Πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ένας καναπές; Πολύ, αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν το «εργαλείο» της δουλειάς του Σίγκμουντ Φρόυντ.

Για πολλούς από εμάς, ο καναπές αποτελεί κεντρικό στοιχείο της εικόνας που φανταζόμαστε να επικρατεί στο γραφείο ενός ψυχιάτρου. Σήμερα δεν θα βρούμε καναπέ στα περισσότερα γραφεία ψυχιάτρων, όμως υπήρξε πράγματι ένας καναπές που διαμόρφωσε το εν λόγω στερεότυπο.

Θα σε ταξιδέψω πίσω στο χρόνο και θα σου μιλήσω για μια περίοδο τόσο μακρινή όσο και κοντινή, για εκείνη την ανεμελιά που πίστεψες ότι θα διαρκέσει παντοτινά, για όσα όνειρα φάνταζαν στόχοι εφικτοί, για ελπίδες που χρωμάτιζαν τη ζωή και για καφέδες με φίλους που έκλειναν παιχνιδιάρικα το μάτι στην ευτυχία.

«Ρωτάς: ποια είναι η χρέωση, και ποια είναι η σπατάλη μου;

Μα είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή η δική σου που έζησες, με όλες τις χαρές που σου ‘δειξε.

Ότι είδες τον ήλιο το πρωί, και τη θάλασσα τον Ιούλιο. Ότι περπάτησες σε μια ρεματιά το Μάη μ’ ένα κορίτσι στο πλάι σου, κι ακούσατε τ’ αηδόνι.

«Αυτά είναι δουλειές και καμώματα για τους Βουσμάνους φίλε. Αυτά και τα άλλα συναφή τους. Βασκανίες, ξεματιάσματα, αστρολογία, τσαρλατανιά και λωποδύτες.

Ευχές και κατάρες, θεοί, διαβόλοι, αγγέλοι και φαντάσματα. Τελώνια τούλπες και δαιμονικά, το χερικό και το ποδαρικό, η μυρωδιά, το θυμίαμα και το λιβάνι. Λιτανείες για την ανεβροχιά, σταυροκοπήματα και μετάνοιες, φυλαχτά γκόλφια, κόκαλα χάντρες νυχτερίδες κα το τετράφυλλο τριφύλλι.

«Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.

Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.

Κάθε χρόνο τα ίδια. Επιστροφή στην πατρίδα, φαγητό μέχρι να μην μπορείς να πεις «μαμά», ανελέητο γλεντοκόπι μ’ εκείνους τους πολύ-πολύ αγαπημένους. Μα φυσικά και περιγράφω τα Χριστούγεννα. Ίσως όμως να παρέλειψα κάτι. Ίσως να παρέλειψα τους στόχους που βάζει ο καθένας μας για τη χρονιά που ξεκινάει.

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.

Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη, όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.

ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΩΝ ΑΙΔΟΙΩΝ

– ..η πράξη της ανάγνωσης είναι συχνά εξίσου βαθιά και έντονη μ’ έναν ακραίο σεξουαλικό εναγκαλισμό. Πρέπει να λάβετε μέτρα για να διασφαλίσετε τον ιδιωτικό σας χώρο.

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Σε κάποια στιγμή της ζωής - μερικές φορές στα πρώτα μας χρόνια, άλλοτε όψιμα - είναι βέβαιο ότι όλοι μας θα ξυπνήσουμε και θα αντιληφθούμε τη θνητότητά μας. Είναι τόσο πολλά αυτά που την πυροδοτούν: μια ματιά στον καθρέφτη που δείχνει το σαγόνι μας να κρεμάει, τα μαλλιά μας ν' ασπρίζουν, τους ώμους να καμπουριάζουν.

«Τι θα σου φέρει, ο Άγιος Βασίλης, έλα πες μου τί του έγραψες στο γράμμα σου;»

«…Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, πως μπορείς να πιστεύεις σε κάτι που δεν μοιάζει να είναι αληθινό; Ακόμα και στα δικά μας μάτια φαίνεται αφύσικο».

«Τι μου λες δηλαδή, ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης;»

Αη-Βασίλης: Ποιος να μου το ‘λεγε, πως θα ερχόταν μια μέρα που θα αποζητούσα με λαχτάρα να έχω όλο και περισσότερη δουλειά για να μην σκέφτομαι… να προσπαθώ να κάνω τη ζωή μου απαιτητική, σε σημείο θλίψης… Ε τον τελευταίο καιρό, κάπως έτσι μου φαίνονται τα πράγματα. Λες και το σώμα μου παραδομένο, έχει μπει στον αυτόματο πιλότο και κάνει όλα τα γνωστά και τετριμμένα χωρίς τη δική μου συμμετοχή.

«… Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση
μετρήσαμε τ’ άμέτρητα τ’ άστρα