Σε αυτή την αίσθηση υπεροχής πέραν μιας πραγματικής δημιουργικής διάθεσης, συνετέλεσε το αξιωματικό δίκιο του ηττημένου «Άβελ» του εμφυλίου, δίκιο που καθαγιάζει τις προθέσεις. Το ηθικό «δίκιο» του αδικημένου αδερφού στον Οιδιποδειακό ανταγωνισμό για την αγάπη της «μητέρας πατρίδας», σίγουρα προσέθεσε ασυναίσθητα και την βεβαιότητα της κατά τα άλλα ακατανόητης ηθικής ανωτερότητας.
Πολύ, μα πάρα πολύ νερό κύλησε έκτοτε στο αυλάκι που έρρεε το κρασί των γόνιμων ιδεών της αριστεράς και 30 χρόνια μετά, η μορφή της που αυτοπροσδιορίζεται «ριζοσπαστική» βρέθηκε στην εξουσία. Είχαμε έτσι την ευκαιρία να διαπιστώσουμε εμπράκτως του λόγου το αληθές. Η μεσσιανική υπόσχεση της γονιμοποίησης της Ελλάδας και της Ευρώπης με το σπέρμα των αριστερών ορμών κυριάρχησε εκλογικά, αφού έταξε μια πραγματική αναπαραγωγική κοσμογονία. Στη θέση της, λίγους μόνο μήνες μετά, αποδείχτηκε μια πεισματική παραλυτική ανικανότητα ακόμα και στο να πατηθεί ένα απλό πλήκτρο που θα επέφερε οποιαδήποτε δράση. Ό,τι προέκυψε καταστροφικά στους μήνες αυτούς, δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας ενέργειας, αλλά η συνέπεια μιας αφόρητης παθητικότητας και αδράνειας, με στόμφο όμως ιερής ενεργητικότητας που ονομάστηκε «διαπραγμάτευση».
Το ηρωικό «ΟΧΙ» που πνίγηκε στην καταστροφική ασάφεια, ήταν στην ουσία η σεξουαλική ταυτότητα αυτής της εκφυλισμένης αριστεράς. Ήταν στην βάση του, ένα «ΟΧΙ» σε όλα. «ΟΧΙ» στο ευρώ αλλά και στη δραχμή ταυτόχρονα, στο μνημόνιο και παραδόξως και στο αντιμνημόνιο, στην μεταρρύθμιση, στην Ευρώπη, στην εργασία, στην επιχειρηματικότητα, ήταν ένα καθολικό «ΟΧΙ» σε κάθε ενέργεια. Ήταν ένα «μην αγγίζετε». Ήταν στη βάση του ένα «ΟΧΙ» σε κάθε γεννητική σεξουαλική πράξη.
Παρά την αφόρητη ακινησία που αποστέωσε νοσοκομεία, ταμεία, οργανισμούς, υπήρξε έκδηλα και ανυπόκριτα η κυβερνητική πεποίθηση απεριόριστης αγάπης προς τον περιούσιο λαό. Ήταν διάχυτη η θρησκευτικού τύπου διακήρυξη μιας παναγίας καλοσύνης που διέπει την ακινησία, σε βαθμό που κάθε αντίθετη φωνή ταυτιζόταν με τη φωνή του διαβόλου, του «κακού». Υπήρχε η ειλικρινής πίστη πως κάθε τι αυτής της κυβέρνησης ήταν καθαγιασμένο και απαλλαγμένο από ηθική βρωμιά. Το τραγικό αποτέλεσμα αυτής της κυβερνητικής πρακτικής προς το λαό, δεν είχε καμία σημασία εμπρός στο μεγαλείο της ιδιοκτησιακής αγάπης προς αυτόν.
Διάφορες πολιτικές ερμηνείες διατυπώθηκαν για να εξηγήσουν αυτήν την παραλυσία. «Σχέδια Α,..Β,Γ», με ένα ή κανένα «ν», σχέδια «δραχμής», Αμερικανικά, Ιρανικά, παρέλασαν για να νοηματοδοτήσουν το ανεξήγητο.
