Όλοι λένε σ' αγαπώ. Και εγώ επιστρέφω σπίτι εξαντλημένη. Όχι, δεν είναι η εξάντληση στο σώμα. Ποτέ δεν είναι. Το σώμα τη βρίσκει πάντα την άκρη. Αν εξαντληθεί και χρειάζεται ξεκούραση, αρρωσταίνει για να το ξεκουράσεις με το ζόρι.

Αν σου λείψει η φροντίδα πολύ, αρρωσταίνει και πάλι για να σε φροντίσει κάποιος. Το σώμα πάντα τη βρίσκει την άκρη του.

Άραγε τι μας ωθεί να διαβάζουμε λογοτεχνία; Τι απολαμβάνουμε; Ποια είναι η φύση της ευχαρίστησης, για τον αναγνώστη;

Σε ένα μυθιστόρημα, είτε είναι ιστορικό, είτε ψυχολογικό, είτε κοινωνικό, το «εγώ» του αναγνώστη ταυτίζεται με τα «εγώ» των ηρώων του λογοτεχνήματος καθώς αυτά αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και μεταξύ τους.

Όταν δεν είσαι καλά, τι κάνεις;

Ακούω μουσική, τρέχω σε συναυλίες και σε μουσικές σκηνές, διαβάζω λογοτεχνία (πεζά, ποιήματα, φιλοσοφία), χειροτεχνώ φτιάχνοντας ευχετήριες κάρτες, πηγαίνω σε εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής, βλέπω παραστάσεις θεατρικές και ταινίες στο σπίτι ή στο σινεμά.

Από έναν έρωτα μπορείς να ξεφύγεις πιο εύκολα. Από τον οίκτο όχι.

Ο κίνδυνος της συμπόνιας, της συμπόνιας με την έννοια του ρυπαρού οίκτου και όχι της φιλαλληλίας που εξευγενίζει τη ζωή, είναι εξουθενωτικός, ευνουχιστικός, παραμορφωτικός.

Η αποκαλούμενη ‘γιαγιά της οικογενειακής θεραπείας’, η Virginia Satir δημιούργησε αυτή την απολαυστική ‘Διακήρυξη για την Εκτίμηση του Εαυτού’.

Είμαι εγώ.

Σ’ όλο τον κόσμο δεν υπάρχει κανένας άλλος ακριβώς σαν κι εμένα.

Πόσο εύκολο είναι να βιώνουμε επώδυνα συναισθήματα; Η θλίψη, οι ενοχές, ο φόβος, η ντροπή, ο θυμός, η ζήλεια μας φέρνουν συχνά σε δύσκολη θέση όχι μόνο απέναντι στους άλλους, αλλά και απέναντι στον εαυτό μας. Πόσο εύκολο είναι να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε αυτά τα συναισθήματα;

Ο πόθος, λοιπόν και το χειρότερο: η ανάγκη. Κι από την άλλη μέρα είδα την πόρτα της ζωής ν'ανοίγει και να με τραβάει πάλι μέσα...

...Φεύγοντας τα πήρες όλα μαζί σου και μ'άφησες πίσω μ'αυτή που δεν ήμουνα σαν αποφόρι.

Θα'πρεπε να ξαναμάθω τη ζωή. Να ξαναμάθω το θάνατο. Τη μουσική.

Οι δημοτικές αρχές του Όσλο αποφάσισαν την απαγόρευση των αυτοκινήτων από το κέντρο της πόλης έως το 2019, σηματοδοτώντας την πρώτη ολοκληρωμένη και μόνιμη τέτοια απαγόρευση για μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

Ο Νίκος Εγγονόπουλος ήταν Έλληνας ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του '30, ενώ αποτέλεσε και έναν από τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα.

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι περί λογοκρισίας... Το 1985 η δανειστική βιβλιοθήκη του Nijmegen, μιας ολλανδικής κοινότητας στα σύνορα με τη Γερμανία, αποφάσισε να αποσύρει το βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόφσκι «Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας» από τα ράφια της, μετά από οργισμένο γράμμα αναγνώστη.

Κανένα συνεκτικό ηθικό σύστημα δεν θεωρεί ότι οι αλλοδαποί είναι λιγότερο άξιοι δικαιωμάτων απ’ ότι οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή.

Για να παραφράσουμε τον Ρουσώ, ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και παντού είναι φυλακισμένος. Συρματοπλέγματα, τείχη από μπετόν και οπλισμένοι φύλακες φυλακίζουν ανθρώπους μέσα στο έθνος-κράτος όπου έχουν γεννηθεί.

«Είμαστε αριστεροί και γαμιστεροί» ήταν ένα από τα εμφατικά συνθήματα των «Αριστερών Συσπειρώσεων» που θυμάμαι, σε τοίχο σχολής του Αριστοτελείου στα μέσα της δεκαετίας του '80. Πέραν της εμφανούς σαρκικής αναφοράς, το σύνθημα αντανακλούσε την πεποίθηση της ξεχωριστής ορμικής ενάργειας της αριστεράς, η οποία ήταν αναμφισβήτητη στο χώρο των ιδεών, του κοινωνικού προβληματισμού, αλλά και της ευρύτερης πνευματικής παραγωγής.