Δεν έχεις παρά να γαμήσεις ένα σεβαστό αριθμό γυναικών,

ωραίων γυναικών

και να γράψεις κάμποσα, υποφερτά ερωτικά ποιήματα.

...Όταν γέρνω απάνω σου, σαν να εξατμίζεται ένα κομμάτι από το σώμα Σου και μπαίνει μέσα στο σώμα μου – και μεταλαβαίνω. Και μεθούν οι σκέψεις μου και μιλούν δυνατά οι πλειό απόκρυφες επιθυμίες μου... Γέρνω απάνω σου και βλέπω κόσμους άφθαστους και κόσμους περασμένους – που όσο γερνούν και φεύγουνε τόσο και λαχταριούνται...

Όλοι οι πολιτισμοί του κόσμου, στις θυμοσοφίες και τα λογοτεχνικά τους έργα, έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Αυτός ο παρανομαστής, απαντάται σε ηρωικά έπη και ιστορίες αγάπης. Σε κοινωνικές παραβολές, συμβουλές και διδακτικές αλληγορίες και δεν είναι άλλος από την προσπάθεια όλων να ελέγξουν τη μοίρα.

Ο Μαρσέλ Προυστ θα πει: «Χάρη στην τέχνη, αντί να βλέπουμε αποκλειστικά έναν και μόνο κόσμο, τον δικό μας, τον βλέπουμε να πολλαπλασιάζεται, και, όσο εμφανίζονται πρωτότυποι καλλιτέχνες, τόσο μας προσφέρουν κόσμους που είναι περισσότερο διαφορετικοί μεταξύ τους από τους κόσμους που περιστρέφονται στο άπειρο».

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.

Φόβος και αγωνία είχαν κυριέψει την ψυχή μου.

Φόβος της ανέσπερης ζωής.

Αγωνία του μάταιου θανάτου...

Επιστολές του Γκουστάβ Φλομπέρ προς την Λουιζ Κολέτ. Διαλέγω αυτές τις επιστολές, γιατί είναι οι μοναδικές, από αυτές που ανθολογούνται φυσικά, οι οποίες αποπνέουν έναν ακράτητο αισθησιασμό, μια σεξουαλική ορμή που θέλοντας να εκφραστεί, δυσανασχετεί μες την φυλακή των λέξεων, μην έχοντας όμως άλλη διέξοδο, ξεχύνεται ανάμεσα στις γραμμές των επιστολών προσπαθώντας, εις μάτην, να καταλαγιάσει την γενετήσια ορμή του γράφοντος.

Mια τελεία δε σημαίνει πάντα ένα τέλος. Μπορεί να σημαίνει και μια αρχή... Mια πρωτότυπη και ευρηματική ιστορία για το ταλέντο και τις ικανότητες που κρύβει μέσα του ο καθένας μας.

«Φοβάμαι να αγαπήσω, να εμπιστευτώ, να αφεθώ, να μοιραστώ, να πλησιάσω, να έρθω κοντά, να νιώσω, να..., να..., να... φοβάμαι να ζήσω».

Κι ενώ ως ενός ορισμένου σημείου ο ρόλος του φόβου είναι χρήσιμος και προστατευτικός (αλίμονο αν αγαπούσαμε, εμπιστευόμασταν και αφηνόμασταν αδιακρίτως σε όποιον γνωρίζαμε χωρίς να υπάρξει προηγουμένως το απαραίτητο φιλτράρισμα), όταν ξεπερνάει το σημείο αυτό, τότε εύκολα μετατρέπεται από προστασία σε εμπόδιο.

«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ' ένα πολύ γόνιμο παράπονο...

– Δε μου αρέσει όταν με χαστουκίζει η μητέρα μου.

– Τι αισθάνεσαι όταν σε χτυπά η μητέρα σου;

– Πονάω, κοκκινίζει το μάγουλό μου και θυμώνω.

«Πονάει στα αλήθεια;»

Ναι! Σύμφωνα με το Άρθρο 12 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ, τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν τις απόψεις τους σε θέματα που τα αφορούν και αυτές πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Τα παιδιά έχουν αρχίσει να μας λένε πόσο πολύ τα πονάει η σωματική τιμωρία.