Έφτασα στο ΣΕΦ, κατά τις τέσσερις, δίχως την παραμικρή ιδέα του τι να περιμένω, συμμετέχοντας για πρώτη φορά σε πολιτική εκδήλωση. Όσο πλησίαζα στην είσοδο, ο κόσμος πλήθαινε και το κλίμα είχε μια πανηγυρική χροιά.
Πλατιά χαμόγελα και συζητήσεις σε ευχάριστο κλίμα. Στις ουρές για τα διαπιστευτήρια διαπίστωσα πως είχε συρρεύσει κόσμος από όλη την Ελλάδα, όλοι μας με ιδία έξοδα. Προχώρησα προς τα ενδότερα. Οι περισσότεροι είχαν κρεμασμένα στο λαιμό τους τα καρτελάκια, που αναγραφόταν η ιδιότητα τους, είτε ως σύνεδροι είτε ως παρατηρητές.
Το πρόγραμμα της Παρασκευής περιέλαμβανε μόνο εισαγωγικές ομιλίες από σημαίνοντα στελέχη του Κινήματος και από τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων. Αναμενόμενα υπήρχε μια καθυστέρηση, οι πολιτικοί αρχηγοί εισέρχονταν ένας-ένας στην αίθουσα λαμβάνοντας το χειροκρότημα του κόσμου, ιδιαίτερη αίσθηση μου προκάλεσε ο ενθουσιασμός στην είσοδο του Γιώργου Παπανδρέου, καθώς και στην ομιλία του. Ο κόσμος του Κινήματος και ο χρόνος φαίνεται να τον έχει δικαιώσει. Τελευταία έκανε την είσοδο της η Φώφη Γεννηματά, επική ορχηστρική μουσική έκανε την είσοδο της ακόμα πιο επεισοδιακή, ο κόσμος σε παραλήρημα, προσδίδοντας θριαμβευτική ατμόσφαιρα στο γεγονός.
Το αξιοσημείωτο της πρώτης μέρας ήταν η διαλλακτικότητα των Δραγασάκη και Μητσοτάκη, που αναδεικνύει την δυναμική του Κινήματος Αλλαγής, ως καθοριστικού κόμματος των επερχόμενων εκλογών. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσβλέπουν το Κίνημα Αλλαγής ως πιθανό κυβερνητικό εταίρο και σύμμαχο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατευθείαν από τις ΗΠΑ, παρουσιάστηκε ιδιαίτερα φιλικός και με πετυχημένους αστεϊσμούς προσκάλεσε το νεοσύστατο κίνημα σε συμμαχία εναντίον της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Η δεύτερη μέρα περιλάμβανε τις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες θεματικές συνεδριάσεις αναθεώρησης και τροποποίησης του προγράμματος και του καταστατικού. Ήταν η μέρα που δόθηκε ο λόγος στους συνέδρους και ήταν δυνατή η σφυγμομέτρηση του κινήματος. Ήταν η μέρα που εκφώνησα και την ομιλία μου (εδώ), μπροστά σε λιγοστό κόσμο βέβαια, που κατέφθασε το απόγευμα για τις κεντρικές ομιλίες.
Ήταν η μέρα που διαπίστωσα τον «παλαιοπασοκισμό» στις τάξεις των συνέδρων, καθώς πολλοί ομιλητές αναλώθηκαν σε υπέρμετρη παρελθοντολογία και αναδρομές στο ΠΑΣΟΚικό παρελθόν. Παραδειγματικά, η αναφορά μόνο του ονόματος του Ανδρέα Παπανδρέου εκμαίευε αδιάκοπα και ακούραστα χειροκροτήματα από τους ακροατές. Παράλληλα συνεχίστηκε για δεύτερη μέρα ο συνεχής (και ορθός) καταδικασμός της πενταετίας Καραμανλή και η δικαίωση του Παπανδρέου. Προσωπικά αναγνωρίζω το έργο του ΠΑΣΟΚ και συμφωνώ πως ο ΓΑΠ είναι αδικημένος από την κοινωνία αλλά πιστεύω πως αναλώθηκε υπερβολικός χρόνος στο χθες, αντί να ατενίσουμε το αύριο. Οι ομιλίες θύμιζαν συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και όχι ενός νεοσύστατου πολυδιάστατου κινήματος. Για να κερδηθεί η κοινωνία, είναι απαραίτητο να αποβληθεί η εξίσωση ΠΑΣΟΚ- Κίνημα Αλλαγής και πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί ως κάτι νέο και προοδευτικό και όχι απλά μια μετονομασία του ΠΑΣΟΚ.
Προς το τέλος της ημέρας, έγινε εμφανής η πόλωση των συνέδρων ως οπαδοί ενός συγκεκριμένου πολιτικού αρχηγού. Διαπίστωσα ξεχωριστές εξέδρες του Ανδρουλάκη, Θεοδωράκη και της Γεννηματά απ’ όπου και πήγαζαν έντονα και διακριτά χειροκροτήματα της κερκίδας. Για την εμπιστοσύνη του λαού είναι επιτακτική η ανάγκη μιας ενιαίας και αδιαίρετης εικόνας του κινήματος και όχι απλά ένα κοινό ψηφοδέλτιο.
Κοντά στα μεσάνυχτα, όταν έφτασε η ώρα της υποτιθέμενης ψηφοφορίας, διαπιστώθηκε η απουσία της. Μια ανάταση της κάρτας, καθαρά για το τυπικό, σε προειλημμένες αποφάσεις ενώ μπλοκαρίστηκε και η πρόταση για πλήρη διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας παρά το αξιόλογο ρεύμα.
Βέβαια πρέπει να αναγνωριστούν και τα θετικά. Με την μέθοδο του αποκλεισμού, το Κίνημα Αλλαγής είναι η μόνη επιλογή για τον προοδευτικό χώρο, εναλλακτικές απλά δεν υπάρχουν. Από την μία πλευρά η αποδεδειγμένα συντηρητική ΝΔ (βλέπε σύμφωνο συμβίωσης κτλ.) και από την άλλη ο καταστροφικός, μικροκομματικός και λαϊκιστής ΣΥΡΙΖΑ. Το Κίνημα Αλλαγής από την άλλη ,παρά τις ενδεχόμενες παραλείψεις, προσφέρει ένα σύγχρονο και αξιόλογο πρόγραμμα, ένα προοδευτικό καταστατικό νέας αντίληψης και ένα ορθολογικό πλάνο. Για τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες, υπάρχει το ελαφρυντικό της δυσκολίας του εγχειρήματος ενοποίησης του εκτενούς αυτού χώρου, για αυτό και ίσως χρειάζεται συμβιβασμός και διαπραγμάτευση από την κεντρική επιτροπή. Εν τέλει υπάρχει διάθεση για βελτίωση, και με την συμμετοχή εξωκομματικών υπάρχει η δυνατότητα να έρθει το κίνημα στα μέτρα της κοινωνίας.