Και όμως, δεν υπάρχει τίποτα το μη ανθρώπινο στην φαινομενικά ακατανόητη ακινησία και την εχθρικότητα σε κάθε πράξη, που επέδειξε αυτή η ομολογουμένως «ιδιαίτερη» αριστερά. Πρόκειται για μια συνθήκη που τη συναντάμε εξαιρετικά συχνά στην ανθρώπινη συμπεριφορά τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.
Ο θρησκευτικός μύθος του «ευαγγελισμού της Θεοτόκου» μπορεί να μας βοηθήσει στην ιχνηλάτηση του δρόμου που για χάρη της αλάνθαστης οικονομίας του ασυνειδήτου, οδηγεί στην φαινομενικά τραγική οικονομία του συνειδητού.
Ο συλλογικός μυθοπλάστης, που αναπαράγει στους μύθους του, θρησκευτικούς και άλλους το ασυνείδητό του, απήλλαξε με τον «Ευαγγελισμό» τον εαυτό του «Χριστό», από την επίγνωση της καταγωγής του από τη βρώμικη σεξουαλικότητα. Η «πρωταρχική σκηνή» της συνεύρεσης των γονιών, με τα εκρηκτικά προβλήματα που θέτει για το υποκείμενο, εξαγνίζεται. Ο κρίνος είναι το μετουσιωμένο σύμβολο που γονιμοποιεί χωρίς σεξουαλική πράξη, σε πλήρη ακινησία, μετεμφυτεύοντας μόνον την ανώτερη πνευματική επιταγή του Θεού πατέρα. Εξασφαλίζεται με αυτό τον τρόπο για την οικονομία του ασυνειδήτου, ταυτόχρονα η αίσθηση της αγνότητας, της ηθικής υπόστασης και της εξυψωμένης καταγωγής. Ο εξοβελισμός της αναπαραγωγικής σεξουαλικότητας από τη συνείδηση δεν καθιστά απλώς περιττή την σεξουαλική πράξη, αλλά την υποδηλώνει και ως εχθρική για την αγιοσύνη. Την υποδεικνύει ως ένα «ξένο σώμα» που πρέπει να απωθείται, ως άκρως εχθρική. Κάθε τι το σεξουαλικό, το αναπαραγωγικό, το δημιουργικό, είναι εχθρός της Θεϊκής ανώτερης φύσης και εμπόδιο στην ταύτιση με τον πατέρα, διότι εισάγει αναπόφευκτα τον Οιδιποδειακό ανταγωνισμό. Σε φαντασιωτικό επίπεδο ασφαλώς το επίτευγμα είναι σπουδαίο. Ο κάθε απλός άνθρωπος καθίσταται «θείο βρέφος» και ελπίζει στην ταύτιση με τον Θεό πατέρα χωρίς τα εμπόδια που θέτει ο ανταγωνισμός μαζί του.
Τα οφέλη των θρησκευτικών μύθων είναι πολλαπλά. Για αυτό άλλωστε οι θρησκείες είναι σύμφυτες με τον άνθρωπο σε όλους τους πολιτισμούς και διαχρονικά.
