Προσπαθώ να θυμηθώ με ποιους ήταν στον εμφύλιο (τον προηγούμενο βρε, όχι τον τωρινό) κάτι δωσίλογοι, κάτι γερμανοτσολιάδες, κάτι τύποι που κυκλοφορούσαν με κουκούλα, κάτι μαυραγορίτες, όλοι αυτοί που έδρασαν για την τσέπη τη δική τους και των δισεγγόνων τους, σε βάρος των υπολοίπων που υπέφεραν. Α, ναι, καλέ. Με τους νικητές. Κι έτσι κανείς δεν μπορούσε να τους πειράξει.
Αυτά τα λουλούδια συνέχισαν να ζουν -ως παράσιτα πάντα- ανάμεσά μας, διατηρώντας σταθερές τις ηθικές τους αξίες, τις οποίες φρόντισαν να μεταδώσουν στους απογόνους τους. Σταθερά με τους νικητές. Πάντα με το εύκολο και το ανώδυνο.
Πέρασε ο καιρός κι ήρθανε χρόνια εύκολα. Θέσεις εργασίας δημιουργούνταν αβέρτα για να βολευτούνε όλοι αυτοί που στήριζαν τους νικητές. Όλοι αυτοί που φτιάξανε τους νικητές. Κι ο δανεικός παράς έτρεχε από τα μπατζάκια. Κι η αξία του ανώδυνου συνεχιζόταν ανώδυνα.
Έτσι ανώδυνα στήθηκε κι ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός. Όλα στο πιάτο. Με τον παρά σου γαμούσες την κυρά σου. Και την παράνομη γκόμενα, με τον ίδιο τρόπο. Κι ο ανώδυνος είχε προσθέσει αξίες στις αξίες του: Χλιδή, γκλαμουριά, μαστ, τρέντι, Μύκονος, διακοποδάνειο, εορτοδάνειο, γλεντοκοποδάνειο, δάνειο για φούσκωμα του βυζιού, δάνειο για επιμήκυνση του πέους.
Πέρασε πάλι ο καιρός. Μάλλον όχι. Γύρισε ο τροχός. Κι ήρθανε χρόνια δύσκολα και στο μεταξύ, κάποιοι δεν πρόλαβαν να πάρουν δάνειο για επιμήκυνση. Κι εκεί που φαντάζονταν για πουλί έναν αητό, ξέμειναν με το τσιροπούλι. Τσιροπούλι καχεκτικό και άφραγκο. Ξεπεσμός.
Οι αξίες άρχισαν σιγά σιγά να χάνονται. Κάποιος έφταιγε. Όχι αυτός που τις κουβαλούσε. Έπρεπε να βρει εξιλαστήρια θύματα. Πρώτα την έπεσαν στους αλλοδαπούς. Όσο περνούσε ο καιρός και έμεναν ατιμώρητοι, θεώρησαν ότι το αφεντικό εκτιμά την προσπάθειά τους (αφού τους έριχνε από κάνα κόκαλο κι ίσως να πλήρωνε κι εκείνη τη ρημάδα την επιμήκυνση) κι άρχισαν τα πεσίματα και σε άλλους.
Ο νέος εμφύλιος μάς χτυπούσε την πόρτα. Και όσο πιο δυνατά χτυπούσε, τόσο πιο ξεφωνημένα ξεμπροστιάζονταν οι νέοι δωσίλογοι και τόσο πιο απροκάλυπτα μας έδειχναν τους νέους μαυραγορίτες, πάνω στους οποίους είχαν κολλήσει, παπαριάζοντάς τους στο γλείψιμο. Γινόταν πια ξεκάθαρο ότι ο νεοναζισμός στην Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε τυχαία. Δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα αυτού του εξαμβλώματος που τόσα χρόνια το ονομάζουν παιδεία, δεν ήταν απλώς το δημιούργημα του σύγχρονου πολιτισμού μας. Αυτού του φρικιαστικού μπασταρδέματος που το σερβίρουν με αρχαιοελληνική γαρνιτούρα σε μορφή κιτσαριού, γιατί μόνο έτσι υπάρχει πιθανότητα να κελαηδήσουν τα τσιροπούλια τους.
Ο νεοναζισμός υπάρχει, ακόμη κι αν πάψει να χρησιμοποιεί το όνομα που όλοι γνωρίζουμε. Είναι δημιούργημα του υπάρχοντος συστήματος που είναι έτοιμο να τα κακαρώσει και προσπαθεί να παραμείνει ζωντανό. Χρειάζεται κάποιον γενναίο, αλλά πάνω απ’ όλα βλάκα, που θα μπει μπροστά για να το προστατεύσει με το ατσαλένιο του κορμί. Η σχέση του άρρωστου καπιταλισμού με το νεοναζισμό είναι η σχέση του μαφιόζου με τον μπράβο του.
Όμως ο μπράβος άρχισε να φαντάζεται πως είναι μια μονάδα εντατικής θεραπείας. Πρώτη φορά ένιωθε τόσο χρήσιμος. Το πήρε πολύ πατριωτικά. Η δουλειά του ήταν να προστατεύει κι όχι να επιτίθεται στον αντίπαλο. Το παράκανε. Πόσο βλάκας! Σιγά, βρε μάνα μου. Μην ξεκινάς τον εμφύλιο έτσι άγαρμπα. Θα μας πάρουν χαμπάρι.
Η (προσωρινή και πρόχειρη) λύση δόθηκε με την απόλυση του μπράβου. Φαντάζομαι θα πάρει και μια γενναία αποζημίωση και επίδομα από τον ΟΑΕΔ. Γιατί αυτοί που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι έχουμε να κάνουμε με εγκληματίες, με όλον αυτό τον δήθεν φανατικό αντιφασισμό τους, αυτή την οργή κι αυτή την ξεφωνημένη υποκρισία τους, είναι ικανοί να τους μετατρέψουν σε λαϊκούς ήρωες. Ίσως έτσι να τους φέρνουν πιο κοντά στην επιμήκυνση.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα όπου η αριστερά είναι η μόνη ελπίδα για να απαλλαγούμε κι από τα δύο καρκινώματα. Όμως αυτός ο χώρος, πάνω που ελπίζαμε να ξεπεράσει τα υπαρξιακά του και να ασχοληθεί με την ουσία των προβλημάτων που μαστίζουν την κοινωνία, άρχισε να μπαίνει τόσο βαθιά μέσα στη σαπίλα που μας οδήγησε ως εδώ, που φοβάμαι πως ό,τι καλό έχει, θα το χάσει.
Είναι σαν τον ιδιοκτήτη της κότας με τα χρυσά αυγά. Στο τέλος την έσφαξε για να τα πάρει όλα, αυγά δε βρήκε, έχασε και την κότα. Στο μεταξύ, τα άλλα χρυσά αυγά, σύντομα θα βρούνε τρόπο για να ξεσαλώσουν και πάλι. Αναμένονται όργια στο πάρτι για τη γιορτή της επιμήκυνσης.
