Στην Ελλάδα υπάρχει μια ιδιαίτερη σύγχυση στην χρήση του όρου, αρκετοί νομίζοντας ότι βρίσκεται είτε απέναντι από την αριστερά (οικονομικές ελευθερίες) είτε απέναντι από την δεξιά (ατομικές ελευθερίες). Και οι δύο ερμηνείες είναι λάθος διότι, και όπως διαφαίνεται από την ίδια η λέξη, το κύριο πρόσημο της ιδεολογίας αυτής είναι η ελευθερία.
Άρα απέναντι από τον φιλελευθερισμό δεν βρίσκεται ούτε η αριστερά ούτε ή δεξιά, αλλά η απολυτοκρατία, η οποία μπορεί να εμφανιστεί είτε από τα δεξιά (δικτατορία) είτε από τα αριστερά (κολεκτίβα). Άμα μου λέει κάποιος ότι δεν είναι φιλελεύθερος, τότε αυτόματα φοβάμαι αυτόν τον άνθρωπο αλλά σε περίπτωση που δεν έχει καταλάβει τι πρεσβεύει, μιας και υπάρχει μια γενικευμένη σύγχυση στην χρήση του όρου αυτού, πάντα δίνω το προτέρημα της αμφιβολίας.
Επιχείρημα πρώτον:
Είμαστε όλοι φιλελεύθεροι, όσο αφορά τον εαυτό μας. Όλοι επιθυμούμε να ζούμε την ζωή που θέλουμε, όπως την θέλουμε. Και το λογικό θα είναι να το επιθυμούμε αυτό για τους ανθρώπους γύρω μας. Η αρχή του αυτοπροσδιορισμού είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του φιλελευθερισμού. Άμα κάποιος αντιτίθεται στον φιλελευθερισμό, ουσιαστικά ζητάει την δικιά του – εκτός άμα έχει εξουσία – και των άλλων ελευθερία περιορισμένη. Ο μη-φιλελεύθερος λογικά επιθυμεί την επιβολή ενός τρόπου ζωής στον εαυτό του και στους άλλους. Αυτό λέγεται και φασισμός.
Επιχείρημα δεύτερον:
Δεν υπάρχει ομαδική, κοινωνική ή συλλεκτική ελευθερία. Η «ελευθερία» που αρκετές φορές ακούγεται δυνατά από πολιτικές ομάδες συλλεκτικών ή εθνικιστικών ενδιαφερόντων, δεν είναι ελευθερία αλλά επιβολή μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας. Η ελευθερία είναι ατομική, διότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός. Το κόστος της ελευθερίας είναι κάποιοι να είναι σε καλύτερη θέση από τους άλλους και το προτέρημα της ελευθερίας είναι να μπορούν να τους ξεπεράσουν άμα προσπαθήσουν. Ο μη-φιλελεύθερος θέλει να θέτει τα όρια σε τι μπορεί ή δεν μπορεί να λέει, σκέφτεται ή να κάνει ο καθένας για τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του και το ταλέντο του. Με απλά λόγια, δεσποτισμός.
Επιχείρημα τρίτον:
Η ελευθερία της έκφρασης ανήκει στην ιδεολογική σφαίρα του φιλελευθερισμού. Δεν πηγάζει ούτε από την αριστερά ούτε από την δεξιά. Παραδείγματα σε όλο τον κόσμο όπου έγιναν εργατικές ή εθνικιστικές επαναστάσεις, το πρώτο πράγμα που γίνεται ποινικά κολάσιμο, είναι η ελεύθερη διάδοση ιδεών. Το κυνηγητό με βάση τα πολιτικά φρονήματα στην εθνικιστική (δεξιά) Δικτατορία των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα, την Στάζι της Ανατολικής Γερμανίας ή το «μολύβδινο μήνυμα» του Φράνκο στην Ισπανία, είναι απόρροιες απολυταρχιών είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά. Το κοινό πρόσημο είναι η παύση του φιλελευθερισμού.
Επιχείρημα τέταρτον:
Πολλά τα ελαττώματα του καπιταλισμού, αλλά η ελεύθερη οικονομία έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Την ελεύθερη επιλογή. Ένας φιλελεύθερος θέλει την παραγωγή να είναι σε ιδιωτικά χέρια διότι μπορεί να επιλέξει τι αγοράζει και βάση του ανταγωνισμού, για πόσο το αγοράζει. Κανένας δεν μας αναγκάζει να τρώμε McDonald’s, να φοράμε Calvin Klein ή να πίνουμε Coca Cola. Σε ένα φιλελεύθερο καθεστώς έχουμε κάθε δικαίωμα να παράγουμε μόνοι μας το φαγητό και τον ρουχισμό μας. Άμα η παραγωγή ανήκει στην εξουσία, τότε ουσιαστικά ένας ή λίγοι, επιβάλουν στους πολλούς τι θα τρώνε, τί θα πίνουν, πώς θα ντύνονται, κτλ. Ναι, πολλοί φωνάζουν ότι θέλουν κομουνισμό ή χούντα, αλλά τα λένε αυτά όσο τρώνε, πίνουν και ντύνονται όπως θέλουν...αλλά έτσι και έρθουν αυτά τα συστήματα, γίνονται πολύ «φιλελεύθεροι».
Ένας είναι ο εχθρός του απολυταρχισμού, και είναι αυτός που αυτοπροσδιορίζεται ως φίλιος προς την ελευθερία. Άμα κάποιος λέει ότι δεν είναι φιλελεύθερος, ή δεν ξέρει τι λέει η καλύτερα να τον αποφεύγετε διότι επιθυμεί την υποδούλωσή σας.
Άμα εσύ λες ότι δεν είσαι φιλελεύθερος, τί ακριβώς είσαι; Μήπως κάτι τρομακτικό;
Facebook: George Julius Perakis