Η μεταφορά των θρησκευτικών φαντασιώσεων όμως στην πολιτική, η οποία είναι η εφαρμοσμένη και υπαρκτή σχέση με τον εξωτερικό κόσμο, συνιστά με όλες τις έννοιες διαστροφή. Η εφαρμογή της «πολιτικής του κρίνου» στην πραγματική ζωή όπου οποιαδήποτε ακόμα και στοιχειώδης πράξη που υπαινίσσεται αναπαραγωγική σεξουαλικότητα, θεωρείται εχθρική, οδηγεί μοιραία στο τέλμα. Η πολιτική αυτή διαστροφή της «σεξουαλικότητας του κρίνου», αποτέλεσε την υπαρξιακή και κοσμογονική αντίληψη της παρούσας έκπτωτης αριστεράς. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας ορμικής συγκρότησης κάθε επιχειρηματίας, επενδυτής σε λιμάνια, γη, αεροδρόμια, είναι αντίπαλος και αντιμετωπίζεται εχθρικά. Όλες οι επενδύσεις και οι πραγματικές εργασίες, αποτελούν «σκουριές» στον αγνό καμβά της παρθενίας, που δεν ανέχεται να «σκάβουν τη γη» της, να «μπαίνουν στα λιμάνια» της. Δεν είναι η πρόκριση της αποκλειστικά κρατικής επιχειρηματικότητας, η οποία θα ήταν αποδεκτή σύμφωνα με κάποιες ιδεολογικές αντιλήψεις το κίνητρο για την καταπολέμηση της ιδιωτικής. Το πραγματικό υποκείμενο κίνητρο είναι ο φθόνος του ασεξουαλικού οργανισμού προς τον αναπαραγωγικό. Ο επιχειρηματίας είναι εχθρός όχι διότι είναι «ληστρικός» για τον «απλούν λαό», που ενδέχεται να είναι, αλλά διότι είναι σεξουαλικός, σε αντίθεση με την σχέση ακινησίας με το λαό που απαιτεί η παρθενία. Ο φθόνος είναι αυτός που κινητοποίησε κάθε αντιδραστική δύναμη της στασιμότητας και της συντήρησης.
Οι δεκαετίες που μεσολάβησαν, από το '80, ήταν τελικά για ένα μέρος της αριστεράς, ο δυναμικός χρόνος των απωθήσεων των γόνιμων σεξουαλικών ορμών και η ανάδειξη στη θέση τους μιας ναρκισσιστικής θρησκευτικής παρθενίας. Η χρόνια παρουσία στην αντιπολίτευση λειτούργησε οπισθοδρομικά προς την αμεριμνησία ενός ασυνειδήτου που δημιουργεί μύθους για να συντηρεί άλλους μύθους ηθικής ανωτερότητας και πνευματικής υπεροχής. Η ανάδειξη στην κυβέρνηση όμως, που απαιτεί δράση και όχι φαντασίες, που θέτει υποχρεωτικά τον Οιδιποδειακό ανταγωνισμό και συναγωνισμό με την «κακή» ή την «καλή» «Ευρώπη», επέφερε την πραγματική υπαρξιακή κρίση σε αυτή την ανώριμη συγκρότηση. Η ναρκισσιστική ωραιότητα του αριστερού Dorian Gray χάλασε. Βρώμισε απότομα και άσχημα από την επαφή με την πραγματική ζωή, διότι επιχείρησε να έρθει σε επαφή μαζί της όχι με τα «γεννητικά όργανα» αλλά με τον «κρίνο».
Η «πάθηση» αυτή όμως δεν είναι αποκομμένη από μία ευρύτερη παθογένεια παθητικότητας και αυτάρεσκης αδράνειας που πριμοδοτήθηκε αδρά στην πρόσφατη Ελληνική ιστορία. Η αριστερά, απλώς αποτελεί την τελευταία μετάσταση αυτού του καρκίνου, ομολογουμένως την πιο ιλαρή και τραγική λόγω του ιδιαίτερου ναρκισσισμού της που υπερτράφηκε στις δεκαετίες της παρασκηνιακής της ζωής.
Ο λαός δεν ήταν καθόλου άμοιρος σε αυτή την βαριά ασθένεια. Ήταν συνεργός και αυτουργός. Αυτός αναδείκνυε στην εξουσία τον πλειοδότη του «ΟΧΙ» σε όλα.... τον πλειοδότη τελικά των πολιτικών διαστροφών.
Θεοδωρίδης Ιωάννης, Ψυχίατρος - Ψυχαναλυτής
