Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

«Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι πιο στοργικοί και επιεικείς απ' ό,τι οι δυστυχισμένοι. Από τη στιγμή που θα συμπεράνουμε ότι η βασική φύση της ανθρωπότητας είναι περισσότερο συμπονετική παρά επιθετική, η σχέση μας με τον γύρω κόσμο αλλάζει αμέσως. Όταν βλέπουμε τους άλλους ως βασικά συμπονετικούς αντί για εχθρικούς και εγωιστές, αυτό μας βοηθάει να χαλαρώσουμε, να εμπιστευτούμε, να ζήσουμε με άνεση. Μας κάνει πιο ευτυχισμένους».

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω

"― Είμαι ένας δειλός, είπε.

Μη με διακόπτεις, έχω ανάγκη από την ειλικρίνεια εκείνη που δεν ξέρει από αισθηματολογίες, τύπους. Τη γοργή και ψυχρή ειλικρίνεια. Παράτησα τη Νίνα (εδώ, στ' όνομα που είχε να το προφέρει τόσα χρόνια, η φωνή του βράχνιασε) από καθαρή δειλία, μιαν επαίσχυντη λιποταξία απέναντι στη ζωή.

Δεν ήσαν τρελοί οι μελαγχολικοί
Ήσαν κατακτημένοι αφομοιωμένοι αποκλεισμένοι
Απ' τη μουντή μάζα
Των πρακτικών τεράτων

Η ιστορία του αγοριού που εξαναγκάστηκε να μεγαλώσει ως κορίτσι... Το 1966, η Janet Reimer γέννησε δύο δίδυμα υγιή αγοράκια, αλλά η ευτυχία της κράτησε για πολύ λίγο. Ενώ ο Bruce και ο Brian ήταν ακόμα βρέφη παρουσίασαν δυσκολίες στην ούρηση. Οι γιατροί συνέστησαν στους γονείς να κάνουν και στα δυο αγοράκια περιτομή, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα.

Οι διασυνδέσεις του εγκεφάλου τους εξειδικεύονται στην ανίχνευση κάθε υποτιθέμενης αρνητικής λεπτομέρειας στο σώμα και αγνοούν τη συνολική εικόνα. Τα οπτικά νεύρα δίνουν μεγενθυμένες πληροφορίες σχετικά με τις ελάχιστες ανωμαλίες και δεν διακρίνουν εύκολα τη σωστή συμμετρία.

Όλοι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας αρνητικούς ανθρώπους. Κάποιοι άνθρωποι όμως δεν είναι απλώς αρνητικοί, είναι τοξικοί και μας σαμποτάρουν την αυτοπεποίθηση, μας ρουφούν την ενέργεια, μας προδίδουν, δημιουργούν αρνητική ατμόσφαιρα και άσχημες ψυχολογικές συνθήκες...

«Τι να κάνω;», με ρωτάει.

Τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου γυαλίζουν. Σφίγγει τα μπράτσα της πολυθρόνας για να μη βάλει τα κλάματα.

«Τι να κάνω;»

Να γελάς πολύ και συχνά.

Να αξίζεις τον σεβασμό των ευφυών ανθρώπων και την αγάπη των παιδιών.

Να κερδίζεις την επιδοκιμασία των τίμιων κριτών και να υπομένεις την προδοσία των ψεύτικων φίλων να εκτιμάς την ομορφιά.

Σαν να έχεις μία θηλιά στο λαιμό σου και καθώς περνάει ο καιρός να σφίγγει όλο και περισσότερο. Όταν φτάνεις στο σημείο να μην μπορείς να ανασάνεις, γιατί δεν την κόβεις; Γιατί, ενώ έχεις την επιλογή να αναπνεύσεις ελεύθερα μετά από καιρό, το αφήνεις να σε πνίγει;

Λέγεται πως ο Πυγμαλίων είχε τόσο πολύ ερωτευτεί την ιδανική γυναίκα που σμίλεψε σε ελεφαντοστό, τόσο..., που δεν κοιτούσε πια καμία αληθινή γυναίκα... Καμία δεν συγκρινόταν μαζί της, είχε πλάσει το ιδανικό του.