κι ὅταν ἡ νύχτα ὅλες τὶς γλυκιὲς εἰκόνες διώχνει,

προβάλλει ἐντός μου ἡ βρώμικη ὀμορφιά σου

καὶ σβήνει ἀπὸ τὰ μάτια μου τὴ λάμψη τοῦ Θεοῦ.

Καὶ τότε δίνομαι στὸ ἔγκλημα τῆς μοναξιᾶς,

ποὺ χρόνια τώρα μέσα μου τὸ ἑτοιμάζω,

καὶ πιὰ δὲν ἔχει οὐράνιο φεγγοβόλημα,

δὲν ἔχει πιὰ παιδικὲς χορωδίες,

μονάχα μιὰ προσπάθεια γιὰ σπασμούς,

νυχτερινὰ χαρτονομίσματα τσαλακωμένα.

Από την ποιητική συλλογή του Ντίνου Χριστιανόπουλου, Ξένα Γόνατα, 1952-1957

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.

Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».

καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

. . .

Απολογισμός της μοναξιάς

Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.

Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή.

(1953)