Να μεταφέρουν εμπορεύματα από την Μελίγια στο μαροκινό έδαφος, κουβαλώντας τα στην πλάτη τους. Τα εμπορεύματα αυτά είναι συσκευασμένα σε μπόγους (ρούχα από δεύτερο χέρι, κατσαρολικά, υφάσματα), στερεωμένους με σχοινιά και κολλητική ταινία, και μπορούν να περάσουν από τα ισπανομαροκινά-σύνορα μόνο με τη μορφή χειραποσκευών. Αν μεταφερθούν με αυτοκίνητο, θα πρέπει να καταβληθεί δασμός.
Παραδοσιακά, η δουλειά του μουλαριού είναι γυναικεία όμως τα τελευταία χρόνια, λόγω της ανεργίας, νεαροί Μαροκινοί πηγαίνουν κι αυτοί στη Μελίγια στερώντας τις συμπατριώτισσές τους από το μοναδικό μέσο επιβίωσης.
Οι γυναίκες αυτές, οι porteadoras, όπως τις αποκαλούν οι ντόπιοι, κατοικούν στη γειτονική επαρχία Ναδόρ του Μαρόκου και δεν έχουν άδεια παραμονής στην παραλιακή αυτή πόλη, μπορούν όμως να μπαινοβγαίνουν από τα σύνορα μεταφέροντας ό,τι μπορεί η πλάτη τους ν' αντέξει.
Οι μπόγοι ζυγίζουν 60-80 κιλά, η αμοιβή για κάθε κούρσα είναι 3 ευρώ και, στην καλύτερη περίπτωση, μια porteadora μπορεί να κάνει τρία δρομολόγια την ημέρα (τα σύνορα κλείνουν το μεσημέρι). Η αυτόνομη κοινότητα Μελίγια (ίσως το αρχαίο Ρουσάδειρον, η Μλίλια των Μαυριτανών) είναι σημείο εξόδου μεταναστών (όπως και η Θέουτα, απέναντι από το Γιβραλτάρ) ενώ και τα δύο αυτά ισπανικά εδάφη περιβάλλονται από φράχτη ύψους 6 μ.
Οι φωτογραφίες στην ιστοσελίδα του BBC, όπου σήμερα δημοσιεύεται το σχετικό ρεπορτάζ, προκαλούν ντροπή και δέος. Στον πολιτισμένο ευρωπαϊκό κόσμο μας, γυναίκες εκτελούν έργο μουλαριού για να επιβιώσουν. Προχωρούν διπλωμένες στα δύο, με το πρόσωπό τους σχεδόν ν’ αγγίζει τη γη και το στόμα σαν έτοιμο να γεμίσει χώμα. Κάποιες γυναίκες κάνουν αυτή τη δουλειά εδώ και 20 χρόνια ή και παραπάνω. Ακόμα και έγκυες και ανάπηρες προσπαθούν να βρουν κάποιο μπόγο να μεταφέρουν. Συχνά πέφτουν και τσακίζονται, τραυματίζονται, σπάνε το πόδι τους, σακατεύουν την πλάτη τους.
Είναι αυτονόητο ότι κάποιοι κερδίζουν απ’ αυτή την πρωτόγονη μορφή μαύρης οικονομίας: έμποροι ένθεν και ένθεν των συνόρων.
Και όμως, αυτή η ταπεινωτική, η εξουθενωτική εργασία είναι ο μοναδικός πόρος ζωής για εκατοντάδες οικογένειες. Η φτώχεια, η κτηνώδης πραγματικότητα είναι η αιτία που σπρώχνει δεκάδες χιλιάδες, ίσως και εκατοντάδες νέους και γυναίκες του Μαρόκου να μεταναστεύσουν στην ηπειρωτική Ευρώπη, ενδεχομένως και να θαλασσοπνιγούν στη Μεσόγειο με ένα δουλεμπορικό σαπιοκάραβο.
Το γεγονός ότι υπάρχουν και χειρότερα (π.χ., πόλεμος, παιδική εργασία) δεν καθιστά αυτό το υπαρκτό «λιγότερο κακό» περισσότερο αποδεκτό. Αυτό το αίσχος της γυναικείας (ή και ανδρικής) εργασίας υπογραμμίζει το πόσο άδικος και εκμεταλλευτικός είναι ο κόσμος μας συνολικά –και όχι απλώς το καθεστώς του Μαρόκου ή τα «στραβά μάτια» της Ισπανίας, υπογραμμίζει το πώς η ευημερία κάποιων τρέφεται από τον πόνο και τα βάσανα των άλλων.
Και τι μας νοιάζει εμάς; Το θέμα δεν είναι να επιδείξουμε τη δική «μας» ευαισθησία και να πούμε οι «καημένες οι Μαροκινές» ούτε να νιώσουμε ανακούφιση επειδή στην Ελλάδα δεν βλέπουμε τόσο κραυγαλέες εικόνες εξαθλίωσης -τουλάχιστον στον ντόπιο πληθυσμό.
Η φτώχεια, η ανεργία, η στέρηση, η κατάθλιψη είναι εδώ, θεριεύουν ανάμεσά μας –μόνο που η αιμορραγία είναι προς το παρόν εσωτερική και η οργή (κυρίως) ατομική. Και είναι επίσης αυτονόητο ότι παλεύοντας για την αξιοπρέπεια του δικού του λαού, ενάντια στις «εθνικές» μορφές εκμετάλλευσης και κτηνωδίας, παλεύει για την αξιοπρέπεια όλων.
Πηγή: mao.gr
