Η δεκαετία του 2010 είναι η δεκαετία του πανευρωπαϊκού πια όρου pasokification. Μαζί με το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκαν πανευρωπαικα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δίνοντας την θέση τους στην λαϊκή δεξια και τον λαϊκισμό. Το ερώτημα των ημερών μας είναι που ανήκει ο κεντροαριστερός πληθυσμός της χώρας μας.
7 διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις απέδειξαν πως το συνονθύλευμα που σήμερα ονομάζεται ΚΙΝΑΛ δεν έχει την διάθεση να αποτελέσει το σύγχρονο προοδευτικό κόμμα για να εμπνεύσει τους κεντροαριστερούς. Η ρητορική της ηγεσίας συντηρητική και ενίοτε λαικιστικη, καταφέρνει να συσπειρώσει κατά κύριο λόγο συναισθηματικές ψήφους οπαδών του κόμματος, παρά την εμφανή ανάγκη του κόσμου για τρίτη επιλογή στο δίπολο Τσίπρα- Μητσοτάκη. Η επόμενη μέρα των εκλογών βρίσκει το ΚΙΝΑΛ στο αδιέξοδο του 8% ,καταγράφοντας μια ανυπόληπτη αύξηση που δεν θα πυροδοτήσει αλλαγές στον χώρο, δίνωντας παράταση ζωής στην Γεννηματά και το ΠΑΣΟΚ ώστε να συνεχίζει να φυτοζωεί σε αυτήν την μορφή μέχρι και τις επόμενες εκλογές.
Ο μόνος που φαίνεται ικανός να υιοθετήσει τους άστεγους κεντροαριστερούς φαίνεται να είναι ο Τσίπρας και το μεγάλο στοίχημα είναι το αν θα τολμήσει να συνεχίσει την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντροαριστερό πόλο ή αν θα επιστρέψει στην επιτυχημένη προ 2015 ρητορική του καραδοκώντας για την εξουσία. Αυτό που θα καθορίσει τις πράξεις του είναι η εκτίμηση για το αν όντως το σοσιαλδημοκρατικό ακροατήριο είναι καθοριστικό για τις μετέπειτα εκλογικές αναμετρήσεις.
Το μόνο σίγουρο είναι πως οι κεντροαριστεροί συμπολίτες μας παραμένουν άστεγοι σε χώρους που τους φέρνουν δυσφορία και αναμένουν εναγωνίως τις εξελίξεις.
