Δέ θυμάμαι άν φεύγοντας μου έδωσες
το σεσημασμένο φιλί.

Αν ο καιρός που περνά φθείρει τον ενθουσιασμό, σ αντάλλαγμα σου προσφέρει ζεστασιά κι ανθρώπινη έγνοια, κι είναι φορές που τίποτα δεν συγκρίνεται μ αυτά τα τελευταία.

Είναι οι λεπτομέρειες που δένουν ένα ζευγάρι που θέλει να δεθεί.

Η επιθυμία να μας καταλαβαίνουν είναι από τις πιο επιτακτικές και αβασάνιστες επιθυμίες μας.

Έρχονται κάποιες στιγμές που κάνουμε τον απολογισμό μας. Ο απολογισμός δεν έχει μια μορφή. Μπορούμε να κάνουμε τον συναισθηματικό απολογισμό μας, τον οικονομικό, τον οικογενειακό· εξαρτάται κάθε φορά, έχει πολλές όψεις.

«Όποιος λέει πως έχουμε μόνο μια ζωή, μάλλον δεν έχει διαβάσει βιβλία», λέει μια γνωστή παροιμία, και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τους δέκα τρόπους που τα βιβλία μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.

Πως θεραπεύουμε λοιπόν ένα φανατικό; Η εξαπόλυση κυνηγητού εναντίον μιας ομάδας φανατικών στα βουνά του Αφγανιστάν είναι ένας τρόπος. Η καταπολέμηση του φανατισμού όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Φοβάμαι ότι δεν έχω κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρω σχετικά με τη σύλληψη των φανατικών στα βουνά, έχω ωστόσο μερικές σκέψεις σχετικά με τη φύση του φανατισμού και με τα μέσα, αν όχι της θεραπείας του, τουλάχιστον του περιορισμού του.

Σήμερα, οι δυτικές χώρες (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και οι σύμμαχοί τους) βρίσκονται σε πόλεμο με μια εξτρεμιστική ομάδα που προέρχεται από τη Συρία και το Ιράκ και αυτοαποκαλείται «ISIS» (Islamic State in Iraq and Syria). Η ομάδα αυτή ανακήρυξε την ίδρυση ενός χαλιφάτου τον Ιούνιο του 2014 και έκτοτε επιδιώκει να επεκτείνει το έδαφός της.

Τα παιδιά είναι σαν τα σφουγγάρια, απορροφούν συνεχώς πληροφορίες από το περιβάλλον τους και αναπτύσσουν ένα εσωτερικό σύστημα προσαρμογής.

Σε κάθε στάδιο ανάπτυξης, από την πρώτη μέρα ζωής μας μέχρι και την ολοκλήρωση της παιδικής μας ηλικίας, δημιουργούμε σαν ένα είδος πυλώνων για το εσωτερικό μας σπίτι-εαυτός. Εκείνη την περίοδο κτίζουμε και τους τοίχους που περιτριγυρίζουν το εσωτερικό οικοδόμημα, δηλ. τον τρόπο που ανταποκρινόμαστε στο περιβάλλον μας.

Πόσο μας αρέσει να βρίσκουμε τη λειτουργία των πραγμάτων… Τον μηχανισμό πίσω από το κάθε τι. Να κατανοούμε τι είναι αυτό που κάνει το ρολόι να χτυπά ή από πού προήλθε κάτι που μας εκπλήσσει. Μας γοητεύουν οι αρχές και τα ξεκινήματα καθώς νιώθουμε ότι αν μάθουμε την προέλευση από κάτι τότε θα το καταλάβουμε πλήρως. Σαν να λαμβάνουμε μέρος σε μία αρχέγονη αναζήτηση για την απάντηση στο πως ξεκίνησαν όλα.

Μια μέρα κατάλαβα ότι είχα γίνει σκηνοθέτης. Νομίζω ότι μπορώ να θυμηθώ ποια ακριβώς στιγμή συνέβη.

Ήταν η πρώτη μέρα του γυρίσματος του "Λευκού Σεΐχη". Είναι αλήθεια όλ' αυτά, αλλά κάθε φορά που τα λέω όλοι με κοιτάζουν σαν να τους ξεφουρνίζω φαντασιοπληξίες.

Διαμαρτύρομαι...

Για τον θεό που δεν υπάρχει.

Διαμαρτύρομαι...

Για τον θεό που υπάρχει και είναι διεστραμμένος.

Κανείς δεν είναι πλούσιος αν είναι άκληρος και καμία δεν είναι ωραία όταν είναι ανόητη και κανένας δεν είναι χαρούμενος όταν είναι κακός.

Να ζεις με πλήθουσα γύρω σου τη σιωπή και τα λόγια σου, όταν χρειάζουνται, να πέφτουν μετρημένα σαν τις καμπάνες της Μεγάλης Παρασκευής...

Αν γεννηθείς σε τούτο τον τόπο, υπάρχει στο πετσί σου το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθείς και να πατήσεις πόδι, εάν το αντέχει το στομάχι σου.

Διότι, εντάξει, τη χώρα σου την αγαπάς. Αυτόν τον τόπο έμαθες, αυτόν εμπιστεύεσαι. Από θρησκεία έμαθες να κάνεις σταυρούς με το δεξί χέρι και να περνάς της εκκλησιάς την πόρτα κάθε Ανάσταση, έτσι για να πεις πως πήγες. Με τη φαμίλια έβαλες τα δυνατά σου πολλές φορές να αντέξεις τα απάλευτα μέχρι να μη χρειάζεται να τους ακούς.