"Aπό την κλινική μου πείρα, για να μην αναφερθώ στην προσωπική μου, έμαθα ότι η κατάσταση της μόνιμης ανάγκης, το αίσθημα της έλλειψης που μας ωθεί στην αναζήτηση του άλλου για την αποκατάσταση της ολότητας, αντιπροσωπεύει για τον άνθρωπο μια συνεχή υπόσχεση για διαφοροποίηση και αλλαγή. Όλοι όσοι έχουν την τύχη να ερωτευτούν, συνειδητοποιούν τη μεταμόρφωση που έχει συντελεστεί όταν βγουν από τη συγκεκριμένη ερωτική εμπειρία, ενώ όσο διαρκεί απλώς τη διαισθάνονται.

«...Και τώρα θα σας προσφέρω τις συμβουλές:

Απολαύστε τη δύναμη και την ομορφιά της νιότης σας.

Μπα, αφήστε το καλύτερα… Δεν θα μπορέσετε να κατανοήσετε τη δύναμη και την ομορφιά της νιότης σας, παρά μόνο όταν θα έχει ξεθωριάσει.

Ξεκινάς από μικρός τη συνειδητή διαδρομή σου και έχεις τόση δίψα για τη ζωή… Έχεις ανάγκη να γνωρίσεις ανθρώπους, να εμπιστευτείς, να πιστέψεις στο καλοπροαίρετο, να ρουφήξεις τη γνώση, να κάνεις κάτι σημαντικό, να βρεις απαντήσεις σε ό,τι σε βασανίζει υπαρξιακά, να ερωτευτείς, να νιώσεις πλήρης. Ανυπομονείς για τη στιγμή που θα μεγαλώσεις και θα βρεις το «δρόμο» σου, όπως όλοι σου λένε.

Όταν το παιδί, ήταν παιδί..

Περπατούσε με τα χέρια ανοιχτά

Ήθελε το ρυάκι νάναι ποτάμι, το ποτάμι χείμαρρος καί η λίμνη θάλασσα.

Άθεος είναι όποιος δεν πιστεύει σε θεότητες, δηλαδή όποιος δεν αποδέχεται την ύπαρξη υπερφυσικών οντοτήτων χωρίς αποδείξεις.

Αγνωστικιστής είναι όποιος έχει την πεποίθηση ότι η ύπαρξη θεοτήτων δεν είναι δυνατόν να γνωσθεί. Αγνωστικιστής χαρακτηρίζεται επίσης όποιος δηλώνει άγνοια σχετικά με την ύπαρξη θεοτήτων.

Κάθομαι σταυροπόδι στο πάτωμα του μπάνιου μου, καθώς περιποιούμαι τα νυχάκια των ποδιών της κόρης μου. Ο εννιάχρονος γιος μου κάνει ντουζ ενώ εγώ γέρνω προς την μπανιέρα. Η τρίχρονη κόρη μου βάζει το νυχτικό της στο υπνοδωμάτιό της. Ο εντεκάχρονος γιος μου κυριολεκτικά «εισβάλλει» στο σπίτι μετά την προπόνηση του ποδοσφαίρου και ανεβαίνει στον πάνω όροφο ενώ παραπονιέται για πονόλαιμο και ζητά να ξαναζεστάνουμε το φαγητό για να φάει.

Προχθές που πήγα στο μανάβικο της γειτονιάς, ο 24χρονος Σαμίρ δεν ήταν χαμογελαστός, ως συνήθως.

Με τα λίγα αγγλικά του και τα λίγα ιταλικά μου, ανταλλάξαμε τον ακόλουθο διάλογο:

Ο Έλληνας, όταν φεύγει από την πατρίδα του αφήνει πίσω του πέρα από την οικογένειά του, τους φίλους του και τις συνήθειές του, ένα από τα πιο σημαντικά είδη πρώτης ανάγκης… τον καφέ του και την απόλυτη ιεροτελεστία απόλαυσης του.

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
μέσ᾿ στὴν κρύα μου κάμαρα, ὅπως ἔζησα μόνος·

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Χάνεται ο σημερινός άνθρωπος. Ο κόσμος, η εποχή μας, ο πολιτισμός μας. Καταποντιζόμαστε όπως η αρχαία εκείνη Ατλαντίδα που γράφει στον Τίμαιο ο Πλάτων.

Αυτά δε σας τα λέω εγώ. Αυτά τα είπανε και τα γράψανε όλοι οι επιφανείς αιματολόγοι του πνεύματος από τον περασμένο κιόλας αιώνα.

Στον καθένα κάποιος ή κάτι φταίει για τις τωρινές συνθήκες της ζωής του: η μάνα, ο πατέρας, τα παιδικά χρόνια, η ατυχία, το κάρμα, η κρίση …. Απευθυνόμαστε στον άλλο για ότι συμβαίνει στη ζωή μας σήμερα. Πετάμε εκεί τις ευθύνες για τα ανεκπλήρωτα όνειρα, για τις επιθυμίες που έχουμε αλλά δεν ζήσαμε, για τις στεναχώριες μας, για τα προβλήματα μας.