-Πιστεύω ότι αυτοί οι εξαιρετικοί ισχυρισμοί απαιτούν εξαιρετικές αποδείξεις – και λέγοντας αυτό εννοώ αποδείξεις πέραν του απλού βιώματος, το οποίο , όπως γνωρίζουμε εμείς οι ψυχοθεραπευτές, είναι εύθραυστο, επισφαλές, ευμετάβλητο και εξαιρετικά ευεπηρέαστο.

Η βία η οποία αναπτύσσεται εντός του οικογενειακού πλαισίου ονομάζεται ενδοοικογενειακή βία και δεν αφορά απλώς και μόνον την σωματική βία αλλά και την ψυχολογική, συναισθηματική και σεξουαλική κακοποίηση ενός μέλους της οικογένειας από ένα άλλο. Επιπλέον, η παραμέληση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ενδοοικογενειακής βίας και μάλιστα ένα πολύ συχνό φαινόμενο.

Άλλο δεν επιθύμησα – μονάχα

τα κουρασμένα πόδια σου να πλύνω.

Είναι η πιο σκληρή βία. Η πιο ύπουλη, η πιο επικίνδυνη και αυτή που θα αφήσει σημάδια τα οποία θα σου πάρουν πολύ χρόνο για να τα θεραπεύσεις, εάν τα θεραπεύσεις. Οι μελανιές κι οι γρατζουνιές γρήγορα θα εξαφανιστούν. Τα σπασμένα χέρια, πόδια, πλευρά θα γιατρευτούν μέσα σε ιατρικά καθορισμένο χρονικό διάστημα. Η ψυχολογική βία, όμως, θα προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην αυτοεκτίμησή σου και πολύ πιθανόν και στην ψυχική σου υγεία.

Προχωρούσαμε αμίλητοι μέσα από τα στενά δρομάκια του χωριού. Τα σπίτια μαυρολογούσαν ολοσκότεινα, κάπου ένα σκυλί γάβγιζε, κάποιο βόδι αναστέναζε.

Κάποτε μας έρχουνταν στο φύσημα του αγέρα εύθυμα, αναβρυτά, σαν παιχνιδιάρικα νερά, τα κουδουνάκια της λύρας. Βγήκαμε από το χωριό, πήραμε το δρόμο κατά το ακρογιάλι μας.

Οι καλοί επαγγελματίες δεν είναι όσο σπάνιοι νομίζουμε. Αυτοί που σπανίζουν είναι οι εξαιρετικοί επαγγελματίες που σε κάνουν να μιλάς γι αυτούς και μετά την επαφή μαζί τους και να τους θυμάσαι. Αυτοί που μετασχηματίζουν τη δουλεία σε εργασία, το επάγγελμα σε λειτούργημα.

Προτιμώ τις γυναίκες που όταν σου χαμογελούν με τα χείλη δεν αφήνουν παγωμένο το βλέμμα τους.

Τις έχω δει. Το ανεξήγητο ρεύμα που σε διαπερνά νιώθοντας το ψύχος τους ακόμη κι αν έχουν απεγνωσμένα προσπαθήσει να το καμουφλάρουν με γυναικεία τερτίπια. Ακόμη κι αν ισορροπούν πάνω σε ψηλοτάκουνα.

Αγάπησα

λέξεις φτηνές,

που δεν τολμούσε κανένας.

Η ψυχολόγος Alice Miller (1923-2010) έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη σύνδεση μεταξύ της σωματικής τιμωρίας και της καταστροφικής της επίδρασης στα παιδιά.

Έγραψε 13 βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε τριάντα γλώσσες και αξίζει να διαβαστούν.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω με φάρμακα μου λέει η κυρία Β., πες την αλήθεια, τι θέλεις απ'αυτό τον άνθρωπο. Θέλω να ξυπνάει πλάι μου κι ως την τελευταία μέρα της ζωής μου να τον φροντίζω. Θέλω να πεθάνω πρώτη εγώ. Θέλω ένα σημάδι ότι με σκέφτεται και μετά να κοιμηθώ έναν ήσυχο ύπνο.»

«Κι ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω και μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής.»

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα ένας μαθητής Δ΄ Δημοτικού συζητά με την μαμά του για το δώρο του. «Μαμά τι δώρο θα μου πάρεις φέτος;». Εκείνη απαντά «Θα δούμε, δεν είχες καλούς βαθμούς φέτος στο σχολείο». Επικρατεί σιωπή για λίγο. Το παιδί χαμηλώνει το κεφάλι του και συνεχίζει να προχωρά. Η απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια,

νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –

ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.