Αχ, αυτές οι ευτυχισμένες μέρες της παιδικής ηλικίας που δε θα ξαναγυρίσουν πια! Πώς είναι δυνατό να μην αγαπήσει κανείς και να μη φυλάξει τρυφερά στη μνήμη του τέτοιες χαρούμενες εποχές; Αυτές οι μνήμες δροσίζουν και εξυψώνουν την ψυχή και είναι η πηγή της μεγαλύτερής μου απόλαυσης.

Με πρόφαση την οικονομική κρίση, βρήκαμε ευκαιρία να εξουθενωθούμε ηθικά, συναισθηματικά, προσωπικά και διαπροσωπικά. Με πρόσχημα και μόνιμη δικαιολογία την οικονομική δυσπραγία, βρήκαμε έδαφος να απλώσουμε με μεγάλη ελευθερία όλα τα μίζερα, μουντά συναισθήματά μας.

Τι θα φοράς συνεννόηση να σε γνωρίσω» λέει η Κική Δημουλά στον «Ήχο Απομακρύνσεων», τινάζοντας μια χορδή μέσα μας. Αρχικά σε πιάνει απροετοίμαστο αλλά στο τέλος δεν έχεις παρά να πεις «Μα, ναι, αυτό είναι, ένα ραντεβού στα τυφλά». Ίσως γιατί με έναν άγνωστο είμαστε περισσότερο διερευνητικοί στα συμπεράσματά μας απέναντί του.

«Μην εξαρτάστε από κανέναν. Εγώ ή κάποιος άλλος μπορεί να σας πούμε ότι υπάρχει μια κατάσταση πέρα από το χρόνο, αλλά τι αξία έχει αυτό για σας;

Όταν πεινάς θέλεις να φας και δεν χορταίνεις με τα λόγια.

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι ιδιοφυΐες γεννιούνται. Τίποτα δεν είναι πιο λάθος από μια τέτοια άποψη. Μπορεί κάποιος άνθρωπος να γεννηθεί με κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο ή προτέρημα, όμως σχεδόν σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό αρκετό για να φτάσει κανείς ψηλά στη ζωή και να θεωρηθεί ιδιοφυΐα. Μάλιστα πολλές φορές αυτά τα άτομα έχουν φοβερές δυσκολίες προσαρμογής. Κάτι τέτοιο χρειάζεται πολλά περισσότερα ταλέντα και δουλειά.

Και, γενικώς, η μουσική είναι τρομερό πράγμα. Τι είναι; Δεν καταλαβαίνω, τι είναι η μουσική; Τι κάνει; Και γιατί το κάνει αυτό που κάνει;

Λένε ότι η μουσική επενεργεί με τρόπο που εξυψώνει την ψυχή.

"Μην βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μην σε ακολουθήσω,
μην βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μην σε οδηγήσω,
βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου."
Αλμπέρ Καμύ

Όσα κι αν έχεις μάθει για τον έρωτα και πώς να αγαπάς, η σοφία σου μπορεί να καταφθάσει – όπως ο Μεσσίας του Κάφκα – μόνο μια μέρα μετά τον ερχομό του.

Όσο ζει, ο έρωτας ισορροπεί στο χείλος της ήττας. Όσο προχωρά, διαγράφει το παρελθόν του∙ δεν αφήνει πίσω του οχυρά χαρακώματα στα οποία θα μπορούσε να ανατρέξει ψάχνοντας για καταφύγιο σε δύσκολες στιγμές.

Αν με διαβάζεις καιρό, θα έχεις καταλάβει πως πέρα από τις περιγραφές των ταξιδιών μου, μου αρέσει να γράφω και τις σκέψεις μου και να τις παραθέτω στο blog , χωρίς φίλτρα. Και αυτό εδώ το post ανήκει σε αυτή την κατηγορία, στις… άφιλτρες σκέψεις.

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις

δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.

« Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα.

Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις.

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας. Γονάτισες, δε μπορείς άλλο να τρέχεις. Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.