«Θα σου πω μια ιστορία. Δεν θα σου διηγηθώ πώς έγιναν τα πράγματα. Θα σου διηγηθώ πώς θυμάμαι ότι έγιναν τα πράγματα». Έτσι θα έπρεπε να ξεκινάει κάθε διήγηση που θέλει να σέβεται τον εαυτό της.

Η ζωή του καθενός είναι γεμάτη από ψευδαισθήσεις, ίσως επειδή η αλήθεια συχνά μας φαίνεται αβάσταχτη. Κι όμως, η αλήθεια είναι τόσο αναγκαία, που η άγνοιά της έχει υψηλό κόστος, το οποίο μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή σοβαρών ασθενειών.

Τουλάχιστον 400 δημοσιευμένες επιστημονικές εργασίες αποδεικνύουν το παλαιό ρητό ότι «η μουσική θεραπεύει». Τα νευροχημικά οφέλη της μουσικής βελτιώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα, μειώνουν τα επίπεδα του άγχους και βοηθούν στη βελτίωση της διάθεσης με τρόπους που τα φάρμακα είναι δύσκολο να ανταγωνιστούν.

Με [...] πιο γενικό τρόπο, ο ενεργητικός χαρακτήρας της αγάπης μπορεί να καθοριστεί αν πούμε ότι αγάπη πρωταρχικά σημαίνει δόσιμο και όχι απολαβή.

Τι σημαίνει όμως δόσιμο; Όσο κι αν φαίνεται απλή η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, ωστόσο είναι γεμάτη από αμφισβητήσεις και περιπλοκές.

Ανάμεσα σε ένα παιδί 15 χρονών με μολότοφ κι έναν 30άρη αστυνομικό με πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού.

Τον Ιανουάριο του 1990 ήμαστε καλεσμένοι κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δημήτρη Χορν, στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. Παρόντες άλλοι δέκα φίλοι του, προερχόμενοι κυρίως από καλλιτεχνικούς χώρους.

Ο καλύτερος τρόπος να κάνουμε το παιδί μας έναν ευτυχισμένο ενήλικα είναι να είμαστε εμείς ευτυχισμένοι ενήλικες. Γιατί αυτό που τα παιδιά μας κατανοούν ως «φυσιολογικό» είναι ό,τι βλέπουν τους γονείς τους να κάνουν.

Πριν μερικά χρόνια βρέθηκα να παρακολουθώ μια ταινία σε κινηματογράφο, έχοντας πάει μόνη. Είχε αρκετό κόσμο και περίμενα ότι θα χανόμουν μέσα στο πλήθος. Αλλά με το που μπήκα στην αίθουσα ένιωσα πως όλοι με κοίταζαν κάπως περίεργα. Ακόμα και ο υπάλληλος στο ταμείο. Όλοι ήταν με την παρέα τους και εγώ έψαχνα τριγύρω μήπως κάποιος ακόμα είχε την ίδια φαεινή ιδέα με εμένα να έρθει μόνος του στην προβολή.

Όλοι λένε σ' αγαπώ. Και εγώ επιστρέφω σπίτι εξαντλημένη. Όχι, δεν είναι η εξάντληση στο σώμα. Ποτέ δεν είναι. Το σώμα τη βρίσκει πάντα την άκρη. Αν εξαντληθεί και χρειάζεται ξεκούραση, αρρωσταίνει για να το ξεκουράσεις με το ζόρι.

Αν σου λείψει η φροντίδα πολύ, αρρωσταίνει και πάλι για να σε φροντίσει κάποιος. Το σώμα πάντα τη βρίσκει την άκρη του.

Άραγε τι μας ωθεί να διαβάζουμε λογοτεχνία; Τι απολαμβάνουμε; Ποια είναι η φύση της ευχαρίστησης, για τον αναγνώστη;

Σε ένα μυθιστόρημα, είτε είναι ιστορικό, είτε ψυχολογικό, είτε κοινωνικό, το «εγώ» του αναγνώστη ταυτίζεται με τα «εγώ» των ηρώων του λογοτεχνήματος καθώς αυτά αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και μεταξύ τους.

Όταν δεν είσαι καλά, τι κάνεις;

Ακούω μουσική, τρέχω σε συναυλίες και σε μουσικές σκηνές, διαβάζω λογοτεχνία (πεζά, ποιήματα, φιλοσοφία), χειροτεχνώ φτιάχνοντας ευχετήριες κάρτες, πηγαίνω σε εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής, βλέπω παραστάσεις θεατρικές και ταινίες στο σπίτι ή στο σινεμά.

Από έναν έρωτα μπορείς να ξεφύγεις πιο εύκολα. Από τον οίκτο όχι.

Ο κίνδυνος της συμπόνιας, της συμπόνιας με την έννοια του ρυπαρού οίκτου και όχι της φιλαλληλίας που εξευγενίζει τη ζωή, είναι εξουθενωτικός, ευνουχιστικός, παραμορφωτικός.

Η αποκαλούμενη ‘γιαγιά της οικογενειακής θεραπείας’, η Virginia Satir δημιούργησε αυτή την απολαυστική ‘Διακήρυξη για την Εκτίμηση του Εαυτού’.

Είμαι εγώ.

Σ’ όλο τον κόσμο δεν υπάρχει κανένας άλλος ακριβώς σαν κι εμένα.