Παρά το γεγονός ότι ξέσπασε ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος, η επιχείρηση συνεχίστηκε κανονικά και το πλοίο Endurance έβαλε ως στόχο την Ανταρκτική. Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τα πλάνα. Το πλοίο συνάντησε κομμάτια πάγου από πολύ νωρίς με αποτέλεσμα να πηγαίνει αργά, μέχρι που στις 19 Ιανουαρίου του 1915 εγκλωβίστηκε ολοκληρωτικά στον πάγο. Η ελπίδα ότι το πλοίο θα απελευθερωνόταν και θα μπορούσαν να ταξιδέψουν σε ένα κοντινό νησάκι αποδείχθηκε μάταια και σαν να μην έφτανε αυτό, οι πιέσεις που δεχόταν το σκαρί του πλοίου από τον πάγο άρχισαν να δημιουργούν προβλήματα και το Endurance έμπαζε νερά.
Στις 24 Οκτωβρίου ο Σάκλετον αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουν το πλοίο και αφού μετέφεραν όλα τα πράγματα, το είδαν στις 21 Νοεμβρίου του 1915 να βυθίζεται. Ο Σάκλετον κι οι άντρες του… καβάλησαν ένα κομμάτι κινούμενου πάγου με την ελπίδα ότι αυτό θα τους οδηγούσε σε ένα άλλο νησάκι στο οποίο υπήρχαν προμήθειες. Όταν αυτό δεν συνέβη, μετέφεραν τη βάση τους σε άλλο «νησί» από πάγο περιμένοντας να τους πάει στην στεριά. Όταν ούτε αυτό έγινε, ο Σάκλετον έβαλε τους άντρες του στις σωσίβιες λέμβους και τελικά έφτασαν στο νησί του Ελέφαντα, πατώντας σε στεριά για πρώτη φορά μετά από 497 μέρες.
Το νησί του Ελέφαντα όπως φυσικά φαντάζεστε δεν ήταν κάποιο τουριστικό θέρετρο, αλλά ένα αφιλόξενο νησάκι μακρiά από την πορεία των πλοίων. Για τον λόγο αυτό ο Σάκλετον αποφάσισε ότι έπρεπε να γυρίσει πίσω για να ζητήσει βοήθεια. Διάλεξε την πιο γερή από τις σωσίβιες λέμβους, έκανε κάποιες ενισχύσεις και διάλεξε πέντε άτομα για το δύσκολο ταξίδι προς τη Νότια Γεωργία το πιο μεγάλο νησί κοντά στα νησιά Σάντουϊτς. Ο Σάκλετον κι οι άντρες του ξεκίνησαν στις 24 Απριλίου 1916, παίρνοντας ελάχιστες προμήθειες και αφήνοντας τις περισσότερες στους εναπομείναντες άντρες.
Όσοι έμειναν πίσω προσπαθούσαν να επιζήσουν κυρίως με το κυνήγι πιγκουίνων. Ανάμεσα στην ομάδα του Σάκλετον υπήρχε και ένας φωτογράφος, ο Φρανκ Χάρλει ο οποίος έβγαλε μερικές εντυπωσιακές φωτογραφίες όπως η παραπάνω από την μέρα που η σωσίβια λέμβος ξεκίνησε το ταξίδι για τη Νότια Γεωργία. Ο Χάρλει είχε μετατρέψει το ψυγείο του πλοίου σε σκοτεινό θάλαμο (!) και έβγαλε εκατοντάδες φωτογραφίες από την καθημερινότητα των αντρών. Ο καιρός όμως περνούσε και οι προμήθειες λιγόστευαν.
Ο Σάκλετον στις 8 Μαΐου έφτασε στις ακτές της Ν. Γεωργίας αλλά δεν μπορούσε να πατήσει στο νησί εξαιτίας μιας θύελλας που αργότερα έμαθε ότι είχε βουλιάξει ένα καράβι 500 τόνων. Την επόμενη μέρα τα κατάφερε, πήρε μαζί του δυο άτομα και ξεκίνησε ένα δύσκολο ταξίδι 51 χιλιομέτρων μέσα από ορεινούς όγκους που κανείς δεν είχε ξαναδοκιμάσει. Τελικά στις 20 Μαΐου έφτασε σε έναν φαλαινοθηρικό σταθμό και από εκεί έστειλε βοήθεια ώστε να μαζέψουν τους τρεις εναπομείναντες της σωσίβιας λέμβου. Αμέσως οργάνωσε τη διάσωση των συντρόφων του, αλλά οι πρώτες τρεις απόπειρες απέτυχαν εξαιτίας του καιρού. Τελικά με τη βοήθεια της κυβέρνησης της Χιλής που διέθεσε το σκάφος Γιέλτσο, ο Σάκλετον κατάφερε να φτάσει στο νησί στις 30 Αυγούστου, βρίσκοντας σώους και αβλαβείς όλους τους άντρες του αν και είχαν ξεμείνει από φαγητό και έτρωγαν πλέον τα κόκαλα των πιγκουίνων. Όταν επιτέλους πάτησαν το πόδι τους στο Βαλπαραϊσο της Χιλής έγιναν δεκτοί εν μέσω αποθέωσης από τους ντόπιους.
Μέσα σε όλα τα άλλα όμως, οι άντρες του Σάκλετον είχαν γράψει και ένα ακόμα ρεκόρ και ο Χάρλει ήταν εκεί να το καταγράψει φωτογραφικά. Ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που κατάφεραν και έπαιξαν ποδόσφαιρο στην Ανταρκτική…
Πηγή: sombrero
