«Όταν ένας άνδρας καθίσει παρέα μ' ένα χαριτωμένο κορίτσι για μια ώρα, θα του φανεί ότι έχει περάσει ένα λεπτό. Όμως, ασ' τον να καθίσει πάνω σε μια καυτή λαμαρίνα για ένα λεπτό και θα του φανεί παραπάνω από μια ώρα.

Αυτή είναι η σχετικότητα»...

Από το τρίτο μέρος του Ζαρατούστρα (ελληνισμένο από το Δ. Λιαντίνη)

Το τραγούδι του άλλου χορού

1. «Τώρα στο τέλος σε κύτταξα στα μάτια ζωή: και είδα να γυαλίζει χρυσάφι στα νυχτερινά σου μάτια –μπροστά σε τόση ηδονή ανίκητη εστάθη η καρδιά μου:

Βάρκα χρυσή να λάμπει είδα στης νύχτας τα νερά, μια χρυσή βάρκα που πετάριζε, που βούλιαζε και μεθούσε και πάλι μούγνεφε!

Ο Ζαρατούστρα γύρισε πάλι πίσω στο βουνό και στη μοναξιά της σπηλιάς του και αποτραβήχτηκε από τους ανθρώπους: περιμένοντας, σα σπορέας, που έχει ρίξει το σπόρο του.

Μα η ψυχή του γιόμισε από ανυπομονησία και επιθυμία γι' αυτούς που αγαπούσε: γιατί είχε να τους δώσει. Πολλά ακόμη.

Με την άνοδο των ηλεκτρονικών βιβλίων και την τεχνολογία να εξελίσσεται διαρκώς πολλοί είναι εκείνοι που έχουν πεθυμήσει τα κλασσικά τυπωμένα βιβλία. Αυτά τα δερματόδετα με την σκληρή πλάτη που τα ανοίγεις και μπορείς να μυρίσεις το χαρτί από το τυπογραφείο, που τα κρατάς και με τα δύο χέρια, που γυρνάς τις σελίδες και τσαλακώνεις την άκρη για να θυμάσαι που είχες μείνει.

Λένε ότι όποιος γνωρίζει την αγάπη είναι καταδικασμένος να γνωρίσει και τη θλίψη. Αυτό, από μόνο του, καθιστά την αγάπη τραγική φιγούρα όμως, ευθύνεται εκείνη για την ενδεχόμενη θλίψη; Καλό θα ήταν, πριν μιλήσουμε για τη θλίψη, να ξεκινήσουμε ορίζοντας την αγάπη όπως ακριβώς είναι... Ακραιφνής. Καθαρή, δηλαδή, από κάθε συναίσθημα αφού η αγάπη δεν είναι συναίσθημα αλλά πράξη.

Τώρα θα έτρεχα ως το πλησιέστερο βουνό τσιρίζοντας σαν κόμικ για να ηρεμήσω, αλλά η πραγματικότητα μου δεν το επιτρέπει. Κι έτσι, τι μου μένει φιόγκε μου; Να χώσω, να θυμώσω, να αντιδράσω, γιατί αλλιώς, θα αρχίσω και το πλέξιμο, προκειμένου να μην σε σκοτώσω.

Σχολείο. Ένας θεσμός καθιερωμένος από τον πολιτισμένο άνθρωπο με στόχο την εκπαίδευση των μελών του είδους του. Εξ ορισμού, καθοδηγητής στην πνευματική πορεία του ατόμου με στόχο την σύνταξη όπως και την επιβίωσή του μέσα στην κοινωνία. Αποβλέπει στην ανάδειξη των δεξιοτήτων και των ιδεών του με κάθε θεμιτό μέσο.

Όταν κάποιος γονέας ερχόμενος στο λύκειο για να μάθει για την εκπαιδευτική πορεία του παιδιού του αιτιολογεί την έλλειψη θάρρους του παιδιού του – και τη μη ενεργή συμμετοχή του στο μάθημα – στη ντροπαλότητά του, τότε εμφανίζεσαι λίγο – πολύ διχασμένος. Να εξάρεις αυτή τη ντροπαλότητα ή να την εξορκίσεις;

Η παιδική ηλικία – τι ήταν στ' αλήθεια; Τι ήταν η παιδική ηλικία; Πως αλλιώς να ρωτήσει να μάθει κανείς γι' αυτήν χωρίς να κάνει τούτη την αμήχανη ερώτηση – τι ήταν – εκείνη η φλόγα, η έκπληξη, η αδιάλειπτη αίσθηση πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, εκείνη η γλυκιά, η βαθιά, η ακτινοβολούσα αίσθηση των δακρύων που σου πλημμυρίζαν τα μάτια; Τι ήταν;

Ο ποιητής μπορεί να διακινδυνέψει τα πάντα για να κατακτήσει την απόλυτη μοναξιά, που είναι απαραίτητη για να πραγματοποιήσει το ποιητικό του έργο—να το αποσπάσει από το κενό για να του δώσει ζωή.

Ένας έφηβος, για χιλιοστή φορά, κατηγορεί τους γονείς του, όλο ένταση, λέγοντάς τους «Δεν με καταλαβαίνετε!».

Οι γονείς προσπαθούν απεγνωσμένα να τον καταλάβουν, να τον πείσουν ότι τον κατάλαβαν, να κάνουν σαν να τον καταλαβαίνουν, να δείχνουν ότι έχουν καταλάβει....

Είναι πολύ όμορφο να βλέπουμε τα λουλούδια ροζ. Να σηκώνουμε το κεφάλι μας στον ουρανό και να βλέπουμε τα σύννεφα σε σχήμα καρδιάς. Να διαβάζουμε ένα παραμύθι και να ονειρευόμαστε το δικό μας πρίγκιπα. Να ακούμε ένα τραγούδι και να φανταζόμαστε πώς θα είναι να το αφιερώνουμε σε κάποιον.