμων στα βυτία. Αρκετοί επιβάτες για να γλυτώσουν από τις φλόγες έπεσαν στο νερό και μερικοί πνίγηκαν. Από τις εκρήξεις που έγιναν δημιουργήθηκε ρήγμα που προκάλεσε την βύθιση του πλοίου τρεις ώρες αργότερα. Στο σήμα κινδύνου που εξέπεμψε το πλοίο ανταποκρίθηκαν το "Χρυσή Άμμος", το ρωσικό "Σάμπυ Ράμπατ" και το ρουμανικό "Μπολντεϊν" καθώς και το "Καστριανή Κέας". Αργότερα έφθασαν στο σημείο του ατυχήματος και δυο πλοία του πολεμικού ναυτικού. Από τους 42 συνολικά επιβαίνοντες σώθηκαν μόνον οι 14»!
Γιατί θυμόμουν τόσο καλά το όνομα του βυθισμένου βαποριού, ώστε να το συνδυάζω πάντα -μα πάντα- με τη Χρυσή Αυγή των ημερών μας; Επειδή εκείνη η ιστορία με είχε εκνευρίσει πολύ. Το είχε η μοίρα του συγκεκριμένου ονόματος μάλλον. Εκείνη την περίοδο έκανα το πρώτα μου, δειλά βήματα στο χώρο του ...τζόγου. Το νόμιμου τζόγου. Έπαιζα ΠΡΟ-ΠΟ! Φανατικά! Είχα αποφασίσει να γίνω εκατομμυριούχος και θα γινόμουν πάση θυσία. Γι΄ αυτό, μάλλον λιγότερο με απασχολούσε η θυσία των 28 αδικοχαμένων του ναυαγίου και πολύ περισσότερο πως το γεγονός αποτελούσε μοναδικό θέμα στα -μόλις δύο- κρατικά κανάλια, με αποτέλεσμα να υποβαθμιστεί τελείως το υπόλοιπο πρόγραμμα. Μεταξύ των οποίων και τα αθλητικά της Κυριακής, παρότι το ναυάγιο έγινε μεσοβδόμαδα (Τετάρτη αν θυμάμαι καλά). Ακόμα και τότε, οι σημαντικές ειδήσεις είχαν απόηχο διαρκείας.
Γιατί τέτοιο κόλλημα με το ΠΡΟ-ΠΟ, ειδικά εκείνη την περίοδο; Γιατί περίπου ένα μήνα πριν είχε γίνει κάτι που δεν χώραγε ο νους μου. Μια 66χρονη -τότε- συνταξιούχος από του Ζωγράφου, η Δήμητρα Ζωγοπούλου, είχε κονομήσει ένα ποσό ρεκόρ στην ιστορία του ΟΠΑΠ για εκείνη την εποχή. Είχε πάρει 48.889.510 δραχμές, κοντά 49 μύρια δηλαδή, πιάνοντας δεκατριάτρι με ένα τρελό δελτίο την Κυριακή 9 Ιανουαρίου του 1983. Τι είχε προβλέψει σωστά; Μεταξύ άλλων, πως η ΑΕΚ θα έχανε 2-3 από τον ΟΦΗ στη Νέα Φιλαδέλφεια (παρότι προηγήθηκε 2-0!), πως ο Παναθηναϊκός θα έτρωγε άλλα τρία (1-3) από τον Πανιώνιο στη Λεωφόρο και πως ο Ολυμπιακός θα έφευγε ηττημένος από το Αλκαζάρ, όπου η Λάρισα τον νίκησε 2-0. Είχαν χάσει όλοι οι μεγάλοι του Κέντρου και η κυρά-Δήμητρα το είχε προβλέψει! Ιδού το «χρυσό» δελτίο (πιο πάνω ήταν η «Χρυσή Αυγή»)...
Τις επόμενες εβδομάδες είχα γίνει μανιώδης παίκτης του ΠΡΟ-ΠΟ. Τελείως βλαμμένος, μάλιστα, τόσο ώστε να παίζω σε κάθε δελτίο, κάθε Κυριακής, πως Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΑΕΚ θα έχαναν με όποιον κι αν έπαιζαν! Κι όταν έγινε το ναυάγιο της «Χρυσής Αυγής» σχεδόν 45 μέρες μετά το θρίαμβο της συνταξιούχου, το είχα σίγουρο το δεκατριάρι, αλλά δεν μπορούσα να μάθω τα αποτελέσματα. Τελικά, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ούτε πλούσιος έγινα ούτε ξεπέρασα ποτέ εκείνο τον εκνευρισμό που μου προκαλούσε το άκουσμα του ...καλολογικού στοιχείου «Χρυσή Αυγή».
Μέχρι να ξεχάσω εκείνο το ναυάγιο κι εκείνο το δεκατριάτρι, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications.gr) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
