Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν

Ακριβώς όπως σε μία μαθηματική ταυτότητα,
της οποίας τα στοιχεία απλοποιούνται και μπαίνουν σε μία παρένθεση,
έτσι και στον έρωτα ο περίπλοκος μηχανισμός του ανθρώπου
συμπτύσσεται και απλοποιείται,
ενσωματώνοντας εκατοντάδες κομμάτια
σε μοναχά δύο μεταβλητές•
εκείνον και τον άλλο…

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα αγοράκια είμαστε ανώριμα. Ή τουλάχιστον ότι ωριμάζουμε με αρκετά πιο αργούς ρυθμούς απ' ό,τι τα κοριτσάκια.

Από τις πρώτες μας κιόλας στιγμές στο μάταιο τούτο κόσμο, ως και αρκετά αργότερα στη ζωή, ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά μας είναι ότι αρνούμαστε πεισματικά να μεγαλώσουμε.

Είμαστε όμως πάντα σωστοί και ηθικοί; Είμαστε πάντα «τέλειοι» και υπεράνω κατηγορίας;

Ή μήπως άλλα λέμε και άλλα κάνουμε;

Μήπως έχει γίνει υπερβολικά εύκολη η ηθικολογία;

Τα όνειρα είναι μία παράδοξη αλλά και φυσιολογική κατάσταση. Ένα φαινόμενο που απασχολεί τον άνθρωπο και προσπαθεί να του δώσει νόημα αλλά και να το κατανοήσει από την αρχαία Κίνα, τον Αριστοτέλη έως σήμερα.

Όποιος κι εάν είναι ο χαρακτήρας της ερωτικής μας συνάντησης (έντονη, ιστορική, πραγματική), πραγματοποιείται πρώτα στη σφαίρα του φαντασιακού μας.

Το μυαλό μας, τείνει να μας ταυτίζει με τις προσδοκίες του άλλου, ενώ ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε το άλλο πρόσωπο, ως απάντηση στις δικές μας.

«Στη Σουηδία, μεταχειριζόμαστε τους φυλακισμένους μας, όπως αρμόζει σε ανθρώπινα όντα και όχι σαν εγκληματίες.»

Η σχεδίαση "πολιτικών" για την αντιμετώπιση όσων παραβαίνουν το νόμο, έχει να κάνει με την λήψη δύσκολων αποφάσεων. Δύο από αυτές είναι θεμελιώδους σημασίας.

Ο θυμός είναι από τα συναισθήματα που τα περισσότερα παιδιά δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να διαχειριστούν. Μπορούν να περιγράψουν τι τους θυμώνει, αλλά δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν τον θυμό. Τον ταυτίζουν με την επιθετική συμπεριφορά που χρησιμοποιούν για να τον εκφράσουν.

«Τὸ ἔγκλημα τῆς μοναξιᾶς»

Κάθε ποὺ πέφτει ἐπικίνδυνα τὸ βράδυ,

ξυπνάει ἡ φωνή σου μέσα μου καὶ μὲ ρημάζει ˙

–  Η ανάγκη να εκφράσει κανείς τον εαυτό του  γράφοντας, εκπηγάζει από μια  δυσκολία προσαρμογής στη ζωή ή από μια εσωτερική σύγκρουση που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεδιαλύνει με κάποιες ενέργειες. Andre Manrois

Μεγάλωσα μέσα στη θάλασσα και η φτώχεια μου είχε ένα μεγάλο πλούτο, αλλά έπειτα έχασα τη θάλασσα και όλες οι πολυτέλειες μου φάνηκαν γκριζωπές και η αθλιότητα ανυπόφορη. Από τότε περιμένω. Περιμένω τα καράβια της επιστροφής, το σπίτι των υδάτων, τη διάφανη μέρα.

Η τακτική μου είναι
να σε κοιτώ
να σε μαθαίνω όπως είσαι
να σ’ αγαπώ όπως είσαι