Η οριστική λύση ενός προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο όταν έχει βρεθεί και εξουδετερωθεί η πηγή του προβλήματος. Όταν υπάρχει μια γενικευμένη άρνηση και η λαϊκή συναίνεση σπαταλά όλη την ενέργειά της μόνο στην άρση του προβλήματος, τότε το πρόβλημα δεν φεύγει. Έξι χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται σε μια καταστροφική στασιμότητα όπου, με αστείρευτη εμμονή, οι πηγές των τωρινών προβλημάτων της χώρας μετατοπίζονται συνέχεια προς εξωτερικούς παράγοντες, βάζοντας τους λόγους της δυσοίωνης κατάστασης σε μια κοινή λήθη που με το πέρασμα του χρόνου η λήθη μεγαλώνει δίνοντας τόπο στον λαϊκισμό και την άρνηση.
Το γεγονός ότι η δημόσια σπατάλη και ο υπερδανεισμός έφερε τα μνημόνια κατανόησης μεταξύ των ευρωπαϊκών μας εταίρων έχει σχεδόν ξεχαστεί. Και όσο αυτό συνεχίζει να υφίσταται, τόσο λιγότερες οι ελπίδες επιστροφής στην κανονικότητα.
Ξεχνάμε πως χρησιμοποιήσαμε τον κρατικό μηχανισμό για ψηφοφορικά ανταποδοτική υπερστελέχωση σε δημόσιους μονοπωλιακούς οργανισμούς, με μισθούς και συντάξεις που δοθήκαν χωρίς την παραμικρή εξέταση άμα η κοινωνία αντέχει να προσφέρει αυτές τις απολαβές σε υπαλλήλους που κοστίζουν περισσότερο από ό,τι προσφέρουνε.
Ξεχνάμε πως δημιουργήσαμε περιττούς δημόσιους οργανισμούς – π.χ. υπεράριθμα ασφαλιστικά ταμεία, ΜΚΟ, ΔΟΥ, κτλ – οι οποίοι υπάρχουν μόνο ως γρανάζια της γραφειοκρατικής μηχανής που αγνοούν την πρόοδο της τεχνολογίας.
Ξεχνάμε πως τόσοι από εμάς μόλις είδαμε την χώρα να μπαίνει σε μια - καθαρά πλασματική – ανάπτυξη αντί να γίνουμε περισσότερο Ευρωπαίοι, προτιμήσαμε να μοιάζουμε σαν σεΐχηδες με ακριβά αυτοκίνητα, σπίτια και γαρίφαλα στα μπουζούκια, και τις πιστωτικές κάρτες στο φουλ αγνοώντας ότι αυτό επιδρά στην πιστοληπτική μας ικανότητα ως χώρα.
Ξεχνάμε πως κλείναμε τα μάτια σε χιλιάδες στημένους φωτογραφικούς μειοδοτικούς διαγωνισμούς του δημοσίου και ύποπτες απευθείας αναθέσεις, χρεώνοντας το κράτος πολλές φορές με υπέρογκες ποσότητες και τιμές για να πλουτίζουν μερικοί.
Ξεχνάμε πως γκρινιάζαμε για την απουσία δρόμων, σχολείων, υποδομών και την ίδια ώρα φοροδιαφεύγαμε σε βαθμό να αναγκάζεται η χώρα να θεωρεί όλους φοροφυγάδες και να φορολογεί βάσει τεκμηριακής υπόθεσης και όχι απολαβών.
Ξεχνάμε πως δεχόμαστε την διαφθορά μέσα στην ζωή μας με τα φακελάκια στην απόκτηση διπλώματος, στον γιατρό, στον πολεοδομικό σύμβουλο, κτλ αφήνοντας στην μοίρα τους όσους δεν έχουν να τα δώσουν
Ξεχνάμε πως διορίζαμε χιλιάδες στο δημόσιο, αρκετές φορές με πλάγιες μεθόδους με μισθούς που είναι σπάνιοι στο ιδιωτικό τομέα και κοιτούσαμε αυτή την αδικία με πλήρη αδιαφορία.
Οι παθογένειες της χώρας είναι δημιουργίες δικές μας, όχι αυτών που μας δίνουν τώρα δανεικά και ζητάνε συνεχή λιτότητα επειδή εμείς αρνούμαστε πεισματικά να μην τις μεταρρυθμίζουμε. Και κάθε χρόνος που περνά που δεν το κάνουμε αυτό, χρεώνουμε τα αγέννητα παιδιά μας για τα σημερινά μας τερτίπια.
Facebook: George Julius Perakis
